Ο ανθρωπομορφισμός της Θεότητας

Εάν επισκεφτείτε κάποιο χριστιανικό ναό και τύχει να δείτε μια εικόνα που απεικονίζει τη θεότητα, θα διαπιστώσετε ότι αυτή θα περιλαμβάνει έναν γηραιό κύριο καθήμενο σε θρόνο, με άσπρα γένια και καλοσυνάτο ύφος. Δίπλα του θα κάθεται ένας πιο νεαρός άντρας, ο Χριστός και επάνω τους ένα περιστέρι που συνήθως βρίσκεται μέσα σε Φως. Επάνω από τον γέροντα, το φωτοστέφανο ίσως είναι σε τριγωνική ή πυραμιδική μορφή ενώ τόσο ο ίδιος όσο και ο Χριστός θα κρατούν από μια γραφίδα που ακουμπάει πάνω σε μια σφαίρα που βρίσκεται ανάμεσά τους. Η παραπάνω περιγραφή αποτελεί τη συνηθέστερη απεικόνιση της Αγίας Τριάδας, δηλαδή του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, οι οποίοι, όχι τυχαία, έχουν ζωγραφιστεί ώστε να αποτελούν κορυφές ενός νοητού τριγώνου.
Σε οποιαδήποτε άλλη απεικόνιση της χριστιανικής θεότητας αλλά και άλλων πάνθεων, ο Θεός, η υπέρτατη μορφή του, είναι ένας σεβάσμιος γέροντας, άλλοτε καλοσυνάτος αλλά και μερικές φορές αυστηρός, σοβαρός ή πολεμιστής. Η εικόνα του αυτή έχει εντυπωθεί τόσο ισχυρά μέσα μας που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι πράγματι ο Θεός είναι ένας γέρος άνθρωπος τόσο στη μορφή όσο και στη συμπεριφορά. Άλλωστε, σπεύδουν να δικαιολογήσουν, "εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι κατ' εικόνα του, άρα κάπως έτσι θα είναι κι αυτός, απλά εκείνος είναι τελειότερος και πολύ πιο δυνατός από εμάς."
Στην πραγματικότητα το παραπάνω μοντέλο Θεού μπορεί να λειτουργήσει αρκετά καλά για αυτή τη μερίδα των ανθρώπων. Ο Θεός είναι ένας που μοιάζει πάρα πολύ με όλους εμάς, είναι πανάγαθος, δεν γνωρίζει καν τι σημαίνει κακό ή αν το γνωρίζει το έχει απορρίψει από παλιά και είναι εξαιρετικά πρόθυμος να εισακούσει τις προσευχές μας, που συνήθως βρίθουν από εγωισμό. Το δύσκολο μέρος ξεκινά εκεί όπου χρειάζεται να ερμηνευθούν μερικά φαινόμενα που έρχονται σε αντίθεση με την έμφυτη καλοσύνη του. Για παράδειγμα, εφόσον έχουμε να κάνουμε με έναν ελεήμονα Θεό, για ποιό λόγο υπάρχουν αρρώστιες, πόλεμοι και τόσες δυστυχίες; Θα πει κανείς πως οι πόλεμοι είναι επιλογή των ανθρώπων και θα έχει δίκιο αλλά, δυστυχώς, στους πολέμους σκοτώνονται κυρίως εκείνοι που δεν τους επέλεξαν. Το πράγμα δυσκολεύει περισσότερο ακόμα όταν κανείς σκεφτεί φιλοσοφικά και όχι πρακτικά, όπως στο παραπάνω παράδειγμα. Ποιά είναι η υπόσταση του κακού; Εφόσον ο Θεός είναι δημιουργός των πάντων, πρέπει να το δημιούργησε. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι κι ένας καλοσυνάτος γέροντας που δεν το κατανοεί μιας και δεν είναι στη φύση του, άρα αποκλείεται να είναι ο δημιουργός του.
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε πολλές σελίδες με παρόμοια ερωτήματα, από τα απλούστερα έως τα συνθετότερα αλλά οι απαντήσεις μας δυστυχώς θα περιείχαν πολύ περισσότερα ερωτηματικά παρά τελείες και παύλες. Ποιά μπορεί να είναι η αιτία ή οι αιτίες της άγνοιάς μας αυτής; Καταρχήν η ίδια η φύση του Θείου, που στην ολότητά της είναι ακατάλυπτη στο επίπεδό μας. Όπως έλεγε και κάποιος αρχαίος, "ο τι Θεός ή μη Θεός ή το μέσον, τις φης ερευνήσας βροτών;" Ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος των αποριών μας θα λυνόταν εάν κατανοούσαμε ότι αποτελούν επακόλουθα του ανθρωπομορφισμού του Θείου.
Δημιουργώντας έναν Θεό κατ' εικόνα του ανθρώπου, είμαστε αναγκασμένοι αφενός να του προσδώσουμε ανθρώπινη μορφή, αφετέρου να τον φορτώσουμε και με όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα και προτερήματα. Ο Θεός που φτιάχνουμε με αυτό τον τρόπο, θα δείχνει συμπάθειες και αντιπάθειες, θα οργίζεται, θα δείχνει έλεος, θα φέρνει πόλεμο αλλά και ειρήνη, θα ζηλεύει και θα φθονεί, θα αγαπά και θα θυσιάζεται, θα είναι λογικός αλλά και παράλογος. Μια απλή ανάγνωση της Παλαιάς Διαθήκης, θα σας βοηθήσει να εντοπίσετε όλα τα παραπάνω στοιχεία του Θεού αν και, όπως έχουμε πει, το σημαντικό αυτό βιβλίο κρύβει περισσότερα μυστικά από όσα φαντάζεται ο ψάλτης που το διαβάζει την Κυριακή στη Λειτουργία.
Δεν είμαι από εκείνους που τα βλέπουν όλα μαύρα. Κατανοώ την ανάγκη δημιουργίας του ανθρωπομορφικού μοντέλου της Θεότητας με όλα του τα ελαττώματα. Καλώς ή κακώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να προσπαθήσουν να διαλογιστούν έναν Θεό που δεν είναι σε τίποτα άνθρωπος με την έννοια που νομίζουμε. Στην πραγματικότητα, ο Θεός που έχουμε δημιουργήσει είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος που γίνεται καλός ανάλογα με το εάν εκείνο που συμβαίνει είναι προς όφελός μας. Είναι ένας Θεός που δείχνει τα δόντια του όταν δεν μας κάνει το χατήρι και ένας πολυεύσπλαχνος γέροντας όταν "εισακούει" τις προσευχές μας.
Αν ο ανθρωπομορφισμός είναι το πρώτο μάθημα που μας διδάσκεται για το Θεό, οφείλουμε γρήγορα να το αφήσουμε πίσω μας. Η απεραντοσύνη του Θεού δεν χωράει στο πεπερασμένο του εγκεφάλου μας.
Μια πολύ καλή "αντίληψη" περί της Θεότητας, ισορροπημένη και δίχως δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις προσφέρει η Καμπάλα η οποία, όπως και μερικά φιλοσοφικά συστήματα, δέχεται πως ο Θεός στην ολότητά του είναι ακατάληπτος και στο υπέρτατο επίπεδο κατανόησής του, απλησίαστο όμως κι αυτό από την ανθρώπινη διάνοια, ονομάζεται Εχεγιέ. Στη συνέχεια η κάθε θεϊκή εκπόρευση, δηλαδή εξελικτική φάση, ο ίδιος Θεός αποκτά διαφορετικό όνομα, με άλλα λόγια γίνεται αντιληπτή μια διαφορετική του ιδιότητα. Φανταστείτε, ας πούμε, τον πρίγκηπα Κάρολο της Βρετανίας, ο οποίος είναι επίσης πρίγκηπας της Ουαλίας και όταν πηγαίνει εκεί απευθύνεται στο λαό στη δική τους διάλεκτο. Το πρόσωπο είναι το ίδιο, οι ιδιότητές του αλλάζουν. Ο Εχεγιέ γίνεται Ελ Σαντάι, Ελοϊμ Γκιμπόρ, Σαντάι Ελ Χάι, Ελοϊμ Σαμπαώθ κ.α
Η κάθε εκπόρευση έχει διπλή όψη και πρέπει να βρίσκεται σε ισορροπία με την προηγούμενη και την επόμενη, διαφορετικά διαταράσσεται η Δύναμη και τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Έτσι η επιείκια του Χέσεντ οφείλει να βρίσκεται σε ισορροπία με την αυστηρότητα του Γκεβούρα, διαφορετικά το προτέρημα γίνεται ελάττωμα. Εξαίρεση αποτελούν το Κέτερ και το Χόχμα, στα οποία δεν υπάρχει αντίστοιχο ελάττωμα.
Μέσα από την Καμπάλα, καταλαβαίνει κανείς ότι στο υλικό επίπεδο ο άνθρωπος είναι αναγκαστικά δέσμιος των νόμων που το διέπουν. Οι νόμοι αυτοί έχουν θεσπιστεί από το Θεό, δεν αναιρούνται ούτε από τον ίδιο και οι νόμοι αυτοί δεν είναι ο Θεός αλλά μια από τις εκφάνσεις του. Αποτελεί λάθος, με λίγα λόγια η ταύτιση του Θεού με μια γενική και αόριστη Δύναμη, όπως πιστεύουν ορισμένοι. Ο Θεός δεν είναι ούτε η Βαρύτητα ούτε τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία και οι πυρηνικές δυνάμεις.
Από τη μελέτη και το διαλογισμό πάνω στο Δέντρο της Ζωής, γίνεται κατανοητό ότι ο Θεός - πατέρας, αντανακλάται στον Υιό και, σε ό,τι αφορά στη χριστιανική παράδοση, διαμέσου του Αγίου Πνεύματος, στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος είναι η εκδήλωση του Πατέρα Θεού στο μορφικό επίπεδο. Επομένως, είναι διαμέσου καθρεφτών που μπορούμε να δούμε ένα μέρος της εκδήλωσης της Θεότητας. Τέτοιοι καθρέφτες είναι ο άνθρωπος και ολόκληρη η υλική φύση, ενώ για τους πιο προχωρημένους η εστίαση του ψυχικού τους καθρέφτη τους δείχνει αντανακλάσεις υψηλότερων επιπέδων και η προσέγγιση του Θείου γίνεται σε υψηλότερο και ουσιαστικότερο βαθμό.

Μυστηριώδεις τόποι στην Ελλάδα (μέρος δεύτερο)

Υπάρχουν μέρη στον κόσμο που έχουν αποκτήσει (ή δημιουργήσει) τη φήμη του μυστηριώδους και ζουν από τη φήμη αυτή, εκμεταλλευόμενοι τον τόπο τους για τουριστικούς σκοπούς. Ένα πασίγνωστο τέτοιο παράδειγμα είναι το Λοχ Νες με το τέρας του και δεν είναι λίγοι εκείνοι που επαινούν την ευστροφία των ανθρώπων σε ό,τι αφορά στο κέρδος. Οι πραγματικά μυστηριώδεις τόποι, όμως, δεν βρίσκονται σε τουριστικούς χάρτες και συνήθως δεν είναι μυστηριώδεις για αυτό που τους αποδίδεται.
Συνεχίζοντας το μεταφυσικό μας οδοιπορικό στην Ελλάδα, θα σας παρουσιάσουμε τόπους μυστηρίου από τα υπόλοιπα γεωγραφικά διαμερίσματα, διατηρώντας σε κάθε περίπτωση τις επιφυλάξεις μας για το κατά πόσο όντως κρύβεται μυστήριο και όχι μια συνηθισμένη φημολογία.

Θεσσαλία

Όλυμπος (Πιερία). Το ιερό βουνό των Ολύμπιων Θεών, ίσως το διασημότερο όρος παγκοσμίως, από το οποίο ο Δίας, πατέρας Θεών και Ανθρώπων όριζε τα δύο γένη. Ο Όλυμπος, εκτός από την αρχαιότητα, εξακολουθεί και σήμερα να προκαλεί δέος στους Έλληνες, ενώ δεν είναι λίγες και οι παράξενες ιστορίες που τον συνοδεύουν. Έχουν αναφερθεί θεάσεις άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων και μυστηριωδών φώτων στις απότομες χαράδρες του, ενώ πολλά λέγονται και για την τοποθεσία Καλάγια, που κατά τη γνώμη μου είναι υπερβολικά και παρατραβηγμένα, καθώς περιλαμβάνουν την "αποϋλοποίηση" ενός βράχου και την έξοδο και είσοδο ιπτάμενων διαμέσου αυτής. Θεωρίες θέλουν το Ιερό Όρος να συνδέεται με τη φιλολογία της Κούφιας Γης και τη συνομωσιολογία, καθώς υποθέτουν την ύπαρξη τεράστιων βάσεων στο εσωτερικό του...

Μακεδονία

Άγιο Όρος. Το πιο γνωστό άβατο παγκοσμίως, η χερσόνησος του όρους Άθω της Χαλκιδικής είναι διάσπαρτη από μονές, σκήτες, ησυχαστήρια και σπηλιές που κατοικούν οι σύγχρονοι αναχωρητές σε πλήρη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Το περιβόλι της Παναγίας, όπως είναι γνωστό σήμερα, φαίνεται ότι από παλιά αποτελούσε τόπο πνευματικής άσκησης, μόνο που στην αρχαιότητα το άβατο ίσχυε για τους άντρες και όχι για τις γυναίκες. Πολλές είναι οι ιστορίες που ακούγονται για τους ερημίτες και τις εμπειρίες τις δικές τους όπως και ορισμένων επισκεπτών. Εδώ ασκήτευσαν μερικές από τις σπουδαιότερες πατερικές μορφές, όπως ο Παϊσιος και ο Σοφρώνιος, ενώ μια παράδοση θέλει το Όρος της Παναγίας να διοικείται από εννέα αόρατους μοναχούς που μοιάζουν πολύ με τους βοδισάτβας της ανατολικής μυστικής παράδοσης. Σύμφωνα με μια άποψη, το όρος Άθως θα είναι ένα από τα τρία μέρη στον κόσμο όπου δεν θα είναι εφικτό να βαδίσει ο Αντίχριστος. Και τα τρία αυτά "άβατα" του Αντιχρίστου, κατά μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση, είναι αφιερωμένα στην Παναγία...

Θράκη

Σαμοθράκη. Ένας ισχυρός ενεργειακός κόμβος, για τους οπαδούς της Ιερής Γεωγραφίας, το μυστηριώδες αυτό νησί αποτελεί έναν από τους πλέον ισχυρούς ενεργειακούς τόπους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Εδώ ήταν η έδρα των περίφημων Καβείριων Μυστηρίων, για τα οποία γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Το νησί αποτελεί πόλο έλξης εκείνων που αρέσκονται στον εναλλακτικό τουρισμό και συνήθως, λέγεται πως αποφεύγουν την κατασκήνωση κοντά στο ρέμα του φονιά, όπου πιθανώς να υπάρχει ισχυρό ενεργειακό πεδίο, το οποίο διαπιστώνει κανείς από τον αλλόκοτο τρόπο με τον οποίο εκφύονται οι κορμοί και τα κλαδιά των δέντρων. Λέγεται επίσης ότι ο επισκέπτης που θα ανέβει στην κορυφή του όρους Σάος θα έρθει σε επαφή με παράξενα φαινόμενα, ενώ μπορεί ακόμη να δει και τις τρομερές μορφές των Καβείρων επάνω στους βράχους. Επίσης, λέγεται πως σε ένα αρχαίο τείχος υπάρχει εντοιχισμένη μια αρχαία πλάκα, που στην πραγματικότητα είναι χάρτης του νησιού όπως φαίνεται από ψηλά και η αλήθεια είναι πως η ομοιότητα είναι σημαντική.

Κρήτη

Τσούτσουρος. Μια σύγχρονη μυθολογία, από εκείνες που παραλλαγές τους συναντάμε σχεδόν σε όλα τα έθνη του πλανήτη, αποτελεί και η περίφημη ιστορία του σπηλαίου στον Τσούτσουρο, το οποίο από όσο γνωρίζω βρίσκεται σε μη προσβάσιμη περιοχή αλλά άγνωστο που ακριβώς. Σύμφωνα με την ιστορία, ένας βοσκός που είχε χάσει την κατσίκα του, βρέθηκε στο εσωτερικό ενός σπηλαίου, όπου και είδε υπόγειες πυραμίδες, αυτοκινούμενα αγάλματα και ιπτάμενα οχήματα που αντιστοιχήθηκαν με την πτώση των Αρπυιών στο νησί, κατόπιν της καταδίωξής τους από τους γιούς του Βορέα, Ζήτη και Κάλαϊ. Η συνέχεια της ιστορίας περιλαμβάνει συνομωσίες και όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλής ταινίας. Κατά τα άλλα, όμως, η Κρήτη είναι γεμάτη από μυστήριο, από τους Δροσουλίτες, τον μυστηριώδη Μίνωα με τα επιτεύγματά του έως τη θλιβερή Σπιναλόγκα με τα βασανισμένα της φαντάσματα.

Ένα ιστολόγιο για το Άργος

Εδώ και καιρό με απασχολούσε η δημιουργία ενός διαδικτυακού χώρου που θα ήταν αφιερωμένος στη γενέθλια πόλη μου, το πανάρχαιο Άργος, γνωστό πολύ καλά σε εκείνους που ασχολούνται με την Ιστορία. Σήμερα η επιθυμία μου αυτή έγινε πράξη με τη δημιουργία ενός ιστολογίου για το Άργος.
Το ιστολόγιο αυτό θα είναι αρκετά διαφορετικό από τις Μεταφυσικές Σκέψεις, καθώς θα ασχολείται με τα ζητήματα που απασχολούν την πόλη, όπως τα βλέπει ένας κάτοικός της, ενώ επίσης θα προβληθεί η ιστορία της από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Προβλήματα που λίγο πολύ είναι κοινά σε όλες τις επαρχιακές πόλεις και απασχολούν εκατομμύρια ανθρώπους, ελάχιστοι από τους οποίους όμως κάνουν κάτι. Το νέο ιστολόγιο δεν αποτελεί ακτιβισμό και δεν εκπληρώνει κανένα χρέος μου στην πόλη που με ανέθρεψε. Δεν κινείται από κανενός είδους συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις. Αποτελεί το ελάχιστο που μπορώ να κάνω σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου και το πρελούδιο ίσως σε ένα βιβλίο που σκέφτομαι να γράψω για το Άργος, την ιστορία και τις παραδόσεις του.
Εύχομαι οι αναγνώστες του Μεταφυσικού Ιστολογίου να αγκαλιάσουν και αυτό το νέο μου παιδί με την ίδια θέρμη που αγκάλιασαν τη γωνιά της μεταφυσικής αναζήτησης και του εσωτερισμού. Είναι φτιαγμένο με πολλή αγάπη.

Μυστηριώδεις τόποι στην Ελλάδα (μέρος πρώτο)

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που δεν ταυτίζουν πάντοτε τις καλοκαιρινές τους διακοπές με το μπάνιο στη θάλασσα και το κολύμπι αλλά προτιμούν, μαζί με αυτά, να επισκέπτονται και τοποθεσίες που έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία, ιστορική, αρχαιολογική, ακόμη και μεταφυσική. Για όλους αυτούς θα παρουσιάσουμε έναν μεταφυσικό ταξιδιωτικό οδηγό, με ελληνικές τοποθεσίες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και μυστήριο δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από παράξενους τόπους και η επιλογή μερικών μόνο από αυτούς με σκοπό να καλυφθούν δύο και μόνο άρθρα, ήταν δύσκολη. Για το λόγο αυτό επιλέχθηκαν τόποι κυρίως με βάση τη διασημότητά τους και την απόλυτη ή σχετική ευκολία στην πρόσβασή τους ενώ για δυο ή τρεις από αυτούς η πρόσβαση είναι από πολύ δύσκολη έως αδύνατη και δεν θα πρέπει να επιχειρηθεί για λόγους σωματικής ασφάλειας και ακεραιότητας. Για κάποιους από τους τόπους αυτούς έχω γνώση, για κάποιους άλλους έχω απλά πληροφόρηση.
Με τα δύο αυτά ταξιδιωτικά άρθρα το ιστολόγιο θα πάρει μια ανάσα μερικών ημερών και θα μας δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα να ξεκουραστούμε ώστε κι εσείς να κάνετε τις διακοπές σας χωρίς να χάσετε κάποιο άρθρο που ίσως σας ενδιαφέρει.

Πελοπόννησος

Το τεχνητό αυτό νησί κατοικείται από περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους διάσπαρτους στους 7 νομούς του. Η πρόσβαση από την Αθήνα είναι εύκολη και χρειάζονται μερικές ώρες για να φτάσει κανείς στα πλέον απομακρυσμένα του σημεία, ευνοώντας με τον τρόπο αυτό ακόμη και μια μονοήμερη εκδρομή.
Πυραμίδα Ταϋγετου(Λακωνία). Έντονες αντιγνωμίες έχει προκαλέσει μια από τις βουνοκορυφές του, για την οποία αρκετοί υποστηρίζουν ότι αποτελεί στην πραγματικότητα μια τεράστια τεχνητά λαξευμένη πυραμίδα που είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται την Πυραμίδα πρώτον για να δουν από κοντά αν όντως πρόκειται για τεχνητό έργο, άγνωστο από ποιό λαό φτιαγμένο και πότε ή για ένα απλό φυσικό φαινόμενο λόγω της δράσης του αέρα. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν τόπο Δύναμης και τρέχουν εκεί για να επωφεληθούν...
Ναός Αγίας Φωτεινής (Αρκαδία). Ένα από τα πιο παράξενα εκκλησάκια στην Ελλάδα βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας. Στη σκεπή του έχουν φυτρώσει περίπου 18 μεγάλα δέντρα, των οποίων οι ρίζες δεν φαίνονται πουθενά και προσδίδουν στο ναϊσκο ένα δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθός του βάρος, που λέγεται πως αποτελεί αίνιγμα για τους ειδικούς. Η παράδοση αναφέρει ότι στην πραγματικότητα είναι το σώμα της Αγίας Φωτεινής που μαρτύρησε άδικα και το σώμα της έγινε ναός, τα μαλλιά της δέντρα και το αίμα της ποτάμι. Είναι μια μαγευτική τοποθεσία με πολλή θετική ενέργεια, που αξίζει να επισκεφτείτε.
Ασκληπιείο Επιδαύρου (Αργολίδα). Τυχερός όποιος έστω και μια φορά στη ζωή του έχει επισκεφτεί ένα από τα μεγαλύτερα θεραπευτήρια της αρχαίας Ελλάδας, τον τόπο που ο θεός Ασκληπιός θεράπευε τους πιστούς του. Σε μια κατάφυτη τοποθεσία, που κάποτε έτρεχαν ρυάκια και κρήνες, το θεραπευτήριο γειτνιάζει με το θέατρο της Επιδαύρου. Πολλές είναι οι ιστορίες από τη γύρω περιοχή. Θετική ενέργεια, θεάσεις άγνωστων ιπτάμενων αντικειμένων και πλασμάτων, θρύλοι και παραδόσεις στέκονται δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο που τώρα έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο εργοτάξιο.

Στερεά Ελλάδα

Η Στερεά Ελλάδα, γεμάτη από ορεινούς όγκους και δάση, βρίθει από τις ιστορίες και παραδόσεις των αρματωλών και των κλεφτών, ενώ αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους τόπους για τους εν Ελλάδι οπαδούς της θεωρίας της Κούφιας Γης.
Σπήλαιο Νταβέλη (Αττική). Ίσως ο πιο γνωστός μεταφυσικός τόπος στην Ελλάδα, το σπήλαιο της Πεντέλης που είναι ζωσμένο με θρύλους και μυστήριο. Ιερό του Πανός και των Νυμφών κάποτε, σήμερα κομβικό σημείο της ελληνικής νεομυθολογίας για το οποίο έχουν γραφτεί και λεχθεί τόσα όσα δεν έχουν ίσως ειπωθεί για κανέναν άλλο τόπο. Περίεργα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, ιστορίες για φαντάσματα, Κούφια Γη, Βριλ, συγχρονικότητες, θεωρίες συνομωσίας, αλλόκοτα πλάσματα, μυστικές υπόγειες βάσεις, στρεβλώσεις του χωροχρονικού συνεχούς, υπόγειες στοές, ο θρύλος του Νταβέλη, θεάσεις ιπτάμενων και όχι μόνο αντικειμένων, ισχυρά γεωδαιτικά πεδία, οριακά φαινόμενα, και τι δεν έχει καταγραφεί, αντικειμενικά και μη για τον παράξενο αυτό τόπο στον οποίο η πρόσβαση τις νύχτες απαγορεύεται.

Ήπειρος

Η απόλυτη μαγεία της φύσης συναντιέται στην Ήπειρο με τα δάση, τις λίμνες και τους ποταμούς, σε ένα έδαφος που εν πολλοίς παραμένει ακόμη παρθένο.
Αχερουσία. Ένας από τους περισσότερο γνωστούς τόπους της αρχαιότητας, η περίφημη είσοδος στον Άδη με τους τρομερούς ποταμούς. Ο Χάροντας, ο φοβερός βαρκάρης, μετέφερε τις ψυχές των νεκρών διαμέσου του Αχέροντα ποταμού, στο βασίλειο του κάτω κόσμου. Το ζοφερό σκηνικό συμπληρωνόταν με μια σειρά από χάσματα, αναθυμιάσεις, βρυχηθμούς των ποταμών. Εκεί βρισκόταν ένα πασίγνωστο νεκρομαντείο της αρχαιότητας και η ενέργεια ακόμη και σήμερα είναι παράξενη, ενώ πολλές αλλόκοτες ιστορίες λέγονται ακόμη και σήμερα. Ο επισκέπτης θα νιώσει περίεργα όταν επισκεφτεί την περιοχή...
(συνεχίζεται)

Άγγελοι ανάμεσά μας

Στο ιστολόγιο αυτό έχουμε ασχοληθεί αρκετά με τους Αγγέλους και μάλιστα έχουμε ολόκληρη κατηγορία θεμάτων για αυτούς, η οποία μάλιστα προς το παρόν αποτελεί και τη δημοφιλέστερη βάσει της σχετικής δημοσκόπησης. Για σήμερα ας αφήσουμε το γνωστό ύφος γραφής και ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κάνει σκέψεις που θα χαρακτηριστούν ως παιδικές και αφελείς.
Μια από τις διαφωνίες που είχα πάντα με την Εκκλησία είναι το γεγονός ότι δέχεται πως ο Ιησούς θα επιστρέψει στη Δευτέρα Παρουσία και μόνο, ως Βασιλιάς του ουρανού και της Γης, για να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Η ένστασή μου δεν έχει να κάνει με το εάν είναι βασιλιάς ή όχι αλλά με το εάν τότε και μόνο τότε θα γυρίσει για να τιμωρήσει και να γεμίσει την Κόλαση. Βλέπετε, έδινα πάντοτε πολύ μεγάλη σημασία στο απόσπασμα εκείνο του Ευαγγελίου όπου ο ίδιος έλεγε πως κάθε στιγμή που κάνεις κάτι για τους αδερφούς του τους ελαχίστους, το κάνεις στην ουσία στον ίδιο. Αντιλαμβάνομαι τη συμβολικότητα της μεταφοράς απλά δεν κατόρθωσα μέχρι σήμερα να κατανοήσω για ποιό λόγο ένας Ιησούς δεν θα μπορούσε να περπατάει κάθε μέρα ανάμεσά μας. Ποιός θα τον δέσμευε; Σίγουρα όχι η αποκλειστικότητα της ερμηνείας, από όπου και αν αυτή προέρχεται.
Σε πολλούς και πολλές από εσάς θα έχει τύχει σίγουρα αρκετές φορές το εξής φαινόμενο. Σε συνθήκες που ξεπερνούν την σύμπτωση ή τουλάχιστον τη θέτουν σε αμφισβήτηση, εμφανίζεται ένα άτομο, καθόλα υπαρκτό, υλικό, γνωστό σας ή μη, το οποίο κάνει κάτι, μια πράξη απλή και συνηθισμένη, η οποία όμως σας βοηθά σε ένα πρόβλημα που έχετε. Μπορεί το πρόβλημα να μην είναι σημαντικό ή το σοβαρότερο που σας απασχολεί, μπορεί να υπάρχουν χειρότερα από αυτό που περιμένουν την λύση τους, πάντως στο συγκεκριμένο σας έρχεται μια βοήθεια.
Μπορούμε, όπως είπα και παραπάνω, να το αποδώσουμε σε μια απλή σύμπτωση και να λήξουμε το θέμα εδώ αλλά σίγουρα ο εγκέφαλός μας, με όλη τη λογική του, θα θεωρήσει αξιοσημείωτες τις συμπτώσεις εκείνες και ένα άλλο στοιχείο του εαυτού μας, εσωτερικότερο, θα καταλάβει ή θα υποψιαστεί ότι λειτουργούν κάποιες δυνάμεις λεπτοφυέστερες. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα που έχω συγκεντρώσει στο προσωπικό μου αρχείο και όποιος θέλει ας συνεισφέρει με δικές του περιπτώσεις.

Συμπτώσεις ή κάτι πιο πέρα από τη σύμπτωση;

Ο Μ. επέστρεφε σπίτι του από ένα ταξίδι αστραπή στην Αθήνα. Εάν τον χαρακτηρίζει κάτι είναι η προσκόλλησή του σε προγράμματα και ακολουθεί πάντοτε το ίδιο δρομολόγιο, ενώ έχει αρκετές άλλες επιλογές διαδρομής. Κάνει τις δουλειές του στην Αθήνα, στην οποία κυκλοφορεί πάντοτε με ταξί, αφήνοντας το αμάξι του στα βόρεια προάστεια. Μόλις τελειώσει, πίνει τον καφέ του πάντοτε στο ίδιο καφέ και στη στη συνέχεια, πάντα με ταξί, πηγαίνει παίρνει το αμάξι του και γυρίζει στην πατρίδα του βγαίνοντας πάντοτε από μια συγκεκριμένη έξοδο της εθνικής οδού και από καμία από τις δύο άλλες, για τους δικούς του λόγους. Αυτά τα εισαγωγικά στοιχεία ήταν απαραίτητα.
Εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα τελείωσε τις δουλειές του και δεν ήπιε καφέ, μόνο είχε την παρόρμηση να φύγει γρήγορα, χωρίς να τον πιέζει κάτι. Έτρεχε στην εθνική περισσότερο από όσο το συνήθιζε και βγήκε από μια έξοδο που πάρα πολύ σπάνια μόνο επέλεγε. Ο δρόμος εκείνος περνάει μέσα από μερικά χωριά. Στο ένα από αυτά είδε τη μητέρα ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου να στέκεται στο δρόμο, μαζί με μια άλλη κυρία, η οποία ένα μήνα νωρίτερα τον είχε καλέσει σπίτι της, όπως συνήθιζε αλλά εκείνος δεν πήγε διότι για πρώτη φορά ένιωσε ότι δεν αποτελούσε μέρος της οικογένειας εκείνης.
Στη συνάντηση που είχαν τα τρία πρόσωπα αυτά, η μητέρα του είπε ότι ευχόταν να περνούσε κάποιος να την πάρει και η άλλη κυρία, χωρίς να ταιριάζει καν το θέμα στη συζήτηση, από μόνη της έσκυψε, τον φίλησε και του είπε ότι τον έχει σαν παιδί της. Ο φίλος μας αυτός βιάστηκε ανεξήγητα να γυρίσει τροποποιώντας το πρόγραμμά του που επ΄ουδενί συνηθίζει, επέλεξε μια διαδρομή που δεν επιλέγει αλλά πέτυχε δύο πράγματα: Πρώτον να μεταφέρει τη μητέρα στο σπίτι της χωρίς να χρειαστεί να περιμένει στη ζέστη, εκπληρώνοντας την επιθυμία της να περάσει κάποιος να την πάρει και κατά δεύτερον να καθησυχαστεί η παράλογη σκέψη του ότι δεν αποτελεί μέλος της συγκεκριμένης οικογένειας, παρότι δεν τους συνδέουν δεσμοί αίματος.
Σε ένα δεύτερο παράδειγμα που μου διηγήθηκαν πρόσφατα, ένας νεαρός περίμενε τα αποτελέσματα των εξετάσεων διορισμού του. Ο καλύτερός του φίλος και συνάδελφος, είχε γνωστό σε μια σχετική υπηρεσία, ο οποίος θα γνώριζε τα αποτελέσματα πριν την ανακοίνωσή τους κι όμως ενδιαφέρθηκε μόνο για τον ίδιο κι όχι για τον φίλο του, ο οποίος θα έπρεπε να περιμένει την παρέλευση του Σαββατοκύριακου για να πάρει την όποια καλή ή κακή απάντηση. Το βράδυ της Παρασκευής, όμως, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια συνάδελφό του, με την οποία είχαν να μιλήσουν μια τριετία και δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Η κοπέλα εκείνη, έχοντας κι αυτή γνωστό στην ίδια υπηρεσία, του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει ότι το αποτέλεσμα των εξετάσεων ήταν ευνοϊκό για εκείνον. Πράγμα που ο καλύτερός του φίλος δεν έκανε.

Άγγελοι ανάμεσά μας

Θα μπορούσε κανείς με σχετική ευκολία να αποδώσει όλα τα παραπάνω σε συμπτώσεις, ακόμα και αν ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία από περίεργες τέτοιες συμπτώσεις και έστω και αν ο εγκέφαλός του, η έδρα της λογικής, αναρωτιέται για το τι κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις συγκυρίες, αν κρύβεται κάτι. Ναι, κάτι κρύβεται και δεν είναι άλλο από τη δράση Αγγέλων ή καλύτερα από την εκδήλωση των Αγγελικών συνειδήσεων μέσω του δανεισμού ενός υλικού φορέα, δηλαδή ενός ανθρώπου. Ας το εξηγήσουμε περισσότερο.
Ένας Άγγελος, στερούμενος υλικού σώματος, μπορεί να δανειστεί το σώμα ενός ανθρώπου προκειμένου να εκφραστεί η συνείδησή του. Με αυτό τον τρόπο, ο οποίος δεν γίνεται συνήθως αντιληπτός από εμάς, ο Άγγελος προσφέρει τη βοήθειά του σε ζητήματα που μας αφορούν.
Δεν είναι δυνατό να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί ένας Άγγελος, αν ισχύουν τα παραπάνω, επιλέγει να δώσει βοήθεια σε ζητήματα που δεν είναι και τόσο σοβαρά, παραβλέποντας ίσως κρισιμότερα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα πρέπει όμως να αναρωτηθούμε αν ο δρόμος της σοφίας είναι η αναμονή ενός από μηχανής Θεού που θα μας βγάζει πάντα από τη δύσκολη θέση. Εξάλλου, όταν μας προσφέρεται βοήθεια, συνιστά αχαριστία το να την υποτιμούμε λέγοντας πως θα ήταν καλύτερο να αφορούσε κάποιο άλλο ζήτημα. Στα παραπάνω παραδείγματα σαφώς και δεν θα χανόταν ο κόσμος αν η κυρία περίμενε το λεωφορείο ή ο νεαρός τη Δευτέρα το πρωί την επίσημη ανακοίνωση. Από τη στιγμή όμως που τους δόθηκε η βοήθεια, δεν έκαναν την παραπάνω σκέψη και έπραξαν πολύ καλά.
Όποιος έχει όρεξη να μελετήσει τη Βίβλο, θα αλιεύσει αρκετές ιστορίες με Αγγέλους, ιδιαίτερα στην Παλαιά Διαθήκη. Θα κάνει τότε ίσως την παρατήρηση ότι πολλές φορές αυτοί περιγράφονται ως άνθρωποι που δεν έχουν κανένα διακριτικό σημάδι. Είναι η πράξη τους και το αποτέλεσμα που αυτή επιφέρει που κάνει τους συγγραφείς των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης να τους ονομάζουν Αγγέλους. Και είναι οι ίδιοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως συνειδήσεις. Δεν τους βλέπουμε, γιατί περιμένουμε να εμφανιστούν ανάμεσά μας από το πουθενά ή ως όραμα, με τα φτερά και τους αστραφτερούς τους μανδύες και δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να είναι ο περαστικός που είδε το πορτοφόλι μας να πέφτει στο δρόμο και να τρέχει να μας το δώσει για να μην μείνουμε απένταροι ενώ ίσως τα χρειαζόμαστε πολύ τα χρήματα.
Από την άλλη, όσο όμορφα και αν ακούγονται όλα αυτά, δεν είναι συνετό να λατρεύουμε τους Αγγέλους ούτε και να ψάχνουμε εναγωνίως στο πλήθος για να τους βρούμε ή να ξεψαχνίζουμε τις εμπειρίες μας για να δούμε εάν συναντηθήκαμε με έναν από αυτούς κάποτε και δεν το καταλάβαμε. Λατρεία αποδίδουμε στον Ένα Θεό, εκείνον που στην πιο υπερβατική του μορφή η Καμπάλα ονομάζει Εχεγιέ, ενώ τιμούμε και σεβόμαστε τους Αγγέλους.

Δαίμονες ανάμεσά μας

Το ίδιο φαινόμενο αντίστροφα αποτελεί την εκδήλωση της συνείδησης ενός Δαίμονα και ίσως για την περίπτωση αυτή να έχουμε πολύ περισσότερα παραδείγματα ή τουλάχιστον πιο οφθαλμοφανή. Το φαινόμενο αυτό, σε μεγάλο βαθμό κατά την άποψή μου αποτελεί τη βάση εκείνου που θεωρούμε ως Δαιμονισμό, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμβαίνουν όλα εκείνα τα εντυπωσιακά που έχουμε δει στη γνωστή ταινία Ο Εξορκιστής. Δαιμονική εκδήλωση υπό αυτή την έννοια, για παράδειγμα, μπορεί να συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες που χαρακτηρίζονται ως στιγμιαία τρέλα, σε όλα εκείνα τα ειδεχθή εγκλήματα που γίνονται εν βρασμώ και που συνήθως ο δράστης χαρακτηρίζεται από όλους ως ένας καλός και φιλήσυχος άνθρωπος που ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα. Οι περιπτώσεις κακοποίησης βρεφών από τις παραμάνες τους ή τις ίδιες τους τις μητέρες είναι ενδεικτικές.
Είναι αυτονόητο ότι δεν παραβλέπουμε την πιθανότητα ψυχικής νόσου, η οποία φυσικά και θα πρέπει να εξετάζεται πρώτη και να αντιμετωπίζεται ανάλογα με τις επιταγές της επιστήμης και του νόμου. Η εξήγηση που ως πιθανότητα αναφέρουμε δεν έρχεται στην πραγματικότητα σε καμία σύγκρουση με τις επιστημονικές θέσεις, μάλλον τις συμπληρώνει και τις επεκτείνει. Ο δανεισμός της συνείδησης μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο σε πρόσφορο έδαφος και αν ο άνθρωπος είναι ισορροπημένος και ισχυρός πνευματικά και ψυχικά, καμία δαιμονική συνείδηση δεν μπορεί να εκδηλωθεί. Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι συνετό να ψάχνουμε στο πλήθος να βρούμε τους δαίμονες. Η ανθρωπότητα έχει υποστεί θλιβερά δεινά με τις σωρηδόν δαιμονοποιήσεις και σίγουρα δεν χρειάζεται περισσότερες.

Η μοναξιά της Μεταφυσικότητας

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι ιδιαίτεροι, άνθρωποι χαρισματικοί, διαφορετικοί από όλους εκείνους που έχουμε συνηθίσει. Άνθρωποι που περνούν απαρατήρητοι τις λιγοστές φορές που συναναστρέφονται με άλλους, διατηρώντας ένα χαμηλό προφίλ, εξίσου χαμηλό με το βλέμμα τους. Η ματιά τους μπορεί κάτω να κοιτάζει αλλά το πνεύμα τους κοιτάζει ψηλά, ψάχνει να βρει τις αιτίες πίσω από κάθε πράξη, την αλήθεια πίσω από κάθε μάσκα που συνήθως φοράμε.
Είναι κάτι άνθρωποι που έχουν βιώσει εμπειρίες που οι περισσότεροι είτε δεν έχουν βιώσει είτε τις έχουν αρνηθεί και, οχυρωμένοι πίσω από τα τείχη της άμυνας, αρνούνται να τις θυμηθούν, πόσο μάλλον να τις ζήσουν ξανά. Οι πρώτοι, για διάφορους λόγους, εξακολουθούν να τις βιώνουν, όσο διαφορετικά και αν τις προσεγγίζει ο καθένας από αυτούς.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο γιατί κάποιοι άνθρωποι βιώνουν τέτοιες εμπειρίες και κάποιοι άλλοι όχι. Σίγουρα έχει να κάνει με τη δεκτικότητα του καθενός αλλά κάτι μου λέει ότι δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Ίσως (αν και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχτεί), ο κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος να βιώνει ή να μη βιώνει τέτοιες εμπειρίες.
Αναμφισβήτητα, η ύπαρξη και η βίωση τέτοιων φαινομένων προκαλεί αίσθημα μοναξιάς. Είναι η μοναξιά του ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, δεν μοιάζω με τους άλλους, κάτι έχω, κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Φυσικά, σε αυτές τις αντιλήψεις ρόλο μείζονα έχει παίξει η κοινωνία και οι δικές της αντιλήψεις που θέλουν το μεταφυσικό να είναι συνώνυμο του αλλόκοτου, του αρρωστημένου ή και της απατεωνιάς. Θεωρούμενο παραδοσιακά ότι έρχεται σε αντίθεση με την Επιστήμη, πολλοί αρνούνται να το λάβουν σοβαρά υπόψη, αγνοώντας ότι μεγάλοι επιστήμονες το είχαν συμπεριλάβει στις μελέτες τους ή στις μοναχικές μελέτες τους, σωστότερα.
Η μοναχικότητα της εμπειρίας αναγκαστικά επιβάλει και τη μοναχικότητα στην αντιμετώπιση. Ο μάρτυρας θεωρεί πως δεν μπορεί να βρει βοήθεια από πουθενά αλλού, εκτός ίσως από τον εαυτό του, για αυτό είτε στρέφεται προς τις δικές του δυνάμεις είτε προς τη βοήθεια του ίδιου του μεταφυσικού πεδίου, το οποίο άμεσα ανταποκρίνεται και ο κύκλος των μεταφυσικών εμπειριών συνεχίζεται. Γιατί, δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα στον κόσμο να μιλάς για εμπειρίες που ο άλλος μόνο στο σινεμά έχει δει. Μοιραία χαρακτηρίζεται ως αιθεροβάμων, ενίοτε ως προβληματικός και βαθμιαία αναγκάζεται ο μάρτυρας σε απομόνωση – περιθωριοποίηση.
Ακόμα και αν βρει το θάρρος να μοιραστεί τις εμπειρίες του με κάποιους που δεν θα τον ειρωνευτούν, το ύφος τους, παρόμοιο με εκείνο των παιδιών που ακούν παραμύθια, σίγουρα θα τον απογοητεύσει, γιατί θα καταλάβει πως όλοι εκείνοι στέκονται στο προφανές, στο εντυπωσιακό της ιστορίας – μαρτυρίας και όχι στο ουσιώδες.
Συμπερασματικά, από τα λίγα παραπάνω σχόλια, γίνεται προφανές πως ο μάρτυρας μιας μεταφυσικής εμπειρίας είναι αναγκασμένος να βιώσει μοναξιά και ενός βαθμού περιθωριοποίηση, στην οποία ο καθένας αντιδρά με διαφορετικό τρόπο. Πολλοί θα επιθυμήσουν να αρνηθούν τις εμπειρίες τους αυτές, μέσα από γνωστούς μηχανισμούς ψυχικής άμυνας, ενώ κάποιοι άλλοι θα αδιαφορήσουν για το οτιδήποτε λέγεται από άλλους και θα πιστέψουν εκείνο που οι δικές τους εσωτερικές αισθήσεις τους παρουσιάζουν. Στην πρώτη περίπτωση θεωρείται αρκετά έως και απόλυτα βέβαιο ότι αυτού του είδους οι εμπειρίες σταδιακά θα αρχίσουν να φθίνουν και ίσως και να εξαφανιστούν και αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Στη δεύτερη περίπτωση οι ικανότητες ενδέχεται να καλλιεργηθούν και αναλόγως του επιπέδου της εκπαίδευσης ή μαθητείας, ο μάρτυρας θα βιώνει ολοένα και διαφορετικότερες εμπειρίες.Είναι βασικός κανόνας ότι για να λειτουργήσουν οι μέθοδοι του Εσωτερισμού, όπως επίσης και της Μαγείας, ο μάρτυρας θα πρέπει να μην αναρωτιέται τόσο εάν οι εικόνες που προσλαμβάνει έχουν αντικειμενική υπόσταση ή αν αποτελούν εκδηλώσεις του νου που τις συλλαμβάνει όσο το να πιστεύει ο ίδιος ότι είναι αποτελεσματικές. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία, την οποία λίγοι εξελίσσουν και πολύ λιγότεροι ολοκληρώνουν. Το πολλοί μεν οι κλητοί, λίγοι δε οι εκλεκτοί φαίνεται ότι βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση αυτή γιατί υπάρχουν και αρκετές άλλες δυσκολίες που δεν χρειάζεται να αναφερθούν.
Από την άλλη υπάρχει και μια ακόμη παγίδα, εκείνη της ερμηνείας των εμπειριών, που αποτελεί έναν τεράστιο ύφαλο στο ταξίδι του Εσωτερισμού. Έχουμε τονίσει σε αρκετά σημεία (αλλά ποτέ δεν βαριόμαστε να επαναλαμβάνουμε) ότι οι εμπειρίες που βιώνονται στο Αστρικό Πεδίο είναι απατηλές, μπερδεμένες και πομπώδεις. Το ευκολότερο αλλά και πλέον λανθασμένο είναι ίσως να τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς. Σε αυτή την περίπτωση θα νομίζει ότι κάθε φορά που έχει πονοκέφαλο, έρχεται ολόκληρος Αρχάγγελος Μιχαήλ για να τον κάνει καλά ή μια φωτισμένη ψυχή για να τον συμβουλέψει να μιλήσει ξανά με τη γειτόνισσα, με την οποία έχει μαλώσει. Όσο και αν οι φωτισμένες ψυχές φροντίζουν και ενδιαφέρονται για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, κατανοείτε ότι η αποστολή τους είναι πολύ ευρύτερης κλίμακας από την ίαση ενός πονοκεφάλου ή της συμφιλίωσης μιας διαφωνίας. Άσχετα με τι είδους θρησκευτική πεποίθηση έχετε, ανατρέξτε σε αυτήν και σκεφτείτε πότε επενέβαιναν οι Άγγελοι ή οι Θεοί και οι Δαίμονες της αρχαίας παράδοσης. Σίγουρα όχι για ψύλλου πήδημα.Ο άνθρωπος που έχει συχνές εμπειρίες στο Αστρικό Πεδίο, συνειδητά ή ασυνείδητα, οφείλει να κατανοεί πως πρωτίστως κινείται, ζει και υπάρχει και στο υλικό πεδίο, για αυτό το λόγο και θα πρέπει να γειώνεται. Διαφορετικά κινδυνεύει να είναι εγκλωβισμένος μεταξύ μιας υλικής και μιας αστρικής κατάστασης η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στην παθολογία, την οποία και θα πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει γιατί ίσως και να χρειαστεί να την αντιμετωπίσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ψυχοπαθολογικές καταστάσεις εκλαμβάνονται ως μεταφυσικές εμπειρίες από τον μάρτυρα ή το οικείο του περιβάλλον και μια σπουδαία τέτοια περίπτωση είναι η Δαιμονοληψία, την οποία δεν αρνούμαστε αλλά υπό πολύ συγκεκριμένους όρους.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η μοναξιά είναι δεδομένη και κανείς θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό εξ αρχής, είτε αυτή αναφέρεται στη δυσκολία που θα έχει το άτομο να βρει ενδιαφέρον και υποστήριξη από το περιβάλλον είτε και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η Εσωτερική μαθητεία, ακόμη και αν γίνεται στα πλαίσια μιας ομάδας, αποτελεί ουσιαστικά μια ακόμη μοναχικότητα, διότι μοναχικός είναι ο δρόμος του Γολγοθά. Ο μαθητής θα χρειαστεί να φέρνει σε ισορροπία τον εγωκεντρισμό του, να εμπιστεύεται εκείνον που έχει αναλάβει την εκπαίδευσή του, να υπακούει, να έχει υπομονή και να τηρεί τον όρκο της σιωπής, δηλαδή να μην διαφημίζει τη μαθητεία του. Και αυτό το τελευταίο ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι.

Λασίθι - Σπήλαιο Δία – Σπιναλόγκα

Εισαγωγή

Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να έχω τις ολιγοήμερες διακοπές μου στο νησί του Μίνωα, τη μαγευτική και μυστηριώδη Κρήτη. Επέλεξα το νομό του Λασιθίου και την πρωτεύουσά του, τον Άγιο Νικόλαο που, παρά την ενημέρωση που είχα, έσφυζε από ζωή και τουρισμό. Διάλεξα ένα ξενοδοχείο στο λιμάνι της πόλης, με εκπληκτική θέα στον κόλπο του Μιραμπέλου και οργάνωσα τις επισκέψεις μου στις γύρω περιοχές.

Οροπέδιο Λασιθίου – σπήλαιο Δία

Οι ντόπιοι με ενημέρωσαν πως ο καλύτερος δρόμος για το Οροπέδιο του Λασιθίου ήταν από το νομό Ηρακλείου, οπότε ξεκίνησα το πρωί με το αμάξι και λίγη ώρα μετά βρέθηκα να ανηφορίζω το φιδογυριστό δρόμο προς τον ορεινό όγκο της Δίκτης. Αετοί πετούσαν στον ουρανό, που όσο πλησίαζα την περιοχή «Ψυχρό», γίνονταν όλο και περισσότεροι. Φαίνεται πως, παρά την εγκατάλειψη της θρησκείας του Δωδεκάθεου, εκείνοι ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον τόπο που, σύμφωνα με την παράδοση, γεννήθηκε ο άρχοντάς τους.
Φτάνοντας στον Ψυχρό, πληρώνω το εισιτήριό μου και αρχίζω πεζός να ανεβαίνω το πλακόστρωτο μονοπάτι προς το Δικταίο Άντρο. Γέροντες με γαϊδουράκια προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους τουρίστες δεν μπορούν να ανέβουν, όμως εγώ συνεχίζω με τα πόδια, για να διαπιστώσω μετά από μερικά λεπτά πως πρέπει να κόψω το κάπνισμα.
Η επιμονή μου ανταμείβεται και η κούρασή μου ανήκει στο παρελθόν όταν επιτέλους, σε υψόμετρο 1000 μέτρων, το σπήλαιο προβάλλει μπροστά μου. Δεκάδες τουρίστες, οι περισσότεροι ξένοι, κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια προς το εσωτερικό του, ενώ μια κυρία παραδίπλα προτρέπει την παρέα της να βιώσει τη μαγεία του τόπου. Και αυτή είναι η αλήθεια, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τη συγκίνηση και το δέος που αισθάνεται κανείς όταν μπαίνει στο σπήλαιο, γνωρίζοντας πως εκεί είχε γεννηθεί ένας Θεός, όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά ο πατέρας «Θεών τε και ανθρώπων», ο νικητής των Τιτάνων και άρχοντας του κεραυνού, ο νεφεληγερέτης Δίας. Οι επισκέπτες είναι σιωπηλοί ή μιλούν σιγανά και ένα ζευγάρι από τη Σερβία με πλησιάζει και με ρωτάει στα Αγγλικά εάν γνωρίζω τίποτα για το μέρος, μιας και η απουσία ξεναγών είναι προφανής. Τους λέω λίγα πράγματα και με ακούνε με προσοχή, κάνοντάς μου πολλές ερωτήσεις ψιθυριστά σχεδόν. Το σπήλαιο είναι γεμάτο σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ενώ ένας πελώριος σχηματισμός ονομάζεται «μανδύας του Δία» και πραγματικά, με λίγη φαντασία μπορεί κανείς να τον δει…
Εδώ, κατά τη μυθολογία, η Ρέα γέννησε το Δία και για να γλιτώσει από τον πατέρα του τον Κρόνο, ενώ οι Κουρήτες τον μετέφεραν στο Ιδαίο Άντρο, όπου και τον ανέθρεψαν νύμφες και η Αμάλθεια. Στο Δικταίο Άντρο λατρεύτηκε ο Κρητογενής Ζευς από το τέλος της Μεσομινωικής έως το τέλος της Υστερομινωικής περιόδου, ενώ οι ανασκαφές αποκάλυψαν υπολείμματα βωμού και αναθήματα των αρχαίων Κρητών στο Δία.
Βγαίνω από το σπήλαιο με δέος να προκαλεί ανατριχίλες στη σπονδυλική μου στήλη και ανάβω ένα τσιγάρο, απολαμβάνοντας τη θέα του οροπεδίου του Λασιθίου κάτω από το συννεφιασμένο ουρανό. Το οροπέδιο είναι μια ψηλή καρστική λεκάνη, ιδιαίτερα εύφορη και πυκνοκατοικημένη, αν κρίνω από το πλήθος των χωριών και των οικισμών που συνάντησα στη διαδρομή, που περιβάλλεται από την οροσειρά της Δίκτης, με ψηλότερη κορυφή το ομώνυμο όρος (2.148 μέτρα). Ανεμόμυλοι υπάρχουν παντού, σε μια προσπάθεια να εκμεταλλευτούν την Αιολική ενέργεια.
Είναι ώρα πια να φύγω, αλλά ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση. Το μέρος έχει μια εμφανώς θετική ενέργεια και ο καθαρός αέρας που γεμίζει τους πνεύμονές μου είναι μια ευχάριστη αίσθηση. Στην επιστροφή κάθομαι σε ένα καφενείο, κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο και απολαμβάνω έναν καφέ και μια ρακή, προσφορά του καταστήματος. Η ιδιοκτήτρια, μια γυναίκα περίπου σαράντα ετών, μας μιλάει για την εκρηκτική άνοδο του τουρισμού στην περιοχή τους και για τον «Αγιοθεό» που της έλεγε η γιαγιά της, προφανώς μια αναφορά στο Δία, που η μορφή του δεσπόζει ακόμα και τώρα σε ολόκληρο το νησί, πόσο μάλλον στον τόπο που θεωρείται ότι γεννήθηκε.

Σπιναλόγκα

Ένα από τα πολλά που με έχουν εντυπωσιάσει στο νησί, είναι πως καμία ευκαιρία για τουριστική αξιοποίηση δεν μένει ανεκμετάλλευτη και ευτυχώς η Κρήτη έχει ευλογηθεί με χιλιάδες τέτοιες ευκαιρίες. Σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, ενημερώνομαι για μια ολιγόωρη κρουαζιέρα στη Σπιναλόγκα και αμέσως κλείνω δύο θέσεις. Το καραβάκι σιγά σιγά γεμίζει και παρατηρώ πως εγώ και ο φίλος μου είμαστε οι μόνοι Έλληνες στο πλήρωμα, αφού γύρω μας ακούω πολλές διαφορετικές γλώσσες από ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη.
Το καράβι ξεκινά και σύντομα οι ξεναγοί μας καλωσορίζουν, φυσικά όχι στα ελληνικά. Μας λένε μερικά πράγματα για τον Άγιο Νικόλαο που βλέπουμε να απομακρύνεται αργά και μετά από μισή περίπου ώρα μας ενημερώνουν πως ακριβώς από κάτω μας, στο βυθό της θάλασσας, βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Ολούς, που σήμερα ονομάζεται Ελούντα και αποτελεί το ακριβότερο θέρετρο της Κρήτης και ένα από τα ακριβότερα της Ελλάδας. Τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα που θα δούμε μία ώρα αργότερα, μας δίνουν να καταλάβουμε το γιατί.
Το καραβάκι σταματά σε έναν κολπίσκο και οι ξεναγοί μας προτρέπουν να απολαύσουμε μισής ώρας μπάνιο στα πεντακάθαρα νερά. Στην προκαθορισμένη ώρα συνεχίζουμε την κρουαζιέρα μας και, περνώντας ένα ξερονήσι, μας ενημερώνουν πως εκεί κρυβόταν ο περίφημος πειρατής Μπαρμπαρόσα, σε μια μεγάλη σπηλιά στο βορινό τμήμα της βραχονησίδας. Τελικά, μετά από μιάμιση ώρα περίπου, η Σπιναλόγκα προβάλει μπροστά στα μάτια μας, ένας μεγάλος, ξερός βράχος στη θάλασσα. Τραβώ αρκετές φωτογραφίες μέχρι να κάνουμε το γύρο της, ώστε να φτάσουμε στο μικρό λιμάνι και τελικά αποβιβαζόμαστε. Εκατοντάδες επισκέπτες έχουν φτάσει με άλλα καραβάκια πριν από εμάς και συνωστίζονται στην είσοδο του φρουρίου, περιμένοντας να κόψουν το εισιτήριο που δεν περιλαμβάνεται στο κόστος της κρουαζιέρας. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς αλλά μάταια ψάχνουμε να βρούμε ξενάγηση στα ελληνικά. Η συνοδός μας, μια αγγλίδα που τα τελευταία χρόνια ζει στην Κρήτη, κάνει ότι μπορεί για να μας εξυπηρετήσει και τελικά βρίσκει τη Μαρία, που σε ένα διάλλειμα μεταξύ των ξεναγήσεών της, δέχεται να μας πει ορισμένα πράγματα, χωρίς ωστόσο να μας συνοδεύσει, μιας και ένα τέταρτο μετά θα μιλήσει αραβικά σε ένα γκρουπ από τη Σαουδική Αραβία. Συμφωνεί με τη δυσαρέσκειά μου για την απουσία της ελληνικής γλώσσας αλλά με πληροφορεί πως την τελευταία εβδομάδα, εμείς οι δύο φίλοι είμαστε οι μόνοι Έλληνες τουρίστες, καθώς οι περισσότεροι προτιμούν άλλο είδος τουρισμού.
Παρά τη δυσκολία, μαθαίνουμε πως το ελληνικό όνομα της Σπιναλόγκα είναι «Καλυδών» και χωρίζεται από τη στεριά με έναν ισθμό που άνοιξαν το 1897 Γάλλοι ναύτες. Πάνω στη βραχονησίδα, στα ερείπια μιας αρχαίας ακρόπολης, οι Βενετοί έχτισαν το 1579 ένα ισχυρό φρούριο, το οποίο ήταν εφοδιασμένο με πολλά κανόνια και πυρομαχικά, έτσι που το 1669 που οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κρήτη, το φρούριο της Σπιναλόγκα, της Σούδας και της Γραμπούσας, δεν έπεσαν στα χέρια τους. Το 1715 ωστόσο, μετά από συνθηκολόγηση, περιήλθε στους Τούρκους και για πολύ καιρό μετά γνώρισε σημαντικότατη άνθιση, καθώς εγκαταστάθηκαν οικογένειες Βενετών και Τούρκων, μαζί με Έλληνες. Κύρια ασχολία τους ήταν το εμπόριο, ιδιαίτερα μετά την εγκατάσταση μερικών εβραϊκών οικογενειών. Αργότερα η κοινότητα σιγά σιγά εγκαταλείπεται και με απόφαση της τότε Κυβέρνησης, στο νησί εξορίζονται οι λεπροί, σε μια προσπάθεια να ελεγχθεί η νόσος της λέπρας. Κτίρια γίνονται νοσοκομεία, λεπροί από όλη την Ελλάδα και την Κρήτη καταφτάνουν και η κοινότητα των λεπρών μεγαλώνει, καθώς παντρεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν οικογένειες.
Παρατηρώ πως η ξεναγός μας προσπαθεί να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Εγώ μιλώ για εξορία κι εκείνη αποφεύγει να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη. Μας λέει πως οι συνθήκες που ζούσαν ήταν πολύ πιο ανθρώπινες από τα μέρη τους, είχαν ηλεκτρικό, κινηματογράφο και άλλες ανέσεις που έλλειπαν από την Κρήτη και από το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας. Χρυσωμένο χάπι σκέφτομαι και δεν συνεχίζω τη διαφωνία. Από ξεναγήσεις που ακούω σε άλλες γλώσσες, παρατηρώ πως τεχνιέντως οι ξεναγοί προσπαθούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, μιλούν περισσότερο για την ιστορία της βραχονησίδας και με λεπτότητα αποφεύγουν τις μακριές αναφορές στο νησί - λεπροκομείο.
Ακολουθούμε τις ομάδες των τουριστών και περιδιαβαίνουμε τα σοκάκια της Σπιναλόγκα. Πολλά σπίτια έχουν αναστηλωθεί και κάποια άλλα είναι γκρεμισμένα. Λίγο παρακάτω, κάποια από αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί ως μικρό μουσείο. Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε τις συλλογές με τα είδη καθημερινής χρήσης, πιάτα, μαχαίρια, πιρούνια. Σε μια άλλη προθήκη βρίσκονται διαφημιστικές πινακίδες και καδρόνια από τα εμπορεύματα που εισάγονταν στο νησί, ενώ σε έναν άλλο χώρο βρίσκονται ιατρικά είδη από το νοσοκομείο. Νεφροειδή, γυάλινες σύριγγες, φυαλίδια με φάρμακα. Κοιτάζω το φίλο μου και διαπιστώνω την ίδια θλίψη στο βλέμμα του. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα είναι μελαγχολική, μέσα και έξω από το μουσείο.
Προχωρώντας παρακάτω, δεξιά μας δεσπόζει το κτίριο του νοσοκομείου, μια μεγάλη κατασκευή, στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουμε πολύ. Στους τοίχους του είναι γραμμένη η φράση «εδώ είναι ο Γολγοθάς του 20ου αιώνα». Την κοιτάζουμε για πολλή ώρα. Γολγοθάς ένα μέρος που είχε σινεμά και ηλεκτρικό;
Πιο πέρα είναι το κτίριο της απολύμανσης, ένα μεγάλο κενό δωμάτιο με οπή στο ταβάνι του, όπου απολυμαίνονταν με φάρμακο που έπεφτε οι ασθενείς και οι εργαζόμενοι. Εικόνες στρατοπέδου συγκέντρωσης, παρά την άγρια ομορφιά του τοπίου.
Κάνουμε το γύρο της νησίδας, φωτογραφίζουμε παραλίες, προμαχώνες και πύργους. Το βήμα μας είναι γρήγορο, γιατί δεν μας σηκώνει και πολύ ο τόπος, είναι ιδιαίτερα φορτισμένος και αυτό γίνεται αντιληπτό από όλους τους επισκέπτες που προχωρούν το ίδιο γρήγορα με εμάς. Καταλήγουμε στο νεκροταφείο της κοινότητας, με τους πέτρινους επίπεδους τάφους να κοιτάζουν το πέλαγος και η εκδρομή μας καταλήγει δίπλα στη θάλασσα, με ένα τσιγάρο και νερό, να περιμένουμε τη συγκέντρωση του γκρουπ για το ταξίδι της επιστροφής.
Θλιμμένος τόπος η Σπιναλόγκα. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά οι συνεπιβάτες μου είναι όλοι τους σοβαροί. Ίσως απλά να είναι κουρασμένοι από τις πέντε ώρες που κράτησε το ταξίδι. Φτάνουμε με ανακούφιση στον Άγιο Νικόλαο και η πρώτη μας δουλειά είναι να πάμε να απολαύσουμε ένα καφέ στη λίμνη και να συζητήσουμε για τα όσα είδαμε και όσα νιώσαμε εκείνες τις λίγες ημέρες που μείναμε στο νησί του Δία, την πανάρχαια και πανέμορφη Κρήτη…

O Aleister Crowley και το Θέλημα

Μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του Εσωτερισμού, αποτελεί ο γνωστός σε όλους Βρετανός Αποκρυφιστής Aleister Crowley (1875 - 1947). Μαύρος Μάγος για πολλούς, ένας από τους σημαντικότερους αποκρυφιστές για άλλους, ο Crowley αναμφισβήτητα άφησε ένα τεράστιο συγγραφικό και πρακτικό έργο επάνω στον αποκρυφισμό, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη μελέτη της Καμπάλα, της τελετουργικής μαγείας, τη μελέτη των ταρώ, την αστρολογία και σε ένα σωρό άλλους ιδιαίτερους τομείς γνώσης. Παράλληλα ήταν μια αντισυμβατική προσωπικότητα, που δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με παγιωμένες αντιλήψεις της πουριτανικής βρετανικής κοινωνίας. Κατηγορήθηκε για χρήση ναρκωτικών ουσιών, ομοφυλοφιλία και ρατσιστικές ιδέες, όπως αντισημιτισμό, καθώς και για το ότι εξασκούσε τη Μαύρη Μαγεία, ιδέες που ακόμη και σήμερα, περισσότερα από εξήντα χρόνια μετά το θάνατό του, πιστεύουν αρκετοί άνθρωποι και ανάμεσά τους και μελετητές του Εσωτερισμού.
Η αλήθεια είναι ότι ο Crowley υπήρξε τόσο πολυπράγμων που είναι δύσκολο κανείς να είναι αντικειμενικός, όπως παραδέχονται και οι βιογράφοι του. Εμείς, στη μικρή αυτή βιογραφία του, θα περιοριστούμε κυρίως στο Εσωτερικό του έργο και όχι ιδιαίτερα στις πολλές και αντικρουόμενες πλευρές της ζωής και της σκέψης του.

Νεανικά χρόνια και σπουδές

Γεννήθηκε το 1875 στην Αγγλία, σε μια οικογένεια φανατικών Ευαγγελιστών. Λίγα χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας του και η σταδιακή αποκόλληση του μικρού Aleister (μέχρι τότε Edward Alexander) από τον Ευαγγελικό χριστιανισμό, έκανε τη μητέρα του να τον αποκαλεί ΅Θηρίο΅, εμπνευσμένη από την Αποκάλυψη. Τον τίτλο αυτό δεν θα τον αποποιηθεί στα επόμενα χρόνια.
Σε ηλικία 20 χρονών πηγαίνει και σπουδάζει Φιλοσοφία και Αγγλική Φιλολογία στο φημισμένο Trinity College. Στα χρόνια του πανεπιστημίου ξεκινά η ομοφυλοφιλική του δραστηριότητα αλλά είναι χρόνια εποικοδομητικά, καθώς τότε έρχεται σε επαφή με τον αποκρυφισμό και τη μαγεία, ενώ κάνει και τα πρώτα του βήματα στη συγγραφή και στην ποίηση. Τότε επίσης γνωρίστηκε με τον Mc Gregor Mathers και ήρθε σε επαφή με το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσαυγής και άλλαξε το όνομά του σε Aleister.
Τα επόμενα χρόνια μελέτησε τον αποκρυφισμό όσο λίγοι άλλοι. Συμμετείχε ενεργά και ουσιαστικά στο Τάγμα της Χρυσαυγής και στο Ordo Templi Orientis αλλά τελικά ήρθε σε σύγκρουση με τους δασκάλους του, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες προσωπικότητες.

Το Θέλημα

Το 1904 και όσο βρισκόταν στην Αίγυπτο, ο Crowley ισχυρίστηκε ότι ήρθε σε επικοινωνία με τον Αϊβάζ, αντιπρόσωπο του Θεού Ώρου, ο οποίος του αποκάλυψε ότι είχε ξεκινήσει ένας νέος Μαγικός Αιώνας και ότι ήθελαν από εκείνον να γίνει ο Προφήτης του Αιώνα εκείνου. Του υπαγορεύτηκε, λοιπόν, το περίφημο Βιβλίο του Νόμου, με το διάσημο απόσπαμα ΅κάνε ότι θέλεις, αυτό θα είναι ολόκληρος ο Νόμος΅.
Μετά από την εμπειρία αυτή, ο Crowley αφιερώθηκε στο Θέλημα, στο οποίο απέδιδε μια διαφορετική σημασία από εκείνη που κανείς θα καταλάβει από τον παραπάνω αφορισμό. Ο Crowley, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται αρκετοί για το Θέλημα, δεν εννοούσε την αναρχία του να κάνει κανείς οτιδήποτε του περνάει από το μυαλό αλλά να ευθυγραμμίζει το Θείο Θέλημα με το ατομικό του και αντίστροφα. Διδάσκει πως κανείς πρέπει να έρχεται σε επαφή με τον Άγιο Φύλακα Άγγελο, δηλαδή με τον Ανώτερο Εαυτό, ο οποίος αποκλείεται να έχει διαφορετικό Θέλημα από το Θείο. Επομένως ο καθένας μας, μέσα από τις διαδικασίες που περιγράφονται στην Εσωτερική Γνώση, μπορεί και πρέπει να εγκαταστήσει διαύλους επικοινωνίας με τον Ανώτερο Εαυτό.

Μια παρεξηγημένη προσωπικότητα

Μέσα από το άρθρο αυτό επιθυμώ κι εγώ να εξιλεωθώ δημόσια για τη λανθασμένη εικόνα που είχα σχηματίσει για τον Αποκρυφιστή αυτόν. Με την ευκαιρία αυτή θα μιλήσουμε για ορισμένες προσωπικότητες που, όντας αρκετά μπροστά από την εποχή τους, δεν γίνονταν κατανοητοί και αποφάσιζαν να προσποιηθούν πως είναι κάτι άλλο, προκειμένου να έχουν την ησυχία τους να ασχοληθούν με εκείνα που οι ίδιοι θεωρούσαν σημαντικά. Το ίδιο ακριβώς συνέβη στην περίπτωση Crowley. Δεν ήταν κατανοητός και προσποιήθηκε τη σκοτεινή προσωπικότητα, το Μαύρο Μάγο, το Θηρίο της Αποκάλυψης ώστε να ανέλθει απερίσπαστος στις σφαίρες που αγαπούσε. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσα να παρομοιάσω τέτοιες προσωπικότητες με τους Κατά Χριστόν Σαλούς της χριστιανικής παράδοσης.
Οι προσωπικότητες αυτές έχει παρατηρηθεί πως σπανίως μπορούν να συμβιβαστούν ακόμη και με τους ομοίους τους, για αυτό και συνήθως δεν αντέχουν πολύ να είναι μέλη της ίδιας ομάδας, έστω και αν οι βασικές τους αρχές είναι κοινές. Μεγάλες προσωπικότητες ο Mc Gregor Mathers, η Dion Fortune και ο Aleister Crowley αλλά ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο, ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος αλλά και εξαιρετικά κοντά στον άλλο, όσο και αν οι βιολογικοί τους δρόμοι δεν διασταυρώθηκαν.
Ο Crowley, μέσα στα πλαίσια της αποστασιοποίησης, ανέπτυξε στα έργα του μια συμβολική γραφή που ήταν δύσκολο να γίνει κατανοητή από τον οποιονδήποτε, παρά μόνο από εκείνους που είχαν την Εσωτερική υποδομή για να τον κατανοήσουν. Τα έργα του, λοιπόν, είναι πολύ δύσκολα και δεν θα τα σύστηνα σε εκείνον που για πρώτη φορά θα ερχόταν σε επαφή με τον Εσωτερισμό. Για εκείνον όμως που έχει κάποια ικανή υποδομή, ο Crowley υπήρξε μια βαθιά ανανεωτική μορφή, μια προσωπικότητα που άφησε τα δικά της ανεξίτηλα στίγματα στην Εσωτερική Αναζήτηση, ένας ερευνητής που αψήφησε τα κοινωνικά και πνευματικά κατεστημένα της εποχής του.

Τα λεπτοφυή πεδία και η πραγματικότητά τους

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα όλων εκείνων που αντιτίθενται στον Εσωτερισμό, είναι ότι τα πεδία για τα οποία ο τελευταίος μιλάει δεν υπάρχουν, γιατί δεν μπορούν να αποδειχτούν. Μιλούν για φαντασιώσεις και υποκειμενικές αισθήσεις, που προέρχονται από την προαιώνια τάση των ανθρώπων να καταφεύγουν σε κόσμους της φαντασίας τους, όταν ο υλικός κόσμος τους απογοητεύει. Να ψάχνουν για Θεούς που θα λειτουργήσουν ως από μηχανής στα προβλήματα που οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και να υποκύπτουν στη δυναστική συμπεριφορά των θρησκειών για να τα έχουν καλά με το Θεό και να τους γίνονται όλα τα χατήρια. Όταν όμως ο Θεός "αρνηθεί" να τους κάνει το θαύμα, τότε δυσπιστούν για την ύπαρξή του ή τον μέμφονται, θεωρώντας τον ως έναν κακεντρεχή δυνάστη, από την εξουσία του οποίου δεν μπορούν να ξεφύγουν παρά μόνο πρόσκαιρα και φαντασιακά, με το να μην τον πιστεύουν. Αυτή όμως είναι μια τυπική αντίδραση των ανθρώπων που πιστεύουν κάτι μόνο όσο λειτουργεί προς όφελός τους, διαφορετικά είναι έτοιμοι να το απαρνηθούν.
Έχει υπάρξει αρκετή σκέψη σχετικά με το εάν τα λεπτοφυή πεδία υπάρχουν ανεξάρτητα από το Νου που τα συλλαμβάνει αλλά, από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει κάποιο μηχάνημα που να αποδεικνύει την ύπαρξή τους, ούτε και κάποιο πείραμα που μπορεί ατράνταχτα να αποδείξει την ύπαρξή τους στα μάτια όλου του κόσμου. Πόσο "κακό" όμως είναι κάτι τέτοιο; Κατά την άποψή μου καθόλου, αφού εκείνος που "έρχεται σε επαφή" με τα πεδία αυτά και εργάζεται μαζί τους, έχει όσες "αποδείξεις" θέλει και αδιαφορεί για οποιοδήποτε άλλο τεκμήριο.
Για εκείνους που ξέρουν, τα υπόλοιπα πεδία της συνείδησης πέραν του φυσικού, όσο πιο κοντά σε αυτό βρίσκονται, τόσο περισσότερο υποκειμενικά είναι. Αντίθετα, όσο πιο "ψηλά" βρίσκονται τα πεδία αυτά, τόσο λιγότερο υποκειμενικά είναι και αυτή τους η αντικειμενικότητα δεν μπορεί να περιγραφεί με υλικές αισθήσεις και περιγραφές. Για την ακρίβεια, όσο πιο λεπτοφυές είναι το πεδίο, τόσο λιγότερο συλλαμβάνεται ακόμη και με τις εσωτερικές αισθήσεις (διόραση, διακοή κλπ).
Ζούμε σε εποχές που η επιστήμη της Φυσικής μας παρουσιάζει σχεδόν μια "μαγική" άποψη για τον υλικό κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο εκείνο που αντιλαμβάνονται οι οφθαλμοί μας αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ένα νέφος ηλεκτρονίων που βρίσκεται γύρω από έναν πυρήνα ασύλληπτα μικροσκοπικό, όπως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ένα σωρό κύματα που μας διατρέχουν, παρά μόνο μέσω των αποτελεσμάτων που αυτά επιφέρουν, για παράδειγμα, τα ραδιοφωνικά που κάνουν το ραδιόφωνό μας να παίζει. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα λεπτοφυή πεδία. Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα, μιας και μέσω παραδειγμάτων και αναλογιών μπορούμε να έχουμε μια σχετικά ικανοποιητική εικόνα για τα ζητήματα αυτά. Το διαδίκτυο είναι ένας ολόκληρος κόσμος που τον αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν συνδέσουμε τον υπολογιστή μας με αυτόν. Όσο δεν είμαστε συνδεδεμένοι δεν έχουμε αντίληψη του κόσμου αυτού, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως εκείνος δεν υπάρχει. Οι λειτουργίες των ιστοσελίδων και των προγραμμάτων μας επιτελούνται ακόμη και χωρίς τη δική μας παρουσία, η οποία συνήθως έχει ένα ρυθμιστικό ρόλο, δίνοντας τις οδηγίες που θα ακολουθηθούν αυτόματα, όπως για παράδειγμα το να γίνονται αποδεκτά τα σχόλια των αναγνωστών μας, χωρίς να απαιτείται κάθε φορά η δική μας έγκριση. Επομένως, εγώ που σας γράφω αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι ταυτόχρονα σε δυο κόσμους: στον ανθρώπινο και στο διαδικτυακό. Πίνω τον καφέ μου αλλά ταυτόχρονα ρυθμίζω και τα προγράμματα και αλληλεπιδρώ με έναν άλλο κόσμο, με μια άλλη πραγματικότητα.
Μια άλλη πραγματικότητα που πλέον έχει προκαλέσει ζωηρό ενδιαφέρον στον κόσμο της επιστήμης αν και ο Εσωτερισμός τη δεχόταν από πολύ παλιότερα, είναι ότι εκείνος που εκτελεί το πείραμα αναπόφευκτα το επηρεάζει. Για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται περισσότερο, μπορεί να μελετήσει τις συναρπαστικές θεωρίες του Rupert Sheldrake, όπου κατά τη γνώμη μου περιγράφεται έξοχα η πλευρά της φυσικής πως έως τώρα αποκαλούμε μεταφυσική.

Αστρική χλωρίδα και πανίδα

Κυκλοφορούν διάφορες πληροφορίες στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο σχετικά με το είδος των επαφών στο Αστρικό επίπεδο συνείδησης. Όλες είναι αρκούντως εντυπωσιακές και περιγράφουν επαφές με διάφορες οντότητες του Αστρικού, δίνοντας κατά κάποιο τρόπο μια Αστρική "Ζωολογία" και "Κοινωνιολογία". Ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται ερασιτεχνικά με αυτά τα θέματα, αναμφίβολα θα εντυπωσιαστεί από αυτή τη νέα (όπως τη νομίζει) Βιολογία. Είναι ένας νέος κόσμος, μια terra incognita και προκαλεί οπωσδήποτε το ενδιαφέρον, όσο και αν κάποιοι προειδοποιούν για αυτές τις "επαφές". Το Αστρικό είναι το κατεξοχήν πεδίο πλάνης και ψευδαίσθησης και θα μας συγχωρήσετε αλλά δεν θεωρούμε το "ταξίδι" σε αυτό ως ένα μέσο αντιμετώπισης της πλήξης που νιώθει ο κόσμος.
Πολλοί έχουν συνδέσει το Αστρικό Πεδίο με το Συλλογικό Ασυνείδητο της Γιουνγκιανής σκέψης. Άλλοι πάλι διαφωνούν. Εγώ δεν έχω άποψη, ξέρω απλά αυτά τα οποία ήδη σας έχω γράψει. Μπορεί ο Lovecraft να μας έδωσε μια εκπληκτική ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Καντάθ, όμως οι εικόνες του είναι υποκειμενικές ακριβώς γιατί το συγκεκριμένο πεδίο είναι υποκειμενικό. Για το λόγο αυτό, διαφωνώ με το να δίνονται αστρικές ΅χλωρίδες και πανίδες΅. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ο τρόπος που θα ΅οπτικοποιηθεί΅ο φόβος του καθενός αλλά η ίδια η δύναμη του φόβου και η κατανόησή του. Αυτό είναι που κανείς θα εκλάβει ως ΅αληθινό΅, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο και όχι το ότι στο Αστρικό πεδίο υπάρχουν οι Λάρβες, οι κακοδαίμονες, αγγελικές οντότητες με ωραία φτερά και τρόμοι που κρύβονται στα σκοτεινά του σημεία. Καθένας, λοιπόν, θα δει εκείνο ακριβώς που εστιάζει ο προσωπικός του ΅καθρέφτης΅. Το όμοιο έλκει το όμοιο.
Στο πρακτικό μέρος, όμως, κανείς ενώ γνωρίζει την υποκειμενικότητα και την πλάνη των εικόνων, οφείλει να λειτουργήσει σαν αυτές να ήταν αληθινές. Αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση, διαφορετικά δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Αλλά αυτό είναι ένα σημείο που λίγους ενδιαφέρει και δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.

Στίγματα: τα σημάδια του μαρτυρίου

" Εγω γαρ τα στιγματα του Κυριου Ιησου εν τω σωματι μου βασταζω..." Προς Γαλάτας Επιστολή, ΣΤ', 17

Μου είναι πάντοτε δύσκολο να παρουσιάζω θέματα που σχετίζονται με υποτιθέμενα θαύματα κι αυτό γιατί, για τον πολύ κόσμο, το θαύμα είναι άρρηκτα δεμένο με την πίστη του, έστω και αν ο ίδιος δεν το έχει βιώσει. Πολλοί αρκούνται στο να αναπαράγουν θαύματα που δεν είδαν με τα μάτια τους, μερικοί άλλοι φέρνουν ως παράδειγμα τον "άπιστο" Θωμά (που ωστόσο του έγινε η χάρη και είδε το θαύμα με τα μάτια του" ενώ κάποιοι τρίτοι προτείνουν μια σολομώντεια απάντηση: ο Θεός είναι ικανός για όλα και από τίποτε δεν περιορίζεται, άρα κάλλιστα μπορεί να επιτέλεσε το συγκεκριμένο "θαύμα". Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν εκείνοι που δεν δέχονται την κατάλυση των φυσικών νόμων εκ μέρους του Θεού, οι οποίοι με τη σειρά τους διακρίνονται σε εκείνους που δέχονται την ύπαρξη των θαυμάτων αν και με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού και σε εκείνους που, έχοντας καθαρά υλιστική ή μηδενιστική σκέψη δεν δέχονται καν την ύπαρξη Θεότητας, πόσω μάλλον την επιτέλεση θαυμάτων από έναν Θεό που για εκείνους δεν υπάρχει. Για τους τελευταίους η επιστήμη έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα αυτά, καθώς και μια εξήγηση για το οτιδήποτε, έστω και αν στους περισσότερους τομείς γνώσεις τα ερωτηματικά είναι περισσότερα από τις τελείες και τις παύλες.
Ανάμεσα στα αντικρουόμενα αυτά πυρά, δεν θα είχε κανείς άδικο αν υπέθετε ότι η αλήθεια ή ό,τι πλησιέστερο σε αυτήν βρίσκεται κάπου στη μέση και κάπου εκεί ίσως πρέπει να την αναζητήσουμε και στο θέμα των Στιγμάτων, ένα "θαύμα" που εντοπίζεται κυρίως στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και περιλαμβάνει αιμορραγικές εστίες στα σημεία όπου σύμφωνα με την παράδοση σταυρώθηκε ο Χριστός: στις παλάμες, στα μετατάρσια, στις πλευρές, στην πλάτη και στο μέτωπο. Λέγεται ότι το αίμα από τις πληγές αυτές ρέει συνεχώς χωρίς να πήζει, συνοδεύεται συνήθως από πόνο, ενώ μερικές φορές αναδύει ένα υπέροχο άρωμα. Το σχήμα των αιμορραγικών εστιών είναι συνήθως στρογγυλό και σε κάποιες περιπτώσεις ρομβοειδές ή γενικά δίνει την εντύπωση εκδοράς, η οποία αυτοϊάται και σταματά να αιμορραγεί, μέχρι να εμφανιστεί ξανά. Τα Στίγματα φημολογείται ότι δεν ανταποκρίνονται στην ιατρική αντιμετώπιση, ενώ κάποιες πιο "εντυπωσιακές" αλλά προφανώς λιγότερο αξιόπιστες περιγραφές θέλουν το αίμα να ρέει προς αντίθετη φορά από εκείνη της βαρύτητας, καθώς και ότι περιλαμβάνει δυο διαφορετικές ομάδες αίματος...
Ο άνθρωπος που βιώνει τα Στίγματα παραδοσιακά θεωρείται ως ιδιαίτερα πιστός, γεμάτος αγάπη, συγγνώμη και κατανόηση για όλο τον κόσμο, ο οποίος μέσα από μια εκστατική διαδικασία "λαμβάνει" τις πληγές του Ιησού, ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις οραμάτων κατά τα οποία ο στιγματικός "ζει" το μαρτύριο του Χριστού. Πριν την εμφάνιση των Στιγμάτων βιώνει έναν εξαιρετικά ισχυρό πόνο, ψυχής και σώματος και στη συνέχεια εμφανίζεται η αιμορραγία. Εάν υπάρχουν μόνο οι πόνοι χωρίς την εμφάνιση αιμορραγίας, τότε μιλάμε για τα Μυστικά Στίγματα.
Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, υπήρξαν 62 άτομα που εμφάνισαν τα Στίγματα, με πρώτο από όλους τον Άγιο Ιωάννη της Ασίζης (1181 - 1226) και στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες, Αγίες, Οσίες και Μοναχές. Φυσικά, υπάρχει και η διφορούμενη αναφορά του Παύλου στο τέλος της Προς Γαλάτας Επιστολής του την οποία ερμηνεύουν ορισμένοι κυριολεκτικά, θεωρώντας την ως μια σαφέστατη δήλωση ότι ο ίδιος ήταν Στιγματικός.

Αντιρρήσεις και σκεπτικισμός

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν την όλη ιστορία με τα Στίγματα ως μια καλοστημένη απάτη ή στην καλύτερη περίπτωση ως προϊόν υποβολής και θρησκοληψίας. Μετά λύπης μου, ωστόσο, σε όποιες γωνιές σκεπτικιστών και αν έψαξα δεν βρήκα τίποτε άλλο από σκιές εικασιών περί απάτης. Δεν αμφιβάλουμε ότι η απάτη είναι μια συνήθεια του ανθρώπινου γένους και όσο πάει γίνεται και συχνότερη ωστόσο έχουμε την άποψη ότι οι περιπτώσεις τέτοιων θαυμάτων θα πρέπει να ερευνώνται εξονυχιστικά σε μια απόπειρα όχι να κατανοήσει κανείς το Θεό αλλά τον ίδιο τον Άνθρωπο και από εκεί και πέρα ο δρόμος προς το Θεό θα είναι πιο εύκολος και ίσως και πιο σύντομος.
Η δήλωση "ψυχοσωματικές εκδηλώσεις" που δίνεται σωρηδόν σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εξήγηση, όπως ακριβώς το "εμπύρετο" δεν αποτελεί διάγνωση αλλά σύμπτωμα μιας υποκείμενης νόσου. Επομένως ουσιαστικά δεν λέμε τίποτα πέρα από το αυτονόητο: ο νους επιδρά στο σώμα και αυτό έχει αποδειχτεί από την επιστήμη. Η πραγματική πρόκληση θα ήταν εάν μπορούσαμε να αποδείξουμε το βιολογικό μηχανισμό με τον οποίο η νοητική σφαίρα επιδρά στην υλική στο σωματικό επίπεδο. Αυτό και μόνο αυτό θα συνιστούσε την πραγματική απόδειξη που επικαλούνται οι σκεπτικιστές αλλά και πάλι θα χρειαζόταν μια λεπτομερής εξέταση όλων των περιπτώσεων Στιγμάτων και αυτό φυσικά δεν είναι εφικτό. Κάποιες θεωρίες μιλούν για το ότι τα Στίγματα δεν είναι αίμα αλλά κάτι σαν κόκκινος ιδρώτας αλλά αποτυγχάνουν να μας εξηγήσουν για ποιό λόγο οι άνθρωποι βιώνουν οξύτατο πόνο, καθώς και το γεγονός που έχει αναφερθεί, ότι τα σημάδια αλλάζουν μορφή σε μερικές περιπτώσεις.
Οι κατηγορίες περί απάτης επίσης χρειάζονται αποδείξεις γιατί τόσο οι πρώτες όσο και οι δεύτερες συνιστούν νομικό παράπτωμα και τιμωρούνται από τη Νομοθεσία. Οι σκεπτικιστές φέρνουν ως "τρανταχτό" παράδειγμα την περίπτωση του Στιγματικού και μετέπειτα Αγίου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Padre Pio (1887 - 1968), ο οποίος όσο ζούσε, κατηγορήθηκε και δικάστηκε από το Βατικανό εκτός των άλλων και γιατί υποτίθεται ότι μόνος του προξένησε τα Στίγματα με τη χρήση οξέος. Η κατηγορία ωστόσο στηρίχθηκε στο ότι είχε παραγγείλει μια ποσότητα από το συγκεκριμένο οξύ από μια Φαρμακοποιό, ενώ οι κατηγορίες περί "ανισορροπίας" θα μπορούσαν κάλλιστα να αποδοθούν σε ενδοεκκλησιαστικές κόντρες.
Υπάρχουν, τέλος μερικοί άνθρωποι που αρκετά δίκαια αναρωτιούνται τι είδους Θεός θα "επέτρεπε" στα πλάσματά του να υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο που υπέφερε και ο υιός του επάνω στο Σταυρό...

Τι είναι τα Στίγματα;

Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει οπότε μην περιμένετε να διαβάσετε σε αυτό το κείμενο την απάντηση. Οπωσδήποτε όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα υπερφυσικό φαινόμενο αφού στο πεδίο αυτό τα πάντα εξηγούνται με τους φυσικούς νόμους, οι οποίοι όμως σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχουν επαρκώς εξηγηθεί. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αδυνατούμε να εξηγήσουμε το μηχανισμό με τον οποίο, κατά τη νευροβιολογία, "τα ερεθίσματα από το περιβάλλον και την ψυχική σφαίρα επιδρούν στον Υποθάλαμο".
Η πιθανότητα ο ανθρώπινος νους να μπορεί, κάτω από την επίδραση ακραίων ψυχολογικών καταστάσεων να προκαλέσει την εμφάνιση φαινομένων όπως τα Στίγματα, αποτελεί σαφώς ένα μεταφυσικό φαινόμενο το οποίο αν ερευνηθεί επαρκώς μπορεί να μας ανοίξει νέους ορίζοντες στο μυστήριο του νου και της σωματικής του επίδρασης. Για αυτό, αντί να απορρίπτουμε ασυζητητί ορισμένες εμπειρίες ή να βιαζόμαστε να τις εξηγήσουμε με αοριστολογίες, καλό θα ήταν κάποιος επιστήμονας να έμπαινε στον κόπο και με ανοιχτό μυαλό να εξέταζε όσες περιπτώσεις του είναι διαθέσιμες.
Πέρα από όλα αυτά, όμως, υπάρχει άλλη μια πιθανότητα την οποία καλό θα ήταν να είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Υπάρχει στον Εσωτερισμό ένα φαινόμενο που είναι γνωστό ως Αντίκτυπος. Σε αυτό, οτιδήποτε συμβαίνει στο αστρικό πεδίο, μπορεί να εμφανιστεί και στο υλικό σώμα και ορισμένοι από εμάς έχουμε πικρή εμπειρία του φαινομένου αυτού. Με λίγα λόγια, εάν κάποιος χτυπηθεί ή τραυματιστεί στο αστρικό πεδίο, τότε το υλικό του σώμα είναι δυνατό να εμφανίσει τα σημάδια και τυγχάνει να έχω δει με τα μάτια μου μια δυο τέτοιες περιπτώσεις. Δεν μπορούμε λοιπόν να αποκλείσουμε την πιθανότητα τα άτομα αυτά να βιώνουν κάποιου είδους αστρικής αψιμαχίας και μέσω του Αντίκτυπου να δημιουργούνται τα Στίγματα. Άλλωστε, όλοι οι Στιγματικοί ανέφεραν ότι δέχονταν φοβερές δοκιμασίες από τον "Σατανά" και βασανίζονταν για πολλά χρόνια...

Ο Άγγελος του Κέτερ και του Μαλκούτ

Η Καμπάλλα, από τότε που την ξαναθυμήθηκα, αποτελεί για μένα καθημερινή ενασχόληση της σκέψης μου: μου είναι δύσκολο να περάσει έστω και μία ημέρα χωρίς να την μελετήσω ή να σκεφτώ για αυτήν. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως οι συνδέσεις που επιχειρώ να κάνω δεν θα είναι πάντοτε σωστές αλλά αυτή τη φορά συγχωρώ τον εαυτό μου. Ο δρόμος της Αλήθειας είναι στρωμένος με λάθη αλλά η Καμπάλλα είναι ένα ζωντανό σύστημα που σίγουρα θα μου υποδείξει που έσφαλα. Σε τελική ανάλυση, ίσως και να είναι καλύτερο να κάνει λάθη κανείς από το να μην ασχολείται καθόλου και παθητικά εντελώς να διαβάζει όσα οι άλλοι προβληματίστηκαν για να βρουν. Αυτός δεν είναι ο δικός μου ο δρόμος και με χαρά θα δεχτώ να με διορθώσει οποιοσδήποτε κατέχει σημαντικότερες γνώσεις από τις δικές μου. Για αυτό το λόγο, ιδιαίτερα στη νέα κατηγορία "καββαλιστικές σκέψεις", θα ξεδιπλώνω τη συλλογιστική και τους προβληματισμούς μου επάνω στην Καμπάλλα. Κάποιοι μπορεί να είναι ασήμαντοι για εκείνους που ξέρουν, κάποιοι άλλοι ίσως να έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Πετώντας το βελάκι στον στόχο δεν θα τον πετύχουμε πολλές φορές αλλά κάποιες άλλες ίσως και να φτάσουμε πολύ κοντά...
Εδώ και δύο ημέρες με προβληματίζει η ομοιότητα των ονομάτων των Αρχαγγέλων του Κέτερ και του Μαλκούτ. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Αγγέλους, των οποίων τα ονόματα καταλήγουν σε -ελ ή -ηλ, οι δύο αυτοί Αρχάγγελοι έχουν την κατάληξη -ον. Μέτατρ- ον είναι η Αρχαγγελική συνείδηση του Κέτερ και Σανταλφ- όν είναι του Μαλκούτ. Η κατάληξη αυτή δεν είναι παράξενη ή σπάνια στην εβραϊκή γλώσσα, αφού υπάρχουν αρκετά ονόματα ή τοπωνύμια που την περιέχουν: Συμεών, Γεδεών, Ζαβουλών και αρκετά άλλα. Εάν επικεντρωθούμε όμως στον κάθε Αρχάγγελο και στη θέση του επάνω στο Δέντρο της Ζωής, ίσως και να αντιληφθούμε ότι η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Καταρχήν βρίσκονται και οι δύο στη μεσαία στήλη ή στήλη ισορροπίας: Το Κέτερ είναι στην κορυφή και αντιπροσωπεύει την περισσότερο υπερβατική μορφή του Θείου που μπορεί να γίνει αντιληπτή και το Μαλκούτ αποτελεί τη βάση της στήλης ισορροπίας, το υλικό πεδίο και το ίδιο το Κέτερ σε χαμηλότερο επίπεδο. Πάνω από το Μαλκούτ βρίσκεται το Γεσούντ, το οποίο έχει αντιστοιχηθεί και με το Άγιο Πνεύμα, πιο ψηλά το Τίφαρετ, ο Θυσιασμένος Υιός του Θεού και πιο πάνω ακόμα, κρέμεται στην άβυσσο η αόρατη Σεφίρα Ντάατ, που αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα και τη Γνώση. Αυτά ως προς τα Σεφιρώθ. Ας δούμε μερικά πράγματα για τους δύο αυτούς ισχυρούς Αρχαγγέλους.

Μέτατρον και Σανταλφόν

Ο Μέτατρον είναι ένας αρκετά μυστηριώδης Αρχάγγελος που κάτω από την Εξουσία του Εχεγιέ, κυβερνά τα Χαϊόθ Χα Καντές, τα Άγια Ζώντα Δημιουργήματα που κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να δει. Σύμφωνα με κάποιες εβραϊκές παραδόσεις, ο Προφήτης Ενώχ, γνωστός για το περίφημο εξωκανονικό βιβλίο του, μετέστη στους ουρανούς χωρίς να πεθάνει, αφού πρώτα είχε κατανοήσει όλα τα μυστήρια του Ουρανού και της Γης και "έγινε" ο Αρχάγγελος Μέτατρον, ένας από τους ψηλότερους Αγγέλους με 36 ζεύγη φτερών και χιλιάδες μάτια, μεσολαβητής μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού.
Από την άλλη ο Σανταλφόν, σύμφωνα με τον Μακ Γκρέγκορ Μάδερς είναι ένα "θηλυκό" Χερούβ, επίσης από τους ψηλότερους Αγγέλους, υπεύθυνος για τη διαφοροποίηση του φύλου στα έμβρυα και αδερφός (ή αδερφή) του Μέτατρον. Επίσης (και αυτό είναι το εξαιρετικά ενδιαφέρον), υπάρχει η άποψη ότι είχε ενσαρκωθεί στην προσωπικότητα που είναι γνωστή ως Προφήτης Ηλίας, ο οποίος σας θυμίζω ότι επίσης ανελήφθη στους ουρανούς χωρίς να πεθάνει.
Θα έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στους δύο αυτούς Αρχαγγέλους: θεωρούνται ως ιδιαίτερα ψηλοί, είναι αδέρφια, είχαν ενσαρκωθεί σε Προφήτες οι οποίοι ανελήφθησαν στους ουρανούς χωρίς να πεθάνουν και βρίσκονται στα "άκρα" της στήλης ισορροπίας. Μια σημαντική τους διαφορά είναι πως, σε μια τουλάχιστον άποψη, ο Σανταλφόν στην ουσία πρέπει να προσφωνείται με το θηλυκό γένος.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Στην Καμπάλλα τίποτα δεν είναι τυχαίο ακόμα και αν δεν το κατανοούμε. Οι ομοιότητες αυτές προφανώς έχουν κάτι να μας πουν. Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι οι σκέψεις που θα ξεδιπλώσουμε αποτελούν και την αλήθεια ή έστω μια σημαντική γνώση, θα τις παραθέσουμε ελπίζοντας και όχι για λόγους εγωισμού ή προβολής να είμαστε σωστοί στις σκέψεις μας.
Η ταύτιση των δύο Αρχαγγέλων με γνωστούς Προφήτες του ανθρώπινου γένους μπορεί να υποδηλώνει ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Μπορεί να ενωθεί με το Θείο, να απορροφηθεί από τον Εχεγιέ και να ξαναγίνει Άγγελος, όπως αναφέρουν αρκετές παραδόσεις. Η πνευματική εμπειρία που αποδίδεται στο Μαλκούτ είναι το όραμα του Άγιου Φύλακα Αγγέλου, που στην ουσία είναι ο Ανώτερος Εαυτός και αυτό μας μοιάζει ως ένα αρκετά επιβεβαιωτικό στοιχείο στη σκέψη που αναφέραμε παραπάνω.
Μέσα από τη γνωριμία μας με τον Υιό του Τίφαρετ, διαμέσου της Ντάατ (συνειδητότητας) μπορούμε να φτάσουμε στο Κέτερ: Ο Σανταλφόν μπορεί να γίνει Μέτατρον, ο Ηλίας Ενώχ και το υλικό πεδίο μπορεί να εξυψωθεί στο Θείο, του οποίου αποτελεί ουσιαστικά την εκδήλωση στο μορφικό πεδίο. Η παράδοση της Εκκλησίας ότι οι δύο Προφήτες "θα επιστρέψουν" προφανώς δεν αναφέρεται στην κυριολεξία της έκφρασης αλλά εννοεί ότι η διαδικασία της Θέωσης που αναφέρθηκε παραπάνω δεν είναι μια απλή θεωρία αλλά μια "πρακτική" που συμβαίνει και θα συμβαίνει, μια δυναμική διαδικασία στην οποία "μετέχουν" ο Πατέρας (Κέτερ), ο Υιός (Τίφαρετ) και το Άγιο Πνεύμα (Γεσούντ), διαμέσου της συνειδητότητας (Ντάατ)...