Δαιμονισμένος! (μέρος πρώτο)

Εάν υπάρχει κάποιος τομέας της μεταφυσικής γνώσης που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την επιστήμη στο να τον ερμηνεύσει, αυτός θα ήταν σίγουρα το περίφημο όσο και αμφιλεγόμενο φαινόμενο του Δαιμονισμού, κατά το οποίο μια δαιμονική οντότητα εισέρχεται στο σώμα ενός δύστυχου ανθρώπου και αναλαμβάνει τον έλεγχο των κινήσεων, σκέψεων και πράξεών του. Η ανθρώπινη συνείδηση δεν αποβάλεται αλλά παραμένει δέσμια του Δαίμονα, στις επιθυμίες του οποίου υποκύπτει, καταστρέφοντας συχνά το ίδιο το υλικό σώμα που τη φιλοξενεί, μέσα από φοβερές πράξεις αυτοτραυματισμού.
Το σημερινό μας άρθρο θα το ξεκινήσουμε ανάποδα από ότι συνήθως και θα είναι από μια προσωπική εμπειρία που θα ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε τους συλλογισμούς μας.

Η δαιμονισμένη στα μάτια ενός παιδιού

Ήμουν αρκετά μικρός, φαντάζομαι γύρω στα 13 με 14, όταν παραβρέθηκα σε μια τελετουργία που δεν είχα παρακολουθήσει έως τότε - και από τότε δεν παρακολούθησα ξανά, όσο και αν το ήθελα. Οι λεπτομέρειες του που συνέβη αυτή, όπως και το πως και γιατί παραβρέθηκα κι εγώ τόσο μικρός, δεν έχουν σημασία, πάντως ήταν στο χώρο ενός χριστιανικού ναού που αυτή έλαβε χώρα. Παρόντες ήταν δυο ιερείς, μερικοί άντρες, ένας ή δυο ψάλτες και μερικές γυναίκες. Όχι παραπάνω από είκοσι άτομα, δηλαδή. Θυμάμαι ακόμα κάποιους από αυτούς να φέρνουν συνοδεία μια γυναίκα, η οποία φαινόταν να είναι ταλαιπωρημένη και υποβασταζόμενη σχεδόν κατέρρευσε μπροστά στην Ωραία Πύλη βογγώντας, όπως υπέθεσα τότε, από τον πόνο. Λίγη ώρα αργότερα ξεκίνησαν οι ψαλμωδίες και η γυναίκα άρχισε να ταράζεται. Βρισκόμουν σε σχετική απόσταση αλλά μπορούσα να παρατηρώ το οτιδήποτε, καθώς με είχαν συμβουλεύσει να μην πλησιάσω αλλά και να μην απομακρυνθώ.
Παρατηρούσα τις αντιδράσεις της γυναίκας. Ξεκίνησε να ταράζεται και με τα κλειστά της μάτια έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που βλέπει έναν άσχημο εφιάλτη, λίγο αργότερα όμως τα άνοιξε και με νευρικές κινήσεις του κεφαλιού της, κοίταζε τριγύρω έναν έναν, όπως και τους άντρες που την κρατούσαν διακριτικά. Λίγο αργότερα έμαθα πως ήταν συγγενείς της. Όσο συνεχιζόταν η τελετουργία, η γυναίκα έκανε σαν αγρίμι που προσπαθεί να καταλάβει τι του συμβαίνει, σύντομα όμως άλλαξε τακτική και ξέσπασε σε ένα υστερικό γέλιο και μέσα από αρκετά τολμηρές φράσεις, ρωτούσε τους παριστάμενους αν έβρισκαν σημασία σε όλο εκείνο που γινόταν εκεί. Τέτοιο γέλιο ομολογώ πως έκτοτε δεν έχω ακούσει ποτέ. Η πράξη της ανταμοίφθηκε με ένα ράντισμα Αγιασμού και τότε μια κραυγή που πάγωσε το αίμα μου γέμισε το μικρό Ναό. Η κοπέλα τότε άρχισε να ουρλιάζει, να μουγκρίζει και να βγάζει ήχους που δύσκολα βγαίνουν από τις φωνητικές χορδές, φαντάζομαι. Στόλισε τούς Ιερείς με ένα σωρό αποτρόπαιες εκφράσεις, από εκείνες που δύσκολα ακούς από άντρα, πόσο μάλλον από γυναίκα και άρχισε να χτυπιέται τόσο που τίναζε τους άντρες που την κρατούσαν μακριά. Έγινε ιδιαίτερα επιθετική, μάλιστα δάγκωσε γερά έναν αλλά δεν τολμούσε να πλησιάσει τους Ιερείς, από τους οποίους ο ένας διάβαζε ευχές μέσα από ένα βιβλίο και ο άλλος, κρατώντας στο ένα χέρι το Σταυρό και στο άλλο το αγιαστήρι, τη ράντιζε με Αγιασμό και εκείνη κυριολεκτικά αφήνιαζε και μιλούσε με ακατάληπτες εκφράσεις, όταν δεν βωμολοχούσε.
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να σας μεταφέρω το πως έσκουζε, μούγκριζε, βρυχόταν και γενικά δεν μπορώ να σας περιγράψω τους ήχους που έβγαζε αλλά και ούτε να σας επαναλάβω τα όσα έλεγε, όσα μπορούσα να καταλάβω τουλάχιστον. Πολλές φορές ακουγόταν αντρική φωνή, άλλες πάλι το υστερικό γέλιο ενός μικρού παιδιού, ενώ, δύσκολο να το πιστέψει κανείς, το ξέρω, δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε κανείς την εντύπωση πως ακούγονταν περισσότερες από μία φωνές να βγαίνουν μέσα από εκείνο το λαιμό, του οποίου οι φλέβες πετάγονταν. Κοντά σε αυτά, έφτυνε, έκανε χειρονομίες και σπασμούς πολλές φορές, έκλαιγε, ικέτευε και - κυρίως - απειλούσε με φριχτά βασανιστήρια "όταν θα έρθετε μαζί μου εκεί κάτω".
Υπήρχαν και στιγμές που, εξουθενωμένη και με εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, παρακαλούσε να τη βοηθήσουμε και επαναλάμβανε προσευχές που της υποδείκνυαν οι Ιερείς, καθώς έπινε Αγιασμό. Ένιωσα μια απέραντη θλίψη για το μαρτύριο του πλάσματος εκείνου που σύντομα ξεκίνησε πάλι να λέει ασυναρτησίες και να κάνει όσα έως τότε με είχαν τρομοκρατήσει. Δεν παρατήρησα καμία εντυπωσιακή μεταφυσική δραστηριότητα, εκτός ίσως του ότι όταν σωριαζόταν στο πάτωμα, δονούνταν έλεγες ολόκληρος ο Ναός, λες και είχε πέσει κάτω κάτι εξαιρετικά βαρύ.
Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε η τελετουργία, κράτησε αρκετά πάντως και στο τέλος της η γυναίκα ήταν ήρεμη αλλά όχι "καλά", όπως έμαθα. Ήταν ένας Εξορκισμός που θα χρειαζόταν να επαναληφθεί, διότι το Δαιμόνιο δεν είχε βγει από μέσα της, μόνο είχε εξουθενωθεί, μέχρι την επόμενη φορά που θα αντιμετώπιζε τις ισχυρές επικλήσεις στον Ιησού, στους Αγγέλους, τους Αποστόλους και τους Αγίους. Αρκετό καιρό αργότερα, έμαθα πως η νεαρή γυναίκα είχε γίνει εντελώς καλά, αφού ο Δαίμονας την είχε εγκαταλείψει.

Μετά τον Εξορκισμό

Άκουσα αρκετές φορές την κασέτα, στην οποία είχε καταγραφεί το Τελετουργικό και, μετά από την εμπειρία εκείνη, κατάλαβα πως τα όσα μας έλεγαν στην Εκκλησία για τους Δαίμονες ήταν πολύ λίγα. Αν και δεν υπήρχε καμία από εκείνες τις εντυπωσιακές κινήσεις που μας δείχνει ο κινηματογράφος, εντούτοις η αίσθηση ήταν απολύτως τρομακτική. Ένιωθε κανείς πως βρισκόταν αντιμέτωπος με κάτι που ήταν εξαιρετικά κακόβουλο, με ένα Κακό που λες και δεν ανήκε στον κόσμο των ανθρώπων. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να έρθω σε επαφή με ψυχιατρικούς ασθενείς σε φάσεις κρίσεως, είδα πολλά παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά πάντοτε απουσίαζε η αίσθηση εκείνου του απόλυτου κακού που κρυβόταν μέσα στη γυναίκα. Ρώτησα τον εαυτό μου πολλές φορές εάν το σκηνικό ήταν που προκαλούσε το φόβο μέσω της υποβολής ή ίσως η μικρή μου ηλικία αλλά, σας μιλώ ειλικρινά, μόνο σε μια άλλη προσωπική μου εμπειρία έχω βιώσει την αίσθηση της τόσο μεγάλης κακοβουλίας. Αλλά για αυτήν δεν θα μιλήσουμε.
Από τότε, ο Δαιμονισμός αποτέλεσε αντικείμενο έρευνάς μου, η οποία συμπεριέλαβε τις προσωπικές μου πεποιθήσεις και την όποια επιστημονική μου κατάρτιση, σε μια απόπειρα να απαντήσω στον εαυτό μου εάν τέτοιο φαινόμενο υφίσταται ή αν απλώς αποτελεί μια δεισιδαιμονική ονοματολογία κάποιας ή κάποιων ψυχιατρικών καταστάσεων.
(συνεχίζεται)