Το αινιγματικό αεροδρόμιο του Ντένβερ

Το αεροδρόμιο του Ντένβερ είναι το μεγαλύτερο σε έκταση αεροδρόμιο των ΗΠΑ και το τρίτο στον κόσμο. Με τα 140 Km2 του δεσπόζει σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την πόλη του Ντένβερ και είναι το 5ο αεροδρόμιο των ΗΠΑ από άποψη αριθμού επιβατών, εξυπηρετώντας το 2006 περίπου 50 εκατομμύρια επιβάτες. Η εκπληκτική οροφή του κατασκευάστηκε έτσι που να μοιάζει με τις χιονισμένες οροσειρές του Κολοράντο και το κόστος του ξεπέρασε κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό, φτάνοντας στο αστρονομικό ποσό των 4,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων.Μέχρι εδώ θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως όλα είναι καλά, όμως υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που προκαλούν ερωτηματικά, τουλάχιστον στους συνωμοσιολόγους. Παραβλέποντας το γεγονός ότι ξεπεράστηκε κατά πολύ το αρχικό κόστος, μιας και έτσι φαίνεται να συμβαίνει τελικά με όλα τα δημόσια έργα, στο αεροδρόμιο του Ντένβερ φαίνεται πως η υπερβολή έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, δόθηκε εντολή να κλείσει το παλιό αεροδρόμιο της πόλης, το Stapleton, το οποίο λειτουργούσε υποδειγματικά και χωρίς προβλήματα. Η θέση του νέου αεροδρομίου βρίσκεται σε μια απομονωμένη περιοχή, στην πρωτοφανώς μεγάλη απόσταση των 40 Km από την πόλη. Η πρόσβαση από το Ντένβερ στο αεροδρόμιο, καθώς και ανάμεσα στα διάφορα κτίριά του, γίνεται χάρη σε ένα κολοσσιαίο σιδηροδρομικό δίκτυο, για το οποίο χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες μίλια σιδηροδρομικών γραμμών, ενώ οι οπτικές ίνες που χρησιμοποιήθηκαν, ξεπερνούν τα 5.300 μίλια, δηλαδή το μήκος του ποταμού Νείλου. Ο τεράστιος κεντρικός σταθμός κατασκευάστηκε με μάρμαρο από όλα τα μέρη της Γης, πράγμα ανεξήγητο με βάση τον ήδη επιβαρυμένο προϋπολογισμό.Η επιλογή της τοποθεσίας φαίνεται να μην ήταν ιδανική, δεδομένου ότι στην περιοχή επικρατούν συνήθως δυσμενείς καιρικές συνθήκες και ισχυροί άνεμοι, που συνεχώς προκαλούν το κλείσιμο του αεροδρομίου και τη ματαίωση εκατοντάδων πτήσεων, γεγονός που δεν συνέβαινε στο Stapleton.Ένα άλλο αινιγματικό γεγονός είναι ότι χτίστηκαν υπόγεια επίπεδα και κτίρια που στη συνέχεια θάφτηκαν κάτω από χιλιάδες τόνους χώματος, με τη δικαιολογία ότι τα κτίρια εκείνα ήταν ελαττωματικά. Για την κατασκευή των έργων αυτών προσελήφθηκαν εταιρείες και εργάτες που σύντομα απολύονταν προφανώς, όπως λένε κάποιοι, για να μην έχει κανείς πλήρη εικόνα του έργου. Σύμφωνα με τους ερευνητές Alex Cristopher και David Icke, κάτω από το αεροδρόμιο του Ντένβερ υπάρχει μια τεράστια βάση έκτασης περίπου 8 Km2 στην οποία εργάζονται άνθρωποι από κοινού με εξωγήινους. Οι δύο ερευνητές στηρίζουν την άποψή τους σε μαρτυρίες εργατών. Κάποιοι άλλοι αναφέρουν την ύπαρξη 8 υποεπιπέδων και την εκπομπή υπερήχων και υποήχων, εξαιτίας των οποίων αρκετοί επιβάτες αναφέρουν δυσφορία μόλις πατήσουν το πόδι τους στο αεροδρόμιο.Μασονικά και άλλα σύμβολαΤο αεροδρόμιο είναι γεμάτο μυστικιστικά σύμβολα, με αποκορύφωμα τις τοιχογραφίες που θα μας απασχολήσουν λίγο παρακάτω. Η τεράστια αποβάθρα ονομάζεται «Μεγάλη Αίθουσα», όρος που χρησιμοποιείται για τους χώρους όπου συγκεντρώνονται οι Μασόνοι. Εάν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό ως σύνδεση, η χρονοκάψουλα που βρίσκεται εκεί θα σας διαλύσει κάθε αμφιβολία, καθώς επάνω της διακρίνεται ο Διαβήτης των Ελευθεροτεκτόνων. Μπορείτε επίσης να δείτε αγάλματα gargoyles, όπως ακριβώς και στους καθολικούς ιερούς ναούς. Για το πάτωμα της αίθουσας χρησιμοποιήθηκε μάρμαρο από όλα τα μέρη της Γης, ενώ επάνω του είναι χαραγμένες περίεργες φράσεις, που ίσως αποτελούν τα ονόματα από Ιερά Όρη των ινδιάνων. Στο παρεκκλήσι θα διαπιστώσετε την ύπαρξη σχεδόν όλων των θρησκειών σε έναν και μοναδικό χώρο. Παρά ταύτα, προσωπικά θεωρώ πως όλα αυτά ωχριούν μπροστά στις τερατώδεις τοιχογραφίες…Οι τερατώδεις τοιχογραφίεςΚοιτάζοντας κανείς τις τοιχογραφίες θα πιστέψει ίσως τα λόγια του δημιουργού τους Leo Tanguma, ο οποίος είχε δηλώσει ότι « Αποστολή μου είναι να τονίσω την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων, να διατηρήσω την πολιτιστική κληρονομιά των Chicanos και, το πιο σημαντικό από όλα, να διαδώσω τις ιδέες της αγάπης, του σεβασμού και της δικαιοσύνης». Πράγματι, είναι πιθανό να διαπιστώσιε κανείς ένα αντιπολεμικό μήνυμα κοιτάζοντας τις τοιχογραφίες, μελετώντας τις όμως προσεκτικά, ίσως και να αλλάξει άποψη, όπως και αρκετοί άνθρωποι που τις πρωτοαντίκρυσαν στην τελετή των εγκαινίων του αεροδρομίου.Οι τοιχογραφίες περιέχουν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες λεπτομέρειες που δεν γίνονται αντιληπτές με μια απλή ματιά. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνουν όλες αυτές οι απεικονίσεις, μερικοί πάντως πιστεύουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο από την αποτύπωση των σκοτεινών σχεδίων της Νέας Τάξης πραγμάτων και της Μυστικής Κυβέρνησης που έχει επιβληθεί.Υπάρχει μια τοιχογραφία στην οποία ένας στρατιώτης, ντυμένος με γερμανική στολή και έχοντας πρόσωπο που μοιάζει πολύ με τους περίφημους Γκρίζους Εξωγήινους, κρατάει ένα ισλαμικό ξίφος και τρυπάει ένα περιστέρι. Στα δεξιά του, ανάμεσα σε ερείπια, ένα κοριτσάκι με Σταυρό στο στήθος κοιμάται ή είναι νεκρό, κρατώντας ένα αρκουδάκι στο χέρι. Σε μια άλλη τοιχογραφία παιδιά από όλα τα έθνη της Γης κρατούν ξίφη, τυλιγμένα με τη σημαία του κράτους τους και τα προσφέρουν σε ένα μικρό γερμανόπουλο, το οποίο έχει σιδερένιο το ένα του χέρι και σπάζει τα ξίφη με ένα σφυρί, ενώ κάτω του κείτεται η φιγούρα του νεκρού πλέον εξωγήινου στρατιώτη, πάνω από τον οποίο στέκουν δύο περιστέρια. Σε άλλο σημείο, τρία φέρετρα ανοιχτά, με γυναίκες νεκρές μέσα τους, μια φιγούρα που μοιάζει με το Χριστό και λατρεύει ένα φυτό, το οποίο δείχνει να μην είναι κάποιο από τα γνωστά φυτά του πλανήτη μας, εικόνες ζώων με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, φάλαινες που εκτινάσσονται από μια φλεγόμενη θάλασσα και μια πόλη στο βάθος που έχει πιάσει πυρκαγιά. Οι λεπτομέρειες αυτής της τοιχογραφίας είναι κυριολεκτικά εκατοντάδες, όπως μάτια που κρύβονται σε διάφορα σημεία, ενώ ερευνητές ισχυρίζονται πως τα φυτά που απεικονίζονται εκεί είναι όλα τους δηλητηριώδη.Τι συμβαίνει με τις τοιχογραφίες;Η αλήθεια είναι πως ακόμα και αν παραβλέψει κανείς τα συνωμοσιολογικά σενάρια, το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει για αυτές είναι ότι είναι αλλόκοτες και συνήθως δεν παίρνουν καλές κριτικές από τους επισκέπτες του αεροδρομίου, αφού οι περισσότεροι τις θεωρούν απωθητικές. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο στρατιώτης που μοιάζει με εξωγήινο αν και η επίσημη άποψη είναι ότι φοράει απλώς αντιασφυξιογόνο μάσκα. Ο Alex Christopher ισχυρίζεται πως ο καλλιτέχνης του είχε εκμυστηρευθεί ότι δέχτηκε οδηγίες σχετικά με το πώς να σχεδιάσει τις τοιχογραφίες δήλωση την οποία αρνήθηκε αργότερα. Έτσι, οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν πως ο καλλιτέχνης ήταν θύμα Mind control. Ορισμένοι άλλοι παρατηρούν πως οι τοιχογραφίες παραπέμπουν σε συγκεκριμένες ομάδες και θεωρίες και προκαλούν ενδιαφέρουσες σκέψεις. Για παράδειγμα, τα τρία φέρετρα με τις νεκρές γυναίκες, που ανήκουν στη λευκή, τη μαύρη και την κόκκινη φυλή, συνδέονται με τελετουργίες της Λέσχης των Οστών και του Κρανίου, μέλη της οποίας υπήρξαν οι Πρόεδροι Μπους. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τις τοιχογραφίες με όποιον τρόπο θέλει…Ένα απλό αεροδρόμιο ή κάτι παραπάνω;Μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου προσπάθησα να παρουσιάσω όσο το δυνατό πληρέστερα την εικόνα ενός αεροδρομίου που ποτέ δεν έχω επισκεφτεί. Οι σκεπτικιστές σίγουρα (και με το δίκιο τους σε αρκετά σημεία) θα κρίνουν ως υπερβολικές τις θεωρίες συνωμοσίας. Από την άλλη, ερευνητές όπως ο David Icke πιστεύουν ότι το αεροδρόμιο του Ντένβερ δεν είναι τυχαίο, μιας και η πόλη αυτή έχει επιλεγεί από τη Μυστική Κυβέρνηση ως το κέντρο του δυτικού τομέα των ΗΠΑ. Ο Icke ισχυρίζεται ότι η Ατλάντα θα είναι το ανατολικό κέντρο, για αυτό και ο σχεδιασμός των αεροδρομίων των δύο πόλεων είναι παρόμοιος.Φοβάμαι πως δεν είναι δυνατό να εξακριβώσουμε εάν οι παραπάνω θεωρίες είναι αληθινές. Ωστόσο, είναι οφθαλμοφανές ότι το αεροδρόμιο βρίθει μυστικιστικών συμβόλων, τα οποία δεν μπορεί να τοποθετήθηκαν εκεί τυχαία αλλά από κάποιον ή κάποιους που είναι γνώστες αυτών των θεμάτων. Ποιος είναι ο σκοπός αυτών των συμβολισμών; Πολλοί θεωρούν ότι οι τοιχογραφίες διηγούνται ουσιαστικά τα σχέδια της Νέας Τάξης για ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν μπορούν να μην παρατηρήσουν ότι η φλεγόμενη πόλη έχει δύο ουρανοξύστες που μοιάζουν πολύ με τους Δίδυμους Πύργους, ενώ επισημαίνουν πως κατά καιρούς γίνονται τροποποιήσεις σε διάφορα σημεία της τοιχογραφίας, τονίζοντας κάποια μέρη της περισσότερο από κάποια άλλα. Οι συνωμοσιολόγοι πιστεύουν πως πιθανώς τα σημεία που τονίζονται αφορούν στα σχέδια εκείνα που έχουν ήδη υλοποιηθεί, όπως συνέβη στην απεικόνιση της φλεγόμενης πόλης, η οποία ίσως και να είναι η Νέα Υόρκη. Παρατηρούν ακόμη πως επάνω από τη φιγούρα του στρατιώτη, την οποία ονομάζουν Darth Vader λόγω της ομοιότητάς της με τον συγκεκριμένο ήρωα των ταινιών Star Wars, υπάρχουν λωρίδες καπνού, που σύμφωνα με αυτούς είναι τα μυστηριώδη chemtrails.Όλα αυτά αλλά και περισσότερα που μόνοι σας θα διακρίνετε, δεν μπορούν να αποτελούν απλές συμπτώσεις…=============================================================================

=============================================================================
Πληροφορίες για το άρθρο αντλήθηκαν από τις ιστοσελίδες http://www.anomalies-unlimited.com/http://en.wikipedia.org/wiki/Denver_International_Airporthttp://www.flydenver.com/http://www.geocities.com/Baja/5692/καθώς και από το βιβλίο «Το Μυστικό όλων των εποχών» του David Icke

Elaine Pagels, Τα Γνωστικά Ευαγγέλια

Τίτλος:Τα Γνωστικά Ευαγγέλια
ΣυγγραφέαςElaine Pagels
Εκδοτικός ΟίκοςΕνάλιος

Αριθμ. Σελίδων 272

Τιμή 13,17 ευρώ

Ήταν το 1945 όταν, εντελώς τυχαία, στο Ναγκ Χαμάντι της Αιγύπτου ανακαλύφθηκαν αρχαία χειρόγραφα, τα οποία τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν Γνωστικά Ευαγγέλια, κείμενα δηλαδή μιας πρωτοχριστιανικής σέκτας η οποία χαρακτηρίστηκε ως αιρετική από τον επίσημο χριστιανισμό, καθώς οι διδαχές της θεωρήθηκαν αντίθετες προς το χριστιανικό δόγμα.Ανάμεσα στα κείμενα αυτά, ξεχωρίζουν το “ Πίστις Σοφία”, “ Κατά Μαριάμ Ευαγγέλιο”, το “ Ευαγγέλιο του Θωμά”, το “Κατά Φίλιππον Ευαγγέλιο” και άλλα, στα οποία παρατηρούμε τον Ιησού να διδάσκει αρκετά διαφορετικά πράγματα από αυτά που γνωρίζουμε, ενώ επίσης μαθαίνουμε και για άγνωστες πτυχές της ζωής του, που τα Κανονικά Ευαγγέλια δεν αναφέρουν.Ο Χριστιανισμός, με το παρόν Δόγμα του όπως διατυπώθηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας, επικράτησε έναντι του Γνωστικισμού, ο οποίος εκδιώχθηκε και τα κείμενά του χάθηκαν για αιώνες, έως την ανακάλυψη του 1945.Δεν ισχυρίζομαι πως τα Γνωστικά Ευαγγέλια καταγράφουν την αλήθεια, άλλωστε τόσο αυτά όσο και τα Κανονικά φαίνεται πως γράφτηκαν σε μεταγενέστερη περίοδο, αρκετά μετά τη Σταύρωση, ωστόσο μας παρουσιάζουν μια γλαφυρή εικόνα της εποχής κατά την οποία διαμορφώθηκε ο Χριστιανισμός, καθώς και τις αντιλήψεις που εκείνη την εποχή επικρατούσαν, μέσα από τις οποίες αναπήδησε ο Χριστιανισμός στη μορφή που σήμερα τον γνωρίζουμε.
Από τα κείμενα φαίνεται πως σημαντικές διαφοροποιήσεις των Γνωστικών ήταν η πίστη στη συμβολικότητα της Ανάστασης και όχι στην κυριολεξία στην οποία επέμειναν οι Χριστιανοί, στην αμφίφυλη υπόσταση του Θεού, στη Μαρία τη Μαγδαληνή ως την πραγματική διάδοχο του Ιησού έως και την πραγματική της θεοποίηση, καθώς και στην απόλυτη σημασία που δίνεται στην προσωπική μεταμόρφωση μέσω της εξατομικευμένης Φώτισης- Αποκάλυψης.Το σύγγραμμα της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Δόκτωρος Elaine Pagels, δικαιώνει τις βραβεύσεις τις οποίες έχει λάβει, καθώς ξεχωρίζει για την επιστημονικότητα της προσέγγισης, την αντικειμενικότητα και την ακρίβεια των περιγραφών, στηριζόμενη πάνω σε ένα πλήθος αρχαίων και σύχρονων πηγών. Το θεωρώ δε, απαραίτητο εγχειρίδιο για τον οποιονδήποτε λάτρη της θρησκειολογίας και μελέτης της ιστορίας και των καταβολών του χριστιανισμού…

Η Πυραμίδα του Ελληνικού

Σε απόσταση περίπου 8 χιλιομέτρων από την πόλη του Άργους, λίγο έξω από το χωριό Κεφαλάρι με την χτισμένη μέσα στη σπηλιά εκκλησία του, βρίσκεται το χωριό Ελληνικό. Αποτελείται από μερικά μόνο σπίτια αλλά είναι πολύ γνωστό, εξαιτίας του γεγονότος ότι εκεί βρίσκεται ένα κτίσμα που είναι γνωστό τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό: η περίφημη Πυραμίδα του Ελληνικού.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το 1995 η Ακαδημία Αθηνών, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και το κέντρο Δημόκριτος, απεφάνθησαν ότι το κτίσμα αυτό χρονολογείται από το 2720 π.Χ και επομένως είναι αρχαιότερο από την πρώτη αιγυπτιακή πυραμίδα, εκείνη του Ζοζέρ. Η μέθοδος χρονολόγησης που χρησιμοποιήθηκε, ήταν η οπτική θερμοφωταύγεια.

Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ειδικών τόσο για το εάν το κτίσμα αυτό είναι Πυραμίδα ή κάτι άλλο, όσο επίσης και για τη χρονολογία κατασκευής του.
Ο Παυσανίας στα Κορινθιακά το θεωρεί Πολυάνδριο, στο οποίο είχαν θαφτεί οι νεκροί από τη μάχη του Προίτου με τον Ακρίσιο για τη βασιλεία του Άργους, η οποία έληξε ισόπαλη. Ο Παυσανίας λέει ότι το κτίσμα μοιάζει με πυραμίδα και προσθέτει ότι στο εξωτερικό του υπήρχαν ανάγλυφες οι ασπίδες που χρησιμοποιήθηκαν, αναφέροντας μάλιστα ότι, κατά την παράδοση, η μάχη εκείνη ήταν η πρώτη στην οποία χρησιμοποιήθηκαν ασπίδες. Επομένως καταλαβαίνουμε την αρχαιότητα του μνημείου, έστω και από αυτό το υπαινικτικό σημείο του Παυσανία.

Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος εάν τελικά ο Παυσανίας αναφέρεται στη συγκεκριμένη πυραμίδα ή σε κάποια άλλη και αυτό γιατί στα Κορινθιακά αναφέρει πως "ερχομένοις δε εξ Άργους εις την Επιδαυρίαν". Η πυραμίδα του Ελληνικού βρίσκεται στα νότια του Άργους, πολύ μακριά από τους δρόμους που οδηγούν στην Επιδαυρία, δεδομένου ότι η τελευταία βρίσκεται στα ανατολικά. Ίσως ο Παυσανίας να αναφέρεται στην περίφημη πυραμίδα του Λυγουριού.

Υπάρχουν έντονες διαφωνίες σχετικά με τη χρονολόγηση του μνημείου. Το Υπουργείο Πολιτισμού τοποθετεί την κατασκευή της τον 4ο π.Χ αιώνα και δεν δέχεται ότι ήταν πυραμίδα. Για το λόγο αυτό, στις σχετικές πινακίδες που οδηγούν προς αυτή, η λέξη πυραμίδα βρίσκεται μέσα σε εισαγωγικά.
Προσωπικά, θεωρώ ότι πρόκειται για πυραμίδα η οποία οπωσδήποτε είναι κατά πολύ αρχαιότερη από όσο θεωρεί το Υπουργείο. Μια ματιά από κοντά και μια παρατήρηση της κατασκευής και της λάξευσής της θα σας πείσουν.
Ωστόσο, επειδή διατυπώνονται ενστάσεις σχετικά με το εάν όντως έγινε χρονολόγησή της από την Ακαδημία Αθηνών, νομίζω πως είναι απλό να βρει κανείς εάν πράγματι έγιναν τέτοιες έρευνες, καθώς και τα πορίσματά τους. Όπως και αν έχει το πράγμα, ακόμα και αν ο Παυσανίας αναφέρεται στην πυραμίδα του Λυγουριού, η παράδοση ότι εκεί έγινε ο πρώτος πόλεμος με ασπίδες, αποτελεί σημάντική ένδειξη παλαιότητας...

Ο παράξενος ναός της Αγίας Φωτεινής Αρκαδίας

Η Ελλάδα είναι γεμάτη από παράξενες Εκκλησίες, που τις περισσότερες φορές μένουν κρυφές στα μάτια του επισκέπτη, που συνήθως προτιμά να επισκέπτεται τοποθεσίες και αξιοθέατα που γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος. Η μικρή μου εμπειρία, ωστόσο, μου έχει αποδείξει πως, ακόμα και κάτι που, όπως λέει ο κόσμος «δεν σου γεμίζει το μάτι», μπορεί να κρύβει εκπλήξεις που κανείς ούτε θα φανταζόταν.
Ο ναός της Αγίας Φωτεινής, αντίθετα, είναι από τα αξιοθέατα που αμέσως προκαλούν την εντύπωση του επισκέπτη, ο οποίος δικαίως τον συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στους πιο περίεργους ναούς που έχει ποτέ δει στη ζωή του.
«Κρυμμένος» από τα μάτια του κόσμου, μακριά από τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί από τη Βυτίνα στα διόδια της Εθνικής Οδού, ο Ναός της Αγίας Φωτεινής βρίσκεται περίπου 12 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Τρίπολης, στην επαρχιακή οδό προς το χωριό Αρτεμίσιο, στους πρόποδες του ομώνυμου Ιερού Όρους της θεάς Άρτεμης, στα σύνορα με το Νομό Αργολίδας. Ρωτώντας στην Τρίπολη, ο επισκέπτης θα πάρει οδηγίες για το πώς θα φτάσει εκεί, αν και για τους επισκέπτες από Εθνική Οδό είναι ευκολότερο, καθώς στρίβουν δεξιά αμέσως μετά τα διόδια, ακολουθώντας τις πινακίδες προς Βυτίνα.
Επισκεφτήκαμε νύχτα, μαζί με τον χρήστη coldfusion το Ναό, χωρίς να γνωρίζουμε που ακριβώς είναι και το σκοτάδι, μαζί με την έλλειψη πινακίδων, έκαναν την αποστολή μας ακόμα δυσκολότερη. Όταν τελικά φτάσαμε, είδαμε ένα οικοδόμημα που η αλήθεια είναι πως δεν μας άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Ίσως ήταν λίγο το σκοτάδι, λίγο η ερημιά και άλλο τόσο η παράξενη ενέργεια του τόπου που μας έκανε να νιώθουμε έτσι, οπότε, γνωρίζοντας πλέον τη διαδρομή, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε κάποια άλλη στιγμή στο φως της ημέρας, εφοδιασμένοι με φωτογραφική μηχανή.
Η αποστολή πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες αργότερα, στις αρχές του Δεκέμβρη, μια συννεφιασμένη Κυριακή. Μόλις δύο ή τρεις επισκέπτες βρίσκονταν στο χώρο και έτσι είχαμε όλη την ησυχία και την άνεση να φωτογραφήσουμε το Ναό. Μισό λεπτό, όμως…τα μάτια μας δεν αντίκριζαν ένα Ναό, αλλά τουλάχιστον τρεις. Έναν που έμοιαζε αμυδρά με βυζαντινό ναό, έναν άλλο που είχε αιγυπτιακά στοιχεία και έναν τρίτο με αρχαιοελληνικά. Γιατί, αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κάνει το συγκεκριμένο ναό να αποτελεί έναν από τους πλέον παράξενους που έχω δει ποτέ μου, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Το γεγονός ότι είναι κατασκευασμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε να «παντρεύονται» με τρόπο αρμονικό βυζαντινά, αρχαιοελληνικά και αιγυπτιακά στοιχεία αρχιτεκτονικής.
Η κατασκευή του Ναού ολοκληρώθηκε το 1968, ενώ τα εγκαίνιά του έγιναν το 1978 από το Μητροπολίτη Θεόκλητο. Ο Ναός ανήκει στον Μαντινειακό Σύνδεσμο και σήμερα χρησιμοποιείται για γάμους και βαπτίσεις. Στον προαύλιο χώρο του Ναού υπάρχει το φρέαρ Ιακώβ και το Ηρώον, το οποίο θεμελιώθηκε προς τιμήν των αγωνιστών της πατρίδας, οι οποίοι κατάγονταν από το δημοτικό διαμέρισμα Μαντινείας, ενώ από την απέναντι πλευρά του δρόμου, υπάρχει μεγάλος αρχαιολογικός χώρος.
Συζητάμε με τον coldfusion το σκοπό της ανέγερσης ενός τόσο ιδιαίτερου ναού και συμφωνούμε στο ότι ο αρχιτέκτονας πιθανότατα ήθελε να περάσει το μήνυμα πως η «αλήθεια» δεν είναι προνόμιο κανενός θρησκευτικού ρεύματος. Μπορεί επίσης να ήθελε να περάσει το μήνυμα συμφιλίωσης των θρησκειών ή και κάτι ακόμα που δεν μπορούμε να σκεφτούμε.
Θα μπορούσα να γράψω ένα αρκετά μεγάλο κείμενο για το Ναό της Αγίας Φωτεινής, αλλά δεν θα το κάνω. Θα σας παρουσιάσω τις φωτογραφίες και θα αφήσω τις σκέψεις να τις κάνετε εσείς μόνοι σας. Και αν η Αρκαδία αποτελέσει τόπο διακοπών σας ή ενδιάμεσο πέρασμα σε κάποιο σας ταξίδι, επισκεφτείτε το ναό και προσπαθήστε κι εσείς να αποκωδικοποιήσετε τα μηνύματα που θέλει να περάσει…

Η μυθολογία των Κηλίδων

Όταν πριν από αρκετό καιρό δημοσίευσα το πρώτο μου διήγημα, την Εκδίκηση, είχα ήδη σχηματίσει μέσα μου τα βασικά συστατικά μιας καινούριας μυθολογίας αλλά χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να σχηματοποιηθούν και τα υπόλοιπα συστατικά της στοιχεία, η αναζήτηση θεοτήτων, τα χαρακτηριστικά της καθεμίας, ο ευρύτερος ρόλος της, τα σύμβολα.
Δεν είναι εύκολη δουλειά και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα και τώρα που γράφω, με προβληματίζουν διάφορες παράμετροι και είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν αλλαγές σε επόμενα διηγήματα αν και ο βασικός κορμός δεν θα τροποποιηθεί. Η κεντρική ιδέα είναι επηρεασμένη σαφώς από ένα πλήθος δοξασιών από το χώρο της μεταφυσικής, της μυθολογίας και της θεολογίας, για αυτό και στις ιστορίες μπορεί κανείς να διακρίνει στοιχεία που έχει συναντήσει και αλλού, καθώς όπως είπαμε, έχουν χρησιμοποιηθεί αρχετυπικές έννοιες.
Η ουσία είναι πως υπάρχει Ένας Θεός, για τον οποίο δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα. Είναι απλησίαστος αλλά και τόσο κοντά. Αδιάφορος αλλά μόνο επειδή έτσι ερμηνεύεται από τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα έλλογα πλάσματα. Τέλειος, πάνσοφος και παντοδύναμος αλλά ακατάληπτος, όπως και στη χριστιανική πίστη. Αυτός δημιούργησε τα τρία Δημιουργικά Πνεύματα ή Πνεύματα της Ζωής, που αποτελούνται από τη δική του ουσία, τα οποία περιστασιακά εμφανίζονται στις ιστορίες και τους Θεούς του Κόσμου, τον Αναρατάρ και τον Κεμ Άναχ. Τα ονόματα που επιλέχθηκαν δεν είναι τυχαία καθώς το καθένα από αυτά έχει τη δική του μυστική σημασία και τη δική του αξία στην Αριθμοσοφία.
Οι δύο Θεοί του Κόσμου, καθώς βοήθησαν στη "διακόσμηση" του κόσμου, κάποτε θεώρησαν πως αυτό τους ανήκει και ο καθένας νόμισε τον εαυτό του για τον δικαιωματικό άρχοντα της Δημιουργίας, σκέψη βλάσφημη προς τον Ένα Θεό. Μίσησαν ο ένας τον άλλο και ξεκίνησαν πόλεμο. Αλλά, πριν προλάβει καν να ξεκινήσει, ο Ένας Θεός έδειξε τη δύναμή του και σχεδόν όλα τα πνεύματα έπεσαν από τον ουρανό και τους απαγορεύτηκε να προσεγγίσουν το Θρόνο του Ενός Θεού.
Ο Αναρατάρ, πικραμένος, πέρασε και περνάει χιλιάδες αιώνες θλίψης για αυτά που έχασε και πλέον δεν θέλει την αρχηγία του κόσμου αλλά την αγάπη του πατέρα του, για αυτό και ο ίδιος και τα πνεύματα που τον ακολούθησαν διαρκώς είναι μέσα στη θλίψη και προσπαθούν να κερδίσουν τον "Παράδεισο", την ένωση δηλαδή με τον πατέρα τους, ξανά. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να εμποδίσουν τον Κεμ Άναχ και τα πνεύματά του, που διάλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο.
Ο Κεμ Άναχ, εκστασιασμένος καθώς είναι από την Ύλη, αποφάσισε να προσαρμοστεί γρήγορα στη νέα κατάσταση και αποκήρυξε τον πατέρα του. Τυφλωμένος από ένα συνδυασμό θλίψης για αυτά που έχασε και εγωισμού, αποφάσισε να δημιουργήσει δύο θεότητες, προβολές των επιθυμιών και της διάθεσής του, για να τους έχει για γονείς. Έτσι έφτιαξε την Καρανάθ και τον Γκεντν Γκαλλέι και τόσο πολύ πίστεψε σε αυτούς ο ίδιος και οι οπαδοί του, που αμέσως πήραν υπόσταση, ενώ είναι φαντάσματα. Όμως μοίρασε τη δύναμή του και η διαρκής ενασχόλησή του με τον υλικό κόσμο, αργά, πολύ αργά αλλά σταθερά, του στερεί δυνάμεις.
Κάποτε συμμάχησε με οντότητες που ονομάζονται Κηλίδες εξαιτίας του σχήματός τους. Πρόκειται για παράξενα πλάσματα, που είναι φορείς δύναμης, τα οποία απέστειλε σε όλη τη Δημιουργία. Αυτά, έχουν την ικανότητα να εισέρχονται σε όλα τα πλάσματα είτε έχουν υλική δομή είτε όχι και να τους μεταφέρουν το μήνυμα του Κεμ Άναχ. Ότι, εάν βοηθήσουν ώστε τα πάντα γύρω τους να γίνουν "κακά", όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται η λέξη αυτή, στην πραγματικότητα αναφέρεται στη μετατροπή της ενέργειας σε "αρνητική", περιβάλλον κατάλληλο για τον Κεμ Άναχ, θα λάβουν τα μεγάλα δώρα του, που στην ουσία είναι Δύναμη να κάνουν όλα όσα ποτέ δεν μπόρεσαν. Εάν το πλάσμα δεχτεί, υφίσταται μετατροπές στη γνωστή του δομή και αποκτά επάνω του την Κηλίδα, ως μια ερυθρότητα στο σώμα του, η οποία λειτουργώντας ως φορέας, του μεταδίδει μια ποσότητα δύναμης που συνεχώς αυξάνεται, όσο πιο πιστός δούλος γίνεται. Αλλά το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Κάποιοι αντιστάθηκαν από παλιά στα σχέδια αυτά. Πρώτοι από όλους ήταν οι Σοφοί της Ανάρ, ένα τάγμα που συστάθηκε με κέντρο την Ικαμπέργκ, την πρώτη πολιτεία που δημιουργήθηκε. Αρχηγός τους ήταν ο Ιμπν Αρατάρ, ο πρώτος σοφός που μιλούσε απευθείας με τα ίδια τα Δημιουργικά Πνεύματα, που υπονοεί το πραγματικά τέλειο πλάσμα. Κι από την καταστροφή του τάγματος, πολλά έχουν γίνει, μέχρι που στον κρυφό αυτό πόλεμο άρχισαν να παίρνουν μέρος και ο Αναρατάρ και οι πιστοί του αλλά αυτή τη φορά όχι από εγωισμό αλλά από την αγάπη τους για τη Δημιουργία και από το φόβο αυτή να μη μετατραπεί σε κάτι άλλο από εκείνο που ο Δημιουργός επιθυμούσε. Και ο Ένας Θεός παραμένει αμέτοχος ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται αλλά τα σχέδιά του δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς.
Ο Κεμ Άναχ μοιάζει πολύ με το Διάβολο της χριστιανικής παράδοσης, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο από αυτόν.
Τα σχέδια αυτά και οι καταστάσεις, συμβαίνουν παντού μέσα στη Δημιουργία, σε όλα τα πλάσματα αλλά τις λεπτομέρειές τους δεν τις γνωρίζουμε επαρκώς. Η μυθολογία εξελίσσεται, ο τρόμος δεν κρύβεται ούτε στο εξώτερο διάστημα ούτε μέσα στον άνθρωπο μόνο. Κρύβεται παντού, είναι εσωτερικός και εξωτερικός πόλεμος και αυτοί που παίρνουν μέρος σε αυτόν είμαστε όλοι μας, σε διαφορετικό όμως βαθμό. Ο κίνδυνος δεν έρχεται από ιδιαίτερα πρόσωπα, κρύβεται στη γριούλα που βοηθάς να περάσει το δρόμο, στον καλύτερό σου φίλο, στους ίδιους σου τους γονείς και τα αδέρφια. Κινδυνεύεις ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δεν είσαι μόνος. Υπάρχει βοήθεια αλλά πάνω από όλα υπάρχει ελεύθερη βούληση. Μόνος σου βάζεις το τρομερό αυτό κακό στη ζωή σου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η μυθολογία αναπτύσσεται μέσα στα διηγήματα που έχω δημοσιεύσει στο www.metafysiko.gr και μπορεί άνετα να κάνει την κριτική και τα σχόλιά του εκεί. Το Ρέκβιεμ που δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο πριν λίγο καιρό, αποτελεί μέρος αυτής της μυθολογίας...

Άγιος Ανδριανός Ναυπλίου - ένα παράξενο εκκλησάκι

Άγιος Ανδριανός

Εισαγωγή

Σε απόσταση 5 χιλιομέτρων βορειοδυτικά της πόλης του Ναυπλίου δεσπόζουν δύο λόφοι. Ο ένας ξερός, με τη χαρακτηριστική χλωρίδα της νότιας Πελοποννήσου, φιλοξενεί αρχαία ερείπια, πιθανώς κάποιας ακρόπολης. Ο άλλος, πνιγμένος στη βλάστηση, είναι ο προορισμός μου εκείνη τη βροχερή ημέρα του Οκτώβρη. Πάνε χρόνια από τότε που φήμες είχαν φτάσει στα αυτιά μου για το ησυχαστήριο του Αγίου Ανδριανού που βρίσκεται στον κατάφυτο λόφο του μικρού χωριού Νέου Ροινού (Κατσίγκρι) Ναυπλίας, ένα πανέμορφο εκκλησάκι που στο τέμπλο του, μια οπή κάτω από την εικόνα της Παναγίας θεωρείται από τους πιστούς πως αποτελεί ένα από τα πολλά θαύματα της χριστιανοσύνης. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.


Ιστορικά στοιχεία

Σταματώ το αμάξι μου και κοιτάζω το ναό. Είναι μικρός, σταυρεπίστεγος και περιποιημένος και βρίσκεται στο κέντρο του ησυχαστηρίου. Διαβάζουμε στην πελοποννησιακή πρωτοχρονιά:
« Η Αργολίδα βρίθει από το είδος εκείνο των ναών τους οποίους ονομάζουμε σταυρεπίστεγους, επειδή οι στέγες τους σχηματίζουν ένα μεγάλο σταυρό. Εις τους σταυρεπιστέγους ναούς περιλαμβάνεται και ο ιερός ναός που βρίσκεται στο χωριό Κατσίγκρι της Αργολίδος, τιμώμενους δε εις μνήμην των Αγίων μαρτύρων Ανδριανού και Ναταλίας. Φέρει προσθέτως, πλην της δυτικής τοξωτής θύρας και μια άλλη, κατά το δυτικόν τμήμα, της βορείου μικράς πλευράς του, ως και στενότατον παράθυρον εις το κάτω μέρος της εγκαρσίας καμάρας. Η ύπαρξις στενωτάτων, εν είδη πολεμιστριών και σχεδόν παντελής έλλειψις παραθύρων είναι ενδεικτικαί των χρόνων της τουρκοκρατίας…»
Μια ακόμα πηγή του 1898 αναφέρει την εξής μαρτυρία. « Ούτος ο θείος και πάνσεπτος ναός του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού Ανδριανού και Ναταλίας ιστορήθη δι’ εξόδου του ενδοξωτάτου άρχοντος και δραγουμάνου του Μορέως, κυρίου κυρ – Θόδωρου Καπελέτη εκ πόλεως Άργους (…) Δια χειρός καμού του ταπεινού Ιερεμίου Ιερομονάχου του εξ Αδαμίου Ιουνίω αψμγ’ (1743).
Οι δύο παραπάνω πηγές, λοιπόν, τοποθετούν την ίδρυση του Ναού στα χρόνια της τουρκοκρατίας αν και δεν αποκλείεται, σύμφωνα με τη μοναδική μοναχή του ησυχαστηρίου, να θεμελιώθηκε πάνω σε προϋπάρχοντα αρχαιότερο ναό. Γεγονός είναι πάντως πως επί 250 περίπου χρόνια ο ναός ήταν εγκαταλελειμμένος, μέχρι πριν 13 χρόνια που η μοναχή Ζωή αποφάσισε με πενιχρά μέσα να τον ανακαινίσει και να αναστηλώσει σχεδόν εκ μηδενός τα περιβάλλοντα καλυβάκια. Το αποτέλεσμα δικαιώνει πλήρως τον κόπο της, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο επισκέπτης.

Το εσωτερικό του ναού

Εισέρχομαι στο ναό και αμέσως η παλαιότητά του μου καθίσταται προφανής. Είναι γεμάτος παμπάλαιες τοιχογραφίες, χαραγμένες με τα ονόματα των επισκεπτών και τις χρονολογίες που τον επισκέφτηκαν. Διαβάζω μερικά από αυτά και διαπιστώνω πως οι χρονολογίες τους ανάγονται στο 17ο και 18ο αιώνα και έχουν προκαλέσει μεγάλες φθορές στις τοιχογραφίες. Μια από αυτές, εκείνη που βρίσκεται στο υπέρθυρο της εισόδου, είναι σε καλή κατάσταση και αναπαριστά σκηνές από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Στο δεξί μέρος βρίσκονται οι Δίκαιοι που θα κληρονομήσουν τον Παράδεισο και στο αριστερό δαίμονες οδηγούν τους αμαρτωλούς στην Κόλαση, όπου οφιοειδή πνεύματα τους κατατρώνε. Κανείς δεν θα μπορούσε να νιώθει καλά κοιτάζοντας αυτή την αναπαράσταση, ακόμα και αν δεν πιστεύει σε μετά το θάνατο ζωή. Το ότι οι αγιογράφοι επέλεξαν να τοποθετήσουν την Κόλαση και τον Παράδεισο στην εξώθυρα, με κάνει να πιστεύω πως αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα που έπαιρναν οι πιστοί βγαίνοντας από το ναό, μια τελευταία υπενθύμιση…
Οι υπόλοιπες τοιχογραφίες είναι σε καλή σχετικά κατάσταση και περιλαμβάνουν ένα πλήθος Αγίων, τους ιδρυτές του μοναχισμού, μια επιβλητική απεικόνιση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά τον Παντοκράτορα στο θόλο και την Πλατυτέρα των Ουρανών Παναγία στην κόγχη του Ιερού.
Σε περίοπτη θέση βρίσκεται και η εικόνα του Αγίου Ανδριανού, που απεικονίζεται ως έφιππος αξιωματικός, στον οποίο ένας Άγγελος απονέμει το στέφανο του Μάρτυρα. Η εικόνα αυτή βρίσκεται και ως τοιχογραφία δίπλα από το τέμπλο και ως αργυρή εικόνα κοντά στην είσοδο του ναού, με μερικά αναθήματα επάνω της, δείγμα ευγνωμοσύνης των πιστών.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή, οι Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία υπήρξαν ανδρόγυνο και όταν ο Ανδριανός συνελήφθη από τους Ρωμαίους επειδή ήταν χριστιανός, η Αγία Ναταλία του συμπαραστάθηκε και τον προέτρεπε να μην προδώσει την πίστη του, παρά τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε και που τον οδήγησαν τελικά στο θάνατο.
Με ποικίλες σκέψεις να περνούν από το μυαλό μου, συνεχίζω να θαυμάζω το εσωτερικό του ναού, ώσπου το μάτι μου πέφτει στην εικόνα της Παναγίας του τέμπλου.

Η μυστηριώδης οπή

Η ιδιαιτερότητα που μου τραβάει την προσοχή δεν είναι η ίδια η εικόνα αλλά μια οπή που βρίσκεται κάτω από αυτή και που αποτελεί το λόγο της επίσκεψής μου στο ησυχαστήριο. Η παράδοση λέει πως η οπή εκείνη παρέχει τη δυνατότητα να διαπερνά μέσα από αυτή ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα. Την κοιτάζω προσεκτικά και συγκρίνοντάς τη με την ωραία πύλη που βρίσκεται δίπλα της, μοιάζει μικροσκοπική. Το μάτι μου δεν δέχεται την πιθανότητα να περνάει άνθρωπος από εκεί μέσα. Στέκομαι στην άκρη, καθώς μια ευτραφής κυρία ξαπλώνει στο πάτωμα για να περάσει και με απόλυτη επιτυχία περνάει τρεις φορές, μια ανάσκελα, μια στο πλάι και μια μπρούμυτα! Τελειώνοντας, ευχαριστημένη κάνει το σταυρό της και με προτρέπει να περάσω κι εγώ αλλά διστάζω και παραχωρώ τη θέση μου στην επόμενη, σαφώς πιο μικροκαμωμένη κυρία, που καταφέρνει κι εκείνη με μεγάλη άνεση να περάσει. Ρωτάω τις δύο κυρίες αν πρόκειται για θαύμα ή αν η οπή μοιάζει μικρή στο μάτι αλλά είναι επαρκής για το ανθρώπινο σώμα και η μία χαριτολογώντας κάνει μια στροφή για να δω πόσο πραγματικά παχουλή είναι. Η άλλη κυρία μου λέει πως τα πάντα είναι θέμα πίστης και πως η οπή διευρύνεται αν πρόκειται για παχουλό άτομο που όμως πιστεύει. Ρωτάω για το σκοπό της ύπαρξης του θαύματος και αποφεύγουν να απαντήσουν. Μου λένε μόνο πως η πίστη κινεί βουνά και πως η θρησκεία μας είναι ζωντανή, ενώ υποτίθεται πως παλιότερα έβαζαν τους αρρώστους να περάσουν μέσα από την οπή και αν το κατάφερναν, τότε θα γίνονταν καλά.
Φεύγουν για να απολαύσουν τον καφέ τους με τη μοναχή και μένω μόνος, αντιμέτωπος με την οπή. Κλείνω την πόρτα και βγάζω το μέτρο που είχα φέρει μαζί μου. Η οπή έχει διαστάσεις 40 εκατοστά ύψος και 32 πλάτος. Μετράω τις δικές μου διαστάσεις στην πλάγια θέση και είναι ελαφρώς μεγαλύτερες. Φαντάζομαι όμως πως η πίεση των μαλακών μορίων μικραίνει τις διαστάσεις, οπότε θεωρητικά θα μπορέσω να περάσω. Το σκέφτομαι ξανά και ξανά, περιμένω να φύγουν και μερικοί άλλοι επισκέπτες και αναλογίζομαι από πόσο μικρές διαστάσεις περνάει το έμβρυο κατά τον τοκετό – όμως περνάει. Ξαπλώνω στο πάτωμα και κοιτάζω ξανά την οπή, ενώ η κλειστοφοβία μεγαλώνει μέσα μου Γυρίζω στο πλάι, περνάω το χέρι μου από την άλλη πλευρά ώστε να κρατηθώ και να τραβηχτώ, βάζω το κεφάλι μέσα και αρχίζω να τραβιέμαι, πιέζοντας ταυτόχρονα το πάτωμα με τα πόδια μου. Νιώθω τα τοιχώματα της οπής πάνω στο σώμα μου αλλά καταφέρνω και περνάω.
Η επιτυχία έφερε τον ενθουσιασμό και επειδή η παράδοση θέλει να περνάει ο πιστός τρεις φορές, δοκιμάζω και μια δεύτερη, αυτή τη φορά ανάσκελα. Είμαι ο μισός από τη μία πλευρά του τέμπλου και ο μισός από την έξω. Το δύσκολο σημείο των ώμων, η αμφικρωμιακή διάμετρος που λέμε στη Μαιευτική, έχει περάσει, άρα το υπόλοιπο σώμα θα γλιστρήσει εύκολα. Εκείνη τη στιγμή, η κλειστοφοβία ξυπνάει μέσα μου και ο τρόμος μου μεγαλώνει εκθετικά. Και αν όντως αυτό είναι ένα θαύμα κι εγώ γίνομαι μάρτυρας του θαύματος; Δε νιώθω καλά, αισθάνομαι πως τα τοιχώματα με σφίγγουν υπερβολικά, ενώ ως τότε ήταν πολύ άνετα. Δοκιμάζω να κάνω μικρές κινήσεις για να ξεφρακάρω και δεν γίνεται τίποτα, ούτε όταν με κόπο γυρίζω στο πλάι. Η γιαγιά μου που ακολούθησε μαζί στο οδοιπορικό, προσπαθεί να με τραβήξει, να με βοηθήσει αλλά δεν γίνεται τίποτα, οπότε πηγαίνει να φωνάξει τη μοναχή και μένω μόνος μου εκεί, να φέρνω στο νου μου τις εικόνες με τόσους ανθρώπους που είχα δει να περνούν, άλλος μπρούμυτα, άλλος ανάσκελα, μερικοί από αυτούς έπαιζαν παίρνοντας περίεργες στάσεις και όμως περνούσαν. Εγώ, άραγε, δεν είχα τόσο δυνατή πίστη; Θυμάμαι το Χριστό να αναφέρει πως η πίστη μετακινεί και βουνά ακόμη και σιγά σιγά νιώθω πολύ άνετα εκεί μέσα, τόσο που με μια απλή κίνηση βγαίνω άνετα μέσα από την οπή, οπότε περνάω το ίδιο άνετα και μια τρίτη και τελευταία φορά.


Σκέψεις

Πρόκειται για θαύμα ή για κάτι το φυσιολογικό; Οι διαστάσεις της οπής είναι αρκετές για ορισμένους σωματότυπους, για άλλους οριακές και για μια τελευταία κατηγορία οπωσδήποτε αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατό τόσο μεγαλόσωμοι άνθρωποι να μπορούν να περάσουν, ακόμα και αν δεχτούμε ως πιθανή εξήγηση τη συμπίεση των μαλακών μορίων του σώματος πάνω στα τοιχώματα της οπής.
Δεν στάθηκε δυνατό να ανακαλύψω ποιος και πότε άνοιξε την οπή καθώς και το σκοπό που είχε, μπορώ όμως να κάνω μερικές σκέψεις και συσχετισμούς. Η οπή προφανώς δεν ανοίχτηκε προκειμένου να «λειτουργήσει» ως θαύμα αλλά για να υποδηλώσει αυτό που συναντάμε σε μερικές σπάνιες εικόνες. Ότι η Πύλη του Παράδεισου είναι στενή και δύσκολη, σε αντίθεση με την Πύλη της Κόλασης, την οποία εύκολα μπορεί να διαβεί κανείς.
Όμως, γιατί αποφασίστηκε να ανοιχτεί η οπή κάτω από την εικόνα της Παναγίας; Νομίζω πως και αυτό το ερώτημα είναι εύκολο να απαντηθεί ή τουλάχιστον να κάνουμε μια σχετικά καλή υπόθεση. Διαβάζουμε στους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου « Χαίρε, πύλη μόνη, ην ο Λόγος διώδευσε μόνος, η μοχλούς και πύλας άδου, Δέσποινα, τω τόκω σου συντρίψασα, χαίρε η θεία είσοδος των σωζομένων πανύμνητε». Η Παναγία, λοιπόν, θεωρείται πως είναι η Πύλη και το όχημα μέσω του οποίου οι πιστοί μπορούν να εισέλθουν στον Παράδεισο και αυτό συμβαίνει επειδή ήταν εκείνη που γέννησε τον υιό του Θεού, που άνοιξε ξανά τις σφραγισμένες Πύλες προς την αιώνια ζωή.
Η οπή συνδέει τον κύριο ναό με το ιερό και ο πιστός που διέρχεται μέσω της οπής, βιώνει μια εμπειρία παρόμοια με τη γέννηση. Διαμέσου της οπής, που από πάνω της στέκεται η Παναγία, ο άνθρωπος αφήνει τον κόσμο (ναό) και εισέρχεται στο Ιερό Θυσιαστήριο, στα Άγια των Αγίων και κριτήριο για τη διάβασή του αυτή δεν είναι ούτε η κοινωνική – οικονομική του κατάσταση, ούτε οι σωματικές του διαστάσεις αλλά μόνο η πίστη…

Ρέκβιεμ

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα και αργά το γύρισε. Ο μεταλλικός ήχος της κλειδαριάς ακούστηκε δυνατός στον έρημο διάδρομο καθώς η πόρτα έτριζε ανοίγοντας. Στα μάτια της φάνηκε το διαμέρισμα που βρισκόταν σε εκείνο τον μελαγχολικό δρόμο της Αθήνας. Τα έπιπλα καλυμμένα με σεντόνια, τα παράθυρα κλειστά. Κρύο έκανε, είχε υγρασία. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και άνοιξε το φως. Έριξε μια ματιά θλιμμένη σε όλα τα δωμάτια και στο γραφείο στάθηκε για λίγα λεπτά. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της καθώς επάνω στη βιβλιοθήκη ένας νεαρός την κοιτούσε χαμογελώντας, μέσα από μια φωτογραφία. Την πήρε στα χέρια και δάκρυα με αναφιλητά έκαναν το κορμί της να τρέμει.
Σαράντα ημέρες είχαν περάσει από τότε που ο νεαρός της φωτογραφίας είχε πεθάνει τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα που οργή ανακατεμένη με θλίψη είχε ξυπνήσει στην καρδιά της κοπέλας. Δεν ήταν όμως μόνο ο θάνατος που της προκαλούσε οργή. Κάτι άλλο είχε συμβεί, μια άγνωστη ιστορία που προηγήθηκε του θανάτου και πιθανόν να ήταν η αιτία που τώρα εκείνος βρισκόταν μακριά της για πάντα. Είχε αλλάξει μερικούς μήνες πριν πεθάνει, πριν σκοτωθεί σε εκείνο το φοβερό δυστύχημα που είχε προκαλέσει ανατριχίλα σε ολόκληρη τη χώρα. Μια τρομακτική σύγκρουση του αυτοκινήτου του με ένα σχολικό λεωφορείο είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο όλων των παιδιών που αβοήθητα κάηκαν μαζί με τον οδηγό τους, βυθίζοντας στην οδύνη τριάντα οικογένειες. Η Τροχαία είχε αποφανθεί πως για το ατύχημα έφταιγε ο νεαρός λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Σκοτώθηκε όμως κι εκείνος με φοβερό τρόπο, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι από τις προστατευτικές μπάρες είχε καρφωθεί στο στήθος του, λίγο πριν και το δικό του αυτοκίνητο πιάσει φωτιά. Ο θάνατός του δεν ήταν ακαριαίος, αφού το κοντάρι είχε περάσει ξυστά από την καρδιά, οπότε πέθανε, σύμφωνα με τους ιατροδικαστές, από αιμορραγία σε συνδυασμό με ασφυξία, λίγο πριν η φωτιά ολοκληρώσει το σκηνικό της τραγωδίας. Με αυτό τον αποτρόπαιο τρόπο είχε ολοκληρωθεί ένα εξάμηνο παράξενο, μέσα στο οποίο ο νεαρός είχε γίνει αγνώριστος ακόμα και στα πολύ κοντινά του πρόσωπα, τόσο που μερικοί είχαν σκεφτεί πως ίσως έπασχε από πολλαπλές προσωπικότητες.
Η κοπέλα σκούπισε τα μάτια της που έσταζαν μέχρι το πάτωμα και προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Ο νεαρός είχε σπουδάσει δημοσιογραφία και, αφού εργάστηκε για τρία χρόνια σε μια τοπική εφημερίδα, δέχτηκε πρόταση για συνεργασία με ένα μεγάλο περιοδικό, την οποία χωρίς δεύτερη σκέψη τη δέχτηκε και μέσα σε μία εβδομάδα μετακόμισε στην Αθήνα, σε ένα ημιυπόγειο δια μέρισμα κοντά στη λεωφόρο Μεσογείων.
Τον πρώτο καιρό πήγαιναν όλα καλά, τα άρθρα του στο περιοδικό ήταν δημοφιλή, πληρωνόταν καλά και πολύ συχνά κατέβαινε στα πάτρια εδάφη του για να δει τους γονείς, τους φίλους του κι εκείνη. Έδειχνε πολύ χαρούμενος τότε, γεμάτος ενέργεια, δημιουργικός, σχεδόν ευτυχισμένος. Ύστερα, όμως, κάτι άλλαξε. Ο νεαρός, λίγο πριν την αλλαγή, της είχε αποκαλύψει πως είχε ξεκινήσει μια δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με αιρέσεις και παράξενες λατρείες. Είχε σκοπό να ερευνήσει τους σκοπούς της ύπαρξής τους, τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούσαν και, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο χρηματοδοτούνταν.
Προφανώς η έρευνά του τον απασχολούσε πολύ, γιατί σταδιακά σταμάτησε να επισκέπτεται τους φίλους του. Ακόμα και με την ίδια αραίωσε τις επαφές, περιορίζοντάς τις μόνο σε τηλεφωνήματα και συνομιλία μέσα από το διαδίκτυο. Η κοπέλα θυμόταν πως σε μια από τις συνομιλίες τους, της είχε εκμυστηρευτεί πως είχε βρει μια αίρεση, η οποία ήταν ότι πιο παράξενο είχε ποτέ του συναντήσει. Συγκεκριμένα, τα μέλη της λάτρευαν μια Τριάδα με παράξενα ονόματα, η οποία αποτελούνταν από τον υιό Κεμ Άναχ, τον ύψιστο θεό, την μητέρα του την Καρανάθ, της οποίας το όνομα έμοιαζε με μιας αρχαίας φοινικικής θεότητας και τον πατέρα Γκεντν Γκαλλέι, ο οποίος πιθανώς αντιπροσώπευε το χάος ή κάτι παραπλήσιο.
Μία ακόμα πληροφορία που της είχε δώσει, ήταν πως τα μέλη εκείνης της αδελφότητας βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, καθώς πίστευαν πως κάνοντας κακό ο ένας στον άλλο, ανέβαιναν ιεραρχικά και μάλιστα αποκτούσαν μεγαλύτερο βαθμό όσο μεγαλύτερης κλίμακας ήταν το «κακό» που θα προξενούσαν. Υποτίθεται πως αποκτούσαν δυνάμεις πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα, αφού πρώτα αποδέχονταν αυτό που συνήθιζαν να αποκαλούν «κάλεσμα». Το σημάδι της αποδοχής ήταν μια κόκκινη κηλίδα σε κάποιο σημείο του σώματός τους, που έμοιαζε τις περισσότερες φορές με δερματοπάθεια. Η κηλίδα εκείνη πίστευαν πως προκαλείται από έναν παράξενο μικροοργανισμό, εξωγήινης προέλευσης και είχε δική της νοημοσύνη, λειτουργώντας ως ενδιάμεσο μεταξύ του ανθρώπου – ξενιστή και των θεοτήτων, δίνοντας στους ανθρώπους τις δυνάμεις που ισχυρίζονταν πως αποκτούσαν.
Η επιλογή του ανθρώπου που θα γινόταν το κάλεσμα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο εάν ήταν τυχαία ή ακολουθούσε κάποιο σχέδιο, πάντως φαινόταν πως όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, θα μπορούσαν να γίνουν ημίθεοι σε βαθμό που να επικοινωνούν με τον ίδιο τον Κεμ Άναχ ή με κάποιον άλλο από τους θεούς.
Στην αρχή, ο νεαρός διακωμωδούσε εκείνες τις αντιλήψεις και μαζί με την κοπέλα τις χλεύαζαν, ωστόσο ήθελε να συναντήσει προσωπικά κάποιον από αυτούς, αφού έως τότε είχε ακούσει μόνο φήμες και τίποτε άλλο, όση έρευνα και αν είχε κάνει. Η επιθυμία του είχε καταλήξει να είναι σχεδόν έμμονη ιδέα. Προσπάθησε να παρεισφρύσει σε κύκλους σατανιστών μήπως μάθει κάτι περισσότερο αλλά στάθηκε άτυχος και παραλίγο μια φορά να βρεθεί σοβαρά μπλεγμένος, οπότε σταμάτησε τις απόπειρες και βάλθηκε να ψάχνει μανιωδώς, κυρίως στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες και σε διάφορους underground χώρους.
Ποτέ δεν αποκάλυψε αν κατάφερε να βρει εκείνο που ήθελε, όμως η κοπέλα θυμόταν μετά από μερικούς μήνες να συναντιέται με το φίλο της και εκείνος να είναι ιδιαίτερα χαρούμενος, λέγοντάς της πως είχε βρει σπουδαίο υλικό, έχοντας διαβάσει κάποιο βιβλίο που κυκλοφορούσε μόνο σε πολύ κλειστούς κύκλους. Το βιβλίο εκείνο υποτίθεται πως έγραφε τα πάντα που αφορούσαν τις σκοτεινές εκείνες θεότητες, τους τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να επικοινωνήσει μαζί τους και διάφορα άλλα που δεν της αποκάλυψε. Φαινόταν ενθουσιασμένος με το υλικό που είχε βρει, αλλά η κοπέλα παρατήρησε πως οι κινήσεις του είχαν γίνει κάπως νευρικές και επαναλαμβανόμενες. Ας πούμε, συνεχώς έξυνε το στήθος του με μανία και κοίταζε ψηλά, λες και έβλεπε κάτι που η κοπέλα δεν μπορούσε να δει.
Το επόμενο διάστημα που μιλούσαν στο internet, η κοπέλα παρατήρησε πως είχε γίνει πολύ νευρικός και μιλούσε υποτιμητικά για τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας διαρκώς τη λέξη «σκουλήκια» όταν αναφερόταν σε εκείνους, ενώ χαρακτήριζε την ευφυΐα του ανθρώπινου είδους ως εξαιρετικά πρωτόγονη. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται περίεργο, όμως για το νεαρό αποτελούσε μια σαφή αλλαγή από το συνηθισμένο και η κοπέλα ανησύχησε, κυρίως όταν την επόμενη φορά που τον είδε, είχε αδυνατίσει πολύ και είχε αλλάξει εμφανισιακά. Συγκεκριμένα είχε γίνει πιο «σκληρός», με περισσότερο αδρά χαρακτηριστικά, ενώ είχε την υποψία πως ακόμα και ο σκελετός του φίλου της είχε μεταβληθεί ελαφρώς. Εκείνη την τελευταία φορά που τον είδε ζωντανό, ήταν λιγότερο ομιλητικός, παρ’ όλα αυτά, όμως, της είχε πει πράγματα που την είχαν τρομάξει, όχι μόνο εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά και λόγω της εκφοράς του λόγου του φίλου της. Μιλούσε αργά, κουρασμένα, με φωνή μονότονη, μηχανική σχεδόν, σαν να είχε παραιτηθεί, σαν να μην έβρισκε κανένα απολύτως νόημα στη ζωή. Της είχε πει ότι του φαινόταν συναρπαστικό να μπορούσε κι εκείνος να αποκτήσει δυνάμεις εξωανθρώπινες, όπως ακουγόταν ότι είχαν άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς να το υποψιαζόμαστε. Μπορεί να είναι ο περιπτεράς που αγοράζουμε τσιγάρα, η γριούλα που βλέπουμε τις Κυριακές να πηγαίνει στην Εκκλησία ή ακόμα και ο αλλοδαπός που μας καθαρίζει τα τζάμια στο φανάρι…
Τότε ήταν που της είχε πει πως είχε μάθει ότι οι πιστοί του Κεμ Άναχ μπορούσαν ακόμα και το θάνατο να ξεγελάσουν με διάφορους τρόπους και να ζήσουν για πάντα αλλάζοντας μορφή, παίρνοντας σταδιακά την όψη των θεών που λάτρευαν. Υποτίθεται πως η μεταμόρφωση ήταν το τελικό στάδιο και η ολοκλήρωση της εξέλιξης των δυνάμεών τους. Η κοπέλα ένιωσε ανατριχίλα να κατεβαίνει από τον αυχένα της προς τη σπονδυλική στήλη, όταν ο φίλος της είπε ότι πολλά ατυχήματα και εγκλήματα από εκείνα που διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες, δεν οφείλονταν σε καμία τύχη ή σύμπτωση αλλά ήταν αποτέλεσμα της εκδήλωσης των δυνάμεων των πιστών του Κεμ Άναχ, οι οποίοι είχαν επίσης τη δυνατότητα να εκπέμπουν ένα κόκκινο φως από την παλάμη τους! Ο ίδιος, χαμηλώνοντας τη φωνή του, σχεδόν ψιθυριστά της αποκάλυψε ότι μερικές φορές τις νύχτες, μπορούσε να διακρίνει ότι η παλάμη του φωσφόριζε με εκείνο το κόκκινο φως…
Η κοπέλα ταράχτηκε αφάνταστα στην τελευταία τους εκείνη συνάντηση. Πίστευε πως ο φίλος της, προφανώς αρρωστημένα συνεπαρμένος από την αίρεση που μελετούσε και ίσως λόγω της πίεσης που του ασκούσε η αλλαγή περιβάλλοντος, είχε αρχίσει να εκδηλώνει κάποια ψυχιατρική νόσο που του προκαλούσε παραισθήσεις. Προσπάθησε να τον πείσει να συναντήσει κάποιον ειδικό αλλά οι παρακλήσεις της έπεσαν στο κενό και μάλιστα ο φίλος της έδειξε να εκνευρίζεται ελαφρώς που δεν τον πίστευε, αν και όπως της είπε, το κατανοούσε.
Οι υπόλοιπες ημέρες κύλησαν για την κοπέλα μέσα σε αμφιβολία και φόβο για το φίλο της. Στις συνομιλίες τους στο τηλέφωνο, εκείνος ακουγόταν κουρασμένος, η φωνή του είχε βαρύνει πάρα πολύ και είχε αποκτήσει μια διαφορετική χροιά, ενώ και η προφορά του είχε γίνει ελαφρώς ξενική. Τον πίεσε πολύ να πάρει λίγες ημέρες άδεια και να κατέβει στο σπίτι του, όμως εκείνος ήταν ανένδοτος. Της είπε πως ήταν πολύ κοντά στο να γνωρίζει έναν οπαδό εκείνης της θρησκείας, ο οποίος ήταν γνώστης μεγάλων μυστικών και μπορούσε να τον ενημερώσει για πολλά θέματα. Της είπε ακόμα πως οι έρευνές του τον είχαν οδηγήσει σε μερικούς ακόμα πιστούς της Ανίερης Τριάδας, φοβόταν όμως πως τον είχαν ανακαλύψει και πως του έκαναν κάποιου είδους κακό, γιατί έβλεπε φαντάσματα και άκουγε περίεργους ήχους μέσα στο σπίτι.
Η κοπέλα ήταν πλέον σίγουρη ότι ο φίλος της ήταν σοβαρά άρρωστος και δεν ήξερε τι άλλο να έκανε για να τον βοηθήσει. Οι ανησυχίες της ηρέμησαν κάπως, όταν μετά από μερικές ημέρες τον άκουσε στο τηλέφωνο ξανά να της λέει πως όλα πήγαιναν καλά πλέον, ότι είχε ολοκληρώσει τις έρευνές του, πως τα περίεργα φαινόμενα είχαν σταματήσει και πως την επομένη θα κατέβαινε στα μέρη τους για ολιγοήμερες διακοπές. Αυτό, δυστυχώς, ποτέ δεν συνέβη. Στο ταξίδι του, έχασε τον έλεγχο λόγω υπερβολικής ταχύτητας και συνέβη το τρομερό εκείνο δυστύχημα…
Κάτι όμως ένιωθε πως δεν πήγαινε καλά. Ήταν ύποπτος ο θάνατός του και αμέσως είχε πιστέψει πως η αίρεση είχε κάνει κακό στο φίλο της, αν και οι ειδικοί που εξέτασαν το όχημα δεν είχαν βρει καμία απολύτως βλάβη. Οι γονείς του δεν έκαναν την αναγνώριση του απανθρακωμένου πτώματος, αλλά η ταυτότητά του πιστοποιήθηκε με ειδικές ιστολογικές εξετάσεις και έλεγχο DNA. Το σπίτι του δεν το είχαν πειράξει καθόλου, ενώ εκεί βρίσκονταν τα αποτελέσματα της έρευνάς του, τα οποία η οικογένεια ζήτησε να αφεθούν εκεί μέσα, μιας και αγόρασαν το σπίτι για να τους θυμίζει, όπως έλεγαν, το γιό τους. Όλα αυτά δεν της φαίνονταν φυσιολογικά. Σηκώθηκε και έκανε άνω κάτω το σπίτι, έψαξε όλα τα βιβλία και τις σημειώσεις του φίλου της, αναποδογύρισε συρτάρια και βρήκε ένα και μοναδικό χειρόγραφο του φίλου της, το περιεχόμενο του οποίου την έκανε να ανοίξει το στόμα της διάπλατα.

« Απόσπασμα από τη Βίβλο με τους Ύμνους των Νεκρών Θεών.
Ω θάνατε, το ξέρεις πως δεν υπάρχεις; Ω, ένα πέρασμα είσαι στη χώρα των Σκιών, που είναι πιο ζωντανή από τον κόσμο των ανθρώπων.
Ω θάνατε, δεν θα σε αποφύγω, κοντά σου θα ‘ρθω, για να με κάνεις Θεό, όμοιο με τους Θεούς μου.
Θα σε επιθυμήσω για να αλλάξω μορφή και θα σου δώσω για αντάλλαγμα τις ζωές των άλλων. Όσο περισσότερες, τόσο μεγαλύτερο το δώρο μου σε σένα.
Μακρύ το χέρι του Κεμ Άναχ, μεγάλη η δύναμη της Καρανάθ, απέραντος ο νους του Γκεντν Γκαλλέι, θάνατε σε προστάζω στο όνομά τους, έλα, πάρε τις ψυχές που σου προσφέρω, πέταξε από πάνω μου το ρούχο του σώματός μου και δως μου νέα ζωή, κάτω από το βλέμμα του Κεμ Άναχ».

Παρακάτω, με τον στρωτό γραφικό χαρακτήρα του φίλου της, είχε σημειωθεί η ακριβής ημερομηνία και ώρα που ο ίδιος είχε σκοτωθεί. Τώρα η κοπέλα ήξερε. Το αντάλλαγμα, τριάντα παιδικές ψυχές, είχε δοθεί.

Οχυρωματικός Πύργος

Ο οχυρωματικός αυτός πύργος, όπως αναφέρεται σε πινακίδες της αρχαιολογικής υπηρεσίας, έχει οπτική επαφή με τις αρχαίες Μυκήνες, αν και βρίσκεται σε σημαντική απόσταση από αυτές.

Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται ως οχυρωματικός πύργος, οι ντόπιοι επιμένουν να τον αποκαλούν πυραμίδα, ενώ προφανώς δεν είναι.

Είναι πιθανό ότι λειτουργούσε ως φυλάκιο για να ελέγχει τις οδούς και να ειδοποιεί τη φρουρά των Μυκηνών.

Το ύψος του πρέπει να είναι περισσότερο από 4 μέτρα και, όπως παρατηρείτε και στις φωτογραφίες, η τεχνική του και η λάξευση είναι καταπληκτική.
Είναι δύσκολο να τον βρει κανείς, διότι βρίσκεται μέσα σε απομονωμένα χωράφια και η πρόσβαση γίνεται από έναν πραγματικά άσχημο χωματόδρομο. Με λίγα λόγια δεν ενδείκνυται για συμβατικά αυτοκίνητα αλλά για οχήματα αγροτικού τύπου ή τζιπ.

Ηραίο Άργους

Προστάτιδα της πόλης κράτους του Άργους στα αρχαία χρόνια ήταν η θεά Ήρα.
Σύμφωνα με την παράδοση, για την προστασία της πόλης είχαν κάποτε φιλονικήσει η Ήρα και ο Ποσειδώνας και κριτής στη διαμάχη ορίστηκε ο βασιλιάς και θεός του Άργους ίναχος, ο οποίος και όρισε προστάτιδα της Αργολίδας την Ήρα. Έκτοτε η Ήρα λετρεύτηκε σε ολόκληρη την Αργολίδα, ενώ στο σημερινό χωριό Ηραίο χτίστηκε ο περίφημος αυτός ναός της, ένας από τους αρχαιότερους στον ελλαδικό χώρο. Μάλιστα, σε αυτόν υπήρχε το σπουδαίο χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς, έργο του Πολύκλειτου, που θεωρούνταν εφάμιλλο εκείνου του Δία στην Ολυμπία. Σύμφωνα με τον Παυσανία, το άγαλμα καθόταν σε θρόνο από ελεφαντόδοντο και χρυσό, με τις Ώρες και τις Χάριτες, κρατώντας σκήπτρο στο ένα χέρι και ρόδο στο άλλο. Δίπλα της υπήρχε άγαλμα της κόρης της, Ήβης, που ήταν έργο του Ναυκύδη.
Στο πραγματικά αυτό τεράστιο Ιερό τελούνταν τα Ηραία, η επισημότερη γιορτή των Αργείων, το δεύτερο χρόνο κάθε Ολυμπιάδας, κατά τα οποία τελούνταν πομπές, θυσίες 100 βοδιών και αθλητικοί αγώνες, με έπαθλο χάλκινες ασπίδες. Η διεύθυνση του Ιερού γινόταν από Ιέρεια, η οποία καταγόταν από βασιλικό γένος, ενώ παρέμενε κλειστός όλο το χρόνο. Οι Αργείοι μετρούσαν το χρόνο ανάλογα με τη θητεία της κάθε ιέρειας. Εκεί γινόταν και η σεβαστή από όλους τελετή της απελευθέρωσης των δούλων.
Το Ιερό αυτό είναι γνωστό και για μια περίφημη ιστορία που διδάσκονται ακόμα οι έλληνες μαθητές. Πρόκειται για την ιστορία του Κλέοβι και του Βίτωνα, υιών της ιέρειας Κυδίππης, που έσυραν το άρμα της μητέρας τους από το Άργος έως το Ηραίο και αμοίφθηκαν με έναν ανώδυνο θάνατο.
Ο ναός, παρά τις μεγάλες φθορές του χρόνου, παραμένει εντυπωσιακός, με εμφανές ακόμη τόσο το κυκλώπειο όσο και το κλασικό στοιχείο. Περίφημες παραμένουν ακόμη οι κλίμακες (σκάλες), με το εντυπωσιακό πλάτος των 81 μέτρων, που καθιστούν σαφές το πραγματικά τεράστιο μέγεθος του Ιερού, μέσα στο οποίο οι Ιέρειες προσεύχονταν στο επιβλητικό άγαλμα της Θεάς.
Τα Ηραία, ήταν στην πραγματικότητα η αναπαράσταση των γάμων της θεάς με τον πατέρα των Θεών Δία. Μια μεγαλειώδης πομπή ξεκινούσε στις αρχές της Άνοιξης, στην οποία άντρες και γυναίκες στολίζονταν με άνθη, όπως και ολόκληρη η πόλη. Στην αρχή προπορεύονταν τα προορισμένα για θυσία βόδια, ακολουθούσαν ένοπλοι έφηβοι με επικεφαλής το νικητή των αγώνων που κρατούσε τη χάλκινη ασπίδα του. Έπειτα προχωρούσαν οι Ιέρειες, ενώ η Μεγάλη Ιέρεια ερχόταν με άρμα που το έσερναν λευκά βόδια.
Στη συνέχεια γινόταν αναπαράσταση του Ιερού Γάμου, στην οποία συμμετείχαν κοπέλες και κατά την οποία στολιζόταν το άγαλμα της θεάς καθώς και η νυφική κλίνη.
Η λατρεία της Ήρας πότισε την αργολική γη από τα πανάρχαια χρόνια και ο σεβασμός των Αργείων προς τη θεά τους ήταν μεγάλος. Σε μια πηγή, που σώζεται ακόμη έξω από το Ναύπλιο, η παράδοση θέλει την Ήρα να λούζεται μια φορά το χρόνο και να ανακτά την παρθενία της.



















Σε όλες τις περιοχές της Αργολίδας, κυριαρχούν τα ιερά σύμβολα της Ήρας. Ανάμεσά τους το παγώνι, ιερό της ζώο, ο κούκος και το ρόδι, για το μυστικό συμβολισμό του οποίου ο ίδιος ο Παυσανίας αρνήθηκε να μιλήσει, επειδή ήταν πολύ ιερός και απόκρυφος. Σίγουρα όμως σχετιζόταν με τη γονιμότητα, καθώς η Ήρα θεωρούνταν προστάτιδα των εγκύων και του τοκετού, μαζί με την Ειλειθυία.


Η πρόσβαση προς το Ναό είναι εύκολη, διαμέσου της περιφερειακής οδού προς Ναύπλιο. Παίρνοντας κανείς την έξοδο της Εθνικής Οδού προς Ναύπλιο και Άργος, μετά από 5 χιλιόμετρα βρίσκει πινακίδα προς τα αριστερά, που τον κατευθύνει προς Ναύπλιο. Εκεί, περνώντας τις Μυκήνες, συναντά άλλη πινακίδα προς τα αριστερά, όπου και βρίσκεται ο Ναός.

Ο μεταφυσικός Αμαντέους Μότσαρτ

Ο Γιόχαν Χρυσόστομος Βόλφγκανγκ Θεόφιλος Μότσαρτ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες κλασικής μουσικής όλων των εποχών. Γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας στις 27 Ιανουαρίου του 1756 και πέθανε στη Βιέννη στις 5 Δεκεμβρίου του 1791. Αποτελεί ίσως το πιο γνωστό παιδί – θαύμα, μιας και από πολύ μικρή ηλικία εκδήλωσε τη μουσική του μεγαλοφυία. Στην ηλικία των 5 ετών ξεκίνησε ρεσιτάλ μαζί με την αδερφή του, ακόμα και μπροστά στην αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία και, κάτω από τη διδασκαλία και καθοδήγηση του συνθέτη πατέρα του, εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους μουσουργούς όλων των εποχών. Θρυλική παραμένει η μνήμη του και το μουσικό του αυτί, για τα οποία υπάρχουν πολλές ιστορίες.Στο κείμενο αυτό δεν θα σταθούμε σε μια παρουσίαση και ανάλυση του τεράστιου σε όγκο και ποιότητα έργου του Μότσαρτ αλλά θα ασχοληθούμε με τη μεταφυσική θεματολογία ορισμένων έργων του.Μεταφυσική μουσική.Ο Μότσαρτ ήταν ο μοναδικός των μεγάλων κλασικών συνθετών που έδωσε τεράστια σημασία στην Όπερα, κληροδοτώντας μας μεγάλα αριστουργήματα, σε μερικά από τα οποία είναι έντονο το μεταφυσικό στοιχείο. Στην όπερα Δον Τζιοβάννι και, κατά τη γνώμη μου, στην περισσότερο σκοτεινή του όπερα, ο ήρωας σκοτώνει τον Κομμεντατόρε, που προσπαθεί να υπερασπιστεί την τιμή της κόρης του. Προς το τέλος της όπερας κι ενώ ο Δον Τζιοβάννι και ο υπηρέτης του είναι κρυμμένοι στο νεκροταφείο χλευάζοντας τους κυνηγούς τους, μια φωνή από τον τάφο του Κομμεντατόρε ακούγεται : « Θα πάψεις να γελάς πριν την αυγή. Αχρείε! Άφησε τους νεκρούς στην ησυχία τους» Ο Δον Τζιοβάνι, συνεχίζοντας την ύβρη, λέει στη φωνή πως αν είναι πράγματι ο Κομμεντατόρε, τον προσκαλεί το βράδυ σπίτι του για δείπνο και η φωνή δέχεται.Στην προτελευταία σκηνή το άγαλμα του Κομμεντατόρε μπαίνει βίαια στο σπίτι διαλύοντας τον τοίχο και ανταποδίδει την πρόσκληση για δείπνο στον Δον Τζιοβάννι. Ο τελευταίος, αρνούμενος την προσταγή του νεκρού για μετάνοια, τιμωρείται βλέποντας γύρω του παντού φαντάσματα και δαίμονες, που τελικά τον τραβούν μαζί τους στην κόλαση, μέσα σε μια συγκλονιστική σκοτεινή μουσική.Στην όπερα αυτή βρίσκουμε τη μεταφυσική πεποίθηση ότι οι νεκροί ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στον κόσμο των ζωντανών και, αν έχουν πεθάνει με βίαιο και άδικο τρόπο, επιστρέφουν ως τιμωροί για τον εκτελεστή τους. Ο Δον Τζιοβάννι δεν ήταν υπαίτιος μόνο του θανάτου του Κομμεντατόρε. Ήταν κι εκείνος που χλεύασε το νεκρό καλώντας τον σε δείπνο, για να λάβει την απάντηση : « Δεν τρέφεται με ανθρώπινη τροφή εκείνος που γεύεται την ουράνια»Την εκπληκτική μουσική και τη θεατρική απόδοση μέσα από μια μοντέρνα ματιά, μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=KCV0-91H3hQΗ κορύφωση του μεταφυσικού και αποκρυφιστικού στοιχείου στη μουσική του Μότσαρτ συναντάται στον Μαγεμένο Αυλό, την τελευταία και κατά πολλούς σημαντικότερη όπερα του συνθέτη. Ο Μότσαρτ, όπως είναι γνωστό, υπήρξε τέκτονας μαζί με άλλες προσωπικότητες της εποχής του, μέλος της Στοάς της Βιέννης και η όπερά του αυτή βρίθει μασονικών συμβολισμών, που έχουν αναλυθεί διεξοδικά σε σχετικά κείμενα.Η όπερα ξεκινάει στην Αίγυπτο, με τον πρίγκηπα Ταμίνο να καταδιώκεται από ένα τεράστιο ερπετό, το οποίο σκοτώνουν τρεις νεράιδες. Στη σκηνή έχει ήδη εμφανιστεί και ένας άνθρωπος – πουλί και στους δύο άντρες οι νεράιδες προαναγγέλλουν την εμφάνιση της Βασίλισσας της νύχτας, η οποία αναθέτει στον Ταμίνο να σώσει την κόρη της από τα νύχια του κακού μάγου Σαράστρο, ώστε να γίνει γυναίκα του. Για το σκοπό αυτό, δίνει στον Ταμίνο έναν μαγικό αυλό και στον Παπαγκένο μαγικές καμπάνες. Έπειτα από διάφορες περιπέτειες, ο Ταμίνο διαπιστώνει ότι ο Σαράστρο δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αγαθό μύστη και ότι το πραγματικό κακό στοιχείο εντοπίζεται στη Βασίλισσα της Νύχτας, η οποία ζητά από την κόρη της να δολοφονήσει τον Σαράστρο, μεγάλο ιερέα στο Ναό της Ίσιδας και του Όσιρη. Η Ταμίνα δεν θα δεχτεί, παρά μαζί με τον αγαπημένο της θα περάσουν μερικές μυητικές δοκιμασίες, οι οποίες περιλαμβάνουν τις δοκιμασίες της σιωπής, της φωτιάς και του νερού, τις οποίες και κατορθώνουν να φέρουν σε πέρας με επιτυχία.Η Βασίλισσα της νύχτας, ο Μονόστατος (ένας πρώην μαύρος υπηρέτης του Σαράστρο) και οι τρεις νεράιδες, πηγαίνουν έξω από το ναό για να σκοτώσουν τους μύστες, όμως ακτίνες φωτός από το εσωτερικό του τους ρίχνουν στα τάρταρα.Οι συμβολισμοί του Μαγεμένου Αυλού είναι πολυάριθμοι και άπτονται της μασονικής ιδεολογίας. Ο νεαρός και αθώος πρίγκηπας που κυνηγιέται από ένα ερπετοειδές, θα μπορούσε να συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που καταδιώκεται από το υλικό στοιχείο και τελικά παρασύρεται προς στιγμήν από τους επιτήδειους (βλέπε Βασίλισσα της Νύχτας). Μόλις όμως έρθει σε επαφή με το πνευματικό στοιχείο, όπως ο Ταμίνο μπροστά στους Ναούς της Φύσης, της Λογικής και της Σοφίας, μια φωνή τον συμβουλεύει να οπισθοχωρήσει από τους δύο πρώτους και να κατευθυνθεί στο Ναό της Σοφίας, όπου ο μύστης Σαράστρο (το πνευματικό στοιχείο) θα τον υποβάλει σε δοκιμασίες πριν τον φωτίσει. Οι δοκιμασίες περιλαμβάνουν τη Σιωπή, απαραίτητο μυητικό στοιχείο αιώνες τώρα, το Νερό, που συμβολίζει την απομάκρυνση από τις βιολογικές ανάγκες και τη Φωτιά που συμβολίζει τον εξαγνισμό. Για να ολοκληρωθεί όμως όλο αυτό, ο Ταμίνο δεν θα είναι μόνος, θα έχει συντροφιά το θηλυκό στοιχείο (Ταμίνα).Μέσα στο Ναό της μύησης, κανένα κακό δεν μπορεί να εισέλθει, γιατί εκεί λάμπει το φως της αλήθειας, έτσι η Βασίλισσα της Νύχτας και η παρέα της κατατροπώνονται από το Φως του Όσιρη και οι νέοι μυημένοι νικούν, κάτω από τα λόγια του Σαράστρο « Οι ακτίνες του Ήλιου διώχνουν τη Νύχτα και χάνουν οι δαίμονες τη δύναμή τους»Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους αναγνώστες ότι δεν είναι μόνο το λιμπρέτο που έχει μυστικιστικό και μασονικό χαρακτήρα αλλά και η ίδια η μουσική του Μότσαρτ ως προς τις τονικότητες, τους ρυθμούς και τα μέτρα, τα οποία στηρίζονται επάνω σε αναλογίες του αριθμού 3, ενώ βοηθός των μυημένων είναι επίσης τρία αγαθά πνεύματα και φυσικά η δύναμη της μουσικής του Μαγικού Αυλού και των μαγικών καμπάνων.Η Βασίλισσα της Νύχτας έχει προταθεί ότι συμβολίζει την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, η οποία ήταν πολέμιος των Μασόνων ή ακόμα και την Καθολική Εκκλησία. Πάντως, η οργισμένη άριά της Der Holle Rache (μια κολασμένη οργή βράζει μες στην καρδιά μου) http://www.youtube.com/watch?v=02yf6RHIQjQαποτελεί μια από τις δυσκολότερες τεχνικά άριες και παράλληλα ένα από τα διασημότερα κομμάτια της μουσικής του Μότσαρτ, το οποίο με εντελώς παραστατικό τρόπο μεταφέρει το δαιμονικό ύφος της Βασίλισσας ό,τι και αν αυτή συμβολίζει, για να συντριβεί λίγο αργότερα από το Φως του Όσιρη στο υπέροχο φινάλε της όπερας http://www.youtube.com/watch?v=2qD-LunVeLsΟ Μαγικός Αυλός μπορεί να μοιάζει σαν ένα παραμύθι και πολλές φορές έχει παρουσιαστεί και ως κουκλοθέατρο, στην πραγματικότητα όμως είναι μια βαθιά συμβολική και αλληγορική όπερα, ένα παραμύθι για μεγάλους. Και υποψιασμένους μεγάλους μάλιστα.Ο Μότσαρτ ήταν σε όλη του τη ζωή ένας ευσεβής καθολικός και μας έχει αφήσει πλήθος έργων εκκλησιαστικής μουσικής. Σημαντικότερα ανάμεσά τους είναι η Μεγάλη Λειτουργία σε ντο ελάσσονα και το Ρέκβιεμ.Η Λειτουργία σε ντο ελάσσονα γράφτηκε κατόπιν ενός προσωπικού τάματος του Μότσαρτ για την ασθένεια της γυναίκας του και είναι μια εξαιρετικά ετερογενής σύνθεση, με κομμάτια δύσκολης και αρχαϊκού τύπου αντίστιξης να εναλλάσσονται με κομμάτια που θυμίζουν όπερα. Ανάμεσά τους, το Kyrie, παραμένει κατ’ εμέ η συγκλονιστικότερη κραυγή ικεσίας που έχω ακούσει ποτέ. Ακόμα και έτσι όμως, ο αισιόδοξος και εύθυμος χαρακτήρας του Μότσαρτ διατηρούνται στο Criste που, σε πλήρη αντίθεση με το Kyrie, είναι γαλήνιο, όπως μπορείτε να ακούσετε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=VtjNTyvR9J4Το τελευταίο έργο του Μότσαρτ, το περίφημο Ρέκβιεμ, είναι περιτυλιγμένο με θρύλο. Σύμφωνα με την ιστορία, ο κόμης Βάλσεγκ Στούπαχ, ήθελε ένα Ρέκβιεμ για να τιμήσει τη μνήμη της γυναίκας του, έτσι το παράγγειλε στον Μότσαρτ, με σκοπό όμως να το παρουσιάσει ως δική του σύνθεση. Ο Μότσαρτ, όντας σοβαρά άρρωστος, είδε τον μαυροφορεμένο απεσταλμένο και τον θεώρησε ως προάγγελο του δικού του θανάτου. Έτσι, άρχισε να συνθέτει το Ρέκβιεμ πιστεύοντας πως ήταν το κύκνειο άσμα του, η δική του νεκρώσιμη ακολουθία. Το αποτέλεσμα ήταν να συνθέσει ένα έργο απαράμιλλης ομορφιάς που για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του άρθρου, αποτελεί και το καλύτερό του. Ένα έργο που ο Θάνατος παρουσιάζεται ως σκληρός, αδυσώπητος, εχθρός της ανθρωπότητας αλλά παράλληλα εκφράζεται και η πίστη ότι ο θάνατος είναι ένα πέρασμα σε μια άλλη ζωή, καλύτερη από την παρούσα. Με λίγα λόγια, μέσα από τη μουσική εκφράζονται όλες οι σκέψεις των ανθρώπων για το θάνατο.Από το αξιοπρεπές και θλιμμένο εισαγωγικό Requiem eternam, με τον υπέροχο ύμνο te decet hymnus deus in Sion et tibi redetur votum in Jerusalem(Σοι πρέπει ύμνος τω Θεω εν Σιων και Σοι αποδοθήσεται ευχή εν Ιερουσαλήμ) έως το αγωνιώδες Kyrie http://www.youtube.com/watch?v=0-zDH_ekIUg .Από το τρομακτικό Dies Irae (Ημέρα Οργής) με την περίφημη μουσική http://www.youtube.com/watch?v=nl-wRbJoWVA έως το συγκλονιστικό confutatis, που με έξυπνο τρόπο ο σκηνοθέτης Μίλος Φόρμαν μας παρουσίασε στην ταινία του Αμαντέους τον τρόπο που έγινε η σύνθεσή του, αν και ο Σαλιέρι δεν ήταν παρών http://www.youtube.com/watch?v=tlPQD04tn88Το φαινόμενο ΜότσαρτΈχουν ειπωθεί κατά καιρούς διάφορες υπερβολές, τόσο για τον Μότσαρτ όσο και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες που πέρασαν στο χώρο του μύθου. Οι περισσότερες ήταν καλοπροαίρετες, εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτά τα φαινόμενα είναι σπάνια και εντυπωσιάζουν τον κόσμο, εντελώς δικαιολογημένα. Σύμφωνα με διηγήσεις συγχρόνων του, ο Μότσαρτ είχε μια μνήμη πολύ πάνω από το μέσο όρο, ένα καταπληκτικό μουσικό αυτί, ενώ ήταν ικανός να αυτοσχεδιάσει με τις ώρες επάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Η επεξεργασία στην οποία υποβάλει τα ίδια του τα θέματα στα διάφορα έργα του δείχνει ότι ναι μεν η μουσική πήγαζε από μέσα του σαν το νερό της πηγής, όπως έχει ειπωθεί αλλά και ότι το μυαλό του τα δούλευε εξουθενωτικά. Ήταν ικανός να συνθέτει σπουδαία και δύσκολα έργα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αλλά με τη μουσική του έχεις την αίσθηση ότι έπαιζε όπως ένα παιδί παίζει με τα παιχνίδια του. Ίσως για αυτό έχει τόσο μεγάλη απήχηση η μουσική του σε όλους τους ανθρώπους, γιατί εκφράζει ακριβώς την ανθρώπινη πλευρά της ζωής, με τις ελπίδες, τους φόβους, τον έρωτα, την απογοήτευση. Δεν γνωρίζω καμία άλλη ιδιοφυία, που εκ των πραγμάτων την τοποθετούμε σε υπερβατικές σφαίρες, να ήταν πιο κοντά στον άνθρωπο, σαν να μας λέει ότι «κι εγώ είμαι όπως όλοι εσείς»http://www.youtube.com/watch?v=PJsRv3HXSfE

Gateway Team

Η Ομάδα Gateway αποτελείται από πέντε νέους ανθρώπους που εδώ και πέντε χρόνια δραστηριοποιούνται στο διαδικτυακό χώρο του μεταφυσικού.
Είναι οι ιδρυτές και διαχειριστές του διαδικτυακού χώρου www.metafysiko.gr και των θυγατρικών του sites της Ομάδας Πυθέας και της Fantasygate.
Η κοινότητα του Μεταφυσικού, εδώ και χρόνια έχει αναλάβει πλήθος δραστηριοτήτων που σχετίζονται με μεταφυσικά και όχι μόνο θέματα.
Παρουσιάζουν σειρά άρθρων με ποικίλη θεματολογία, κυρίως μεταφυσικού χαρακτήρα και έχουν δημιουργήσει το φόρουμ του μεταφυσικού, στο οποίο καθημερινά εκατοντάδες χρήστες από την Ελλάδα και το εξωτερικό ανταλλάσουν απόψεις πάνω σε χιλιάδες θέματα.
Παράλληλα, μέσα από τη δράση της ομάδας Πυθέας, παρουσιάζονται επιτόπιες αποστολές σε περιοχές μεταφυσικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Η ομάδα Fantasygate σκοπό έχει την ανάδειξη και προβολή της μεταφυσικής τέχνης. Ερασιτέχνες λογοτέχνες και ζωγράφοι παρουσιάζουν το έργο τους.
Η ομάδα Gateway, μέσα από το Μεταφυσικό Στέκι, ένα χώρο συνάντησης στο κέντρο της Αθήνας, φιλοξενεί γνωστούς και άγνωστους ομιλητές, ενώ αρθρογραφεί τακτικά σε σχετικά έντυπα και δημοσιεύει συνεντεύξεις από γνωστούς ερευνητές, έλληνες και ξένους.
Συχνά οργανώνονται συναντήσεις των μελών της κοινότητας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις οποίες τα μέλη γνωρίζονται μεταξύ τους και συζητούν θέματα που τους απασχολούν.
Η ομάδα Gateway, χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση και αποκλειστικά χάρη στο κοινό της μεράκι κάνει το χώρο της μεταφυσικής αναζήτησης περισσότερο προσιτό στο κοινό, το οποίο τα τελευταία χρόνια δείχνει μια σαφέστατη στροφή στη μεταφυσική σκέψη.
Συνδεθείτε κι εσείς στο διαδικτυακό χώρο της ομάδας, στη διεύθυνση www.metafysiko.gr. Διαβάστε την πλούσια αρθρογραφία της ομάδας και των συνεργατών της, πάρετε μέρος στις συζητήσεις του μεταφυσικού φόρουμ, θαυμάστε τις αποστολές της ομάδας Πυθέας σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο και, αν είστε ερασιτέχνης συγγραφέας, ζωγράφος ή μουσικός, η ομάδα fantasygate θα χαρεί να φιλοξενήσει και να προβάλει το έργο σας.
Καλή σας πλοήγηση.

Βιβλιοπαρουσίαση Κώδικα Άστρο του Ιησού

Μελετώντας αρκετούς μήνες πριν τα περί της ημερομηνίας γέννησης του Ιησού και του Άστρου που τη σηματοδότησε, όπως αναφέρουν τα Ευαγγέλια, ο Σωτήρης Σοφιάς, γνωστός σε εμένα από το πρώτο του βιβλίο σχετικά με τα Μυστήρια της Σελήνης, επικοινώνησε μαζί μου και μου αποκάλυψε ότι έχοντας μελετήσει διεξοδικά και επιστημονικά το θέμα, ήταν σε θέση να μιλήσει με ακρίβεια περί της ημερομηνίας γέννησης του Ιησού, καθώς και περί της φύσης του περίφημου Άστρου της Βηθλεέμ.Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε λίγο ακόμα, οπότε και μου αποκάλυψε πως σύντομα τα πορίσματα της έρευνάς του θα δημοσιοποιούνταν μέσα από ένα βιβλίο. Η στιγμή αυτή έφτασε και, έχοντας στα χέρια μου το βιβλίο του, που με περισσή ευγένεια μου απέστειλε τιμής ένεκεν, πέρασα μια ολόκληρη νύχτα μελετώντας το.Ο ενθουσιασμός του ερευνητή έχει για τα καλά ποτίσει τις σελίδες του βιβλίου του. Βήμα προς βήμα ακολούθησα τους συλλογισμούς του, την τεκμηρίωση των ισχυρισμών του μέσα από τις Γραφές και τα επιστημονικά δεδομένα, για να καταλήξει σε ένα πλήθος πορισμάτων. Η έρευνά του δεν οδηγεί μόνο στην αποκάλυψη της ακριβούς ημερομηνίας και ώρας της πιθανής γέννησης του Ιησού αλλά μας μιλάει με ακρίβεια για τη φύση του περίφημου Άστρου, το οποίο ήταν ένα μοναδικό, σύμφωνα με τα λεγόμενά του και εξαιρετικά σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο, που δικαιολογημένα σήμανε συναγερμό στους μελετητές του Ουρανού Μάγους της ανατολής.Ο Σωτήρης μας μιλάει για το ποιοί ήταν οι τρείς εκείνοι Μάγοι, μας αποκαλύπτει την πορεία που ακολούθησαν μέχρι τη μακρινή Βηθλεέμ και μας λύνει τις απορίες που αφήνουν ορισμένα χωρία από τα Ευαγγέλια, όπως περί της “στάσης” του Άστρου στη Βηθλεέμ.Δεν θα ήθελα να περάσω σε περισσότερες λεπτομέρειες για το βιβλίο, μιας και μπορείτε να το προμηθευτείτε. Δεν έχω τις κατάλληλες επιστημονικές γνώσεις για να ελέγξω το συλλογισμό του ως προς την Αστρονομία, εμπιστεύομαι όμως έναν άνθρωπο που ο ίδιος είναι μετριοπαθής και σεμνός όταν μιλάει για αυτά τα θέματα. Την έρευνά του την έχει ήδη στείλει στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και σε έγκριτους Αστρονόμους, καθώς και σε όλους εμάς που διαβάζοντας το βιβλίο – έρευνα, μπορούμε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα, στο βαθμό που μας το επιτρέπουν οι γνώσεις μας.Το σίγουρο είναι πως η ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου δεν αποτελεί χαμένο χρόνο και χαίρομαι που Έλληνες συγγραφείς και ερευνητές, όπως είναι ο Σωτήρης, αποδεικνύουν πως έχουν πράγματα να πουν και σημαντικές μελέτες να προσφέρουν.

Το νέο βιβλίο του Σωτήρη Σοφιά

Το νέο βιβλίο του Σωτήρη Σοφιά, Κώδικας Άστρο του Ιησού, διατίθεται από τις εκδόσεις Γεωργιάδης. Πρόκειται για τα συμπεράσματα της έρευνας του συγγραφέα σχετικά με το περίφημο Άστρο της Βηθλεέμ, η φύση του οποίου έχει απασχολήσει από το παρελθόν πλήθος ερευνητών διαφόρων ειδικοτήτων.
Ο Σωτήρης, με προσεκτική μελέτη των αρχαίων κειμένων και με επιστημονική έρευνα, κατέληξε στην ακριβή ημερομηνία και ώρα γέννησης του Ιησού, απαντώντας ταυτόχρονα και στο τι ήταν επιτέλους αυτό το περίφημο Άστρο.
Ο συγγραφέας μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να προλογίσω το βιβλίο του στην επίσημη παρουσίασή του στην Αθήνα, στις 19 Δεκεμβρίου και ώρα 20.00 στην αίθουσα ΑΛΣ , στον 4ο όροφο της οδού Στουρνάρη 51 & Πατησίων, πρόταση την οποία αποδέχτηκα με χαρά.
Η έρευνα του Σωτήρη ενισχύει σημαντικά την ύπαρξη του Χριστού ως ιστορικού προσώπου. Ως γνωστόν, ένας μύθος ενισχύεται ως πραγματικότητα όταν αποδεικνύονται τα συστατικά του στοιχεία, αντίθετα καταρρέει ότι αυτά δεν στοιχειοθετούνται. Ο Σωτήρης, λοιπόν, επαληθεύει τα συστατικά στοιχεία του μύθου, προς μεγάλη λύπη ορισμένων, είναι αλήθεια. Οι Γραφές, που ως τώρα θεωρούνταν παραμύθια, ήρθε η εποχή που αποδείχτηκαν, τουλάχιστον στο σημείο της διήγησης της γέννησης του Ιησού.