Η μυθολογία των Κηλίδων

Όταν πριν από αρκετό καιρό δημοσίευσα το πρώτο μου διήγημα, την Εκδίκηση, είχα ήδη σχηματίσει μέσα μου τα βασικά συστατικά μιας καινούριας μυθολογίας αλλά χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να σχηματοποιηθούν και τα υπόλοιπα συστατικά της στοιχεία, η αναζήτηση θεοτήτων, τα χαρακτηριστικά της καθεμίας, ο ευρύτερος ρόλος της, τα σύμβολα.
Δεν είναι εύκολη δουλειά και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα και τώρα που γράφω, με προβληματίζουν διάφορες παράμετροι και είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν αλλαγές σε επόμενα διηγήματα αν και ο βασικός κορμός δεν θα τροποποιηθεί. Η κεντρική ιδέα είναι επηρεασμένη σαφώς από ένα πλήθος δοξασιών από το χώρο της μεταφυσικής, της μυθολογίας και της θεολογίας, για αυτό και στις ιστορίες μπορεί κανείς να διακρίνει στοιχεία που έχει συναντήσει και αλλού, καθώς όπως είπαμε, έχουν χρησιμοποιηθεί αρχετυπικές έννοιες.
Η ουσία είναι πως υπάρχει Ένας Θεός, για τον οποίο δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα. Είναι απλησίαστος αλλά και τόσο κοντά. Αδιάφορος αλλά μόνο επειδή έτσι ερμηνεύεται από τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα έλλογα πλάσματα. Τέλειος, πάνσοφος και παντοδύναμος αλλά ακατάληπτος, όπως και στη χριστιανική πίστη. Αυτός δημιούργησε τα τρία Δημιουργικά Πνεύματα ή Πνεύματα της Ζωής, που αποτελούνται από τη δική του ουσία, τα οποία περιστασιακά εμφανίζονται στις ιστορίες και τους Θεούς του Κόσμου, τον Αναρατάρ και τον Κεμ Άναχ. Τα ονόματα που επιλέχθηκαν δεν είναι τυχαία καθώς το καθένα από αυτά έχει τη δική του μυστική σημασία και τη δική του αξία στην Αριθμοσοφία.
Οι δύο Θεοί του Κόσμου, καθώς βοήθησαν στη "διακόσμηση" του κόσμου, κάποτε θεώρησαν πως αυτό τους ανήκει και ο καθένας νόμισε τον εαυτό του για τον δικαιωματικό άρχοντα της Δημιουργίας, σκέψη βλάσφημη προς τον Ένα Θεό. Μίσησαν ο ένας τον άλλο και ξεκίνησαν πόλεμο. Αλλά, πριν προλάβει καν να ξεκινήσει, ο Ένας Θεός έδειξε τη δύναμή του και σχεδόν όλα τα πνεύματα έπεσαν από τον ουρανό και τους απαγορεύτηκε να προσεγγίσουν το Θρόνο του Ενός Θεού.
Ο Αναρατάρ, πικραμένος, πέρασε και περνάει χιλιάδες αιώνες θλίψης για αυτά που έχασε και πλέον δεν θέλει την αρχηγία του κόσμου αλλά την αγάπη του πατέρα του, για αυτό και ο ίδιος και τα πνεύματα που τον ακολούθησαν διαρκώς είναι μέσα στη θλίψη και προσπαθούν να κερδίσουν τον "Παράδεισο", την ένωση δηλαδή με τον πατέρα τους, ξανά. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να εμποδίσουν τον Κεμ Άναχ και τα πνεύματά του, που διάλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο.
Ο Κεμ Άναχ, εκστασιασμένος καθώς είναι από την Ύλη, αποφάσισε να προσαρμοστεί γρήγορα στη νέα κατάσταση και αποκήρυξε τον πατέρα του. Τυφλωμένος από ένα συνδυασμό θλίψης για αυτά που έχασε και εγωισμού, αποφάσισε να δημιουργήσει δύο θεότητες, προβολές των επιθυμιών και της διάθεσής του, για να τους έχει για γονείς. Έτσι έφτιαξε την Καρανάθ και τον Γκεντν Γκαλλέι και τόσο πολύ πίστεψε σε αυτούς ο ίδιος και οι οπαδοί του, που αμέσως πήραν υπόσταση, ενώ είναι φαντάσματα. Όμως μοίρασε τη δύναμή του και η διαρκής ενασχόλησή του με τον υλικό κόσμο, αργά, πολύ αργά αλλά σταθερά, του στερεί δυνάμεις.
Κάποτε συμμάχησε με οντότητες που ονομάζονται Κηλίδες εξαιτίας του σχήματός τους. Πρόκειται για παράξενα πλάσματα, που είναι φορείς δύναμης, τα οποία απέστειλε σε όλη τη Δημιουργία. Αυτά, έχουν την ικανότητα να εισέρχονται σε όλα τα πλάσματα είτε έχουν υλική δομή είτε όχι και να τους μεταφέρουν το μήνυμα του Κεμ Άναχ. Ότι, εάν βοηθήσουν ώστε τα πάντα γύρω τους να γίνουν "κακά", όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται η λέξη αυτή, στην πραγματικότητα αναφέρεται στη μετατροπή της ενέργειας σε "αρνητική", περιβάλλον κατάλληλο για τον Κεμ Άναχ, θα λάβουν τα μεγάλα δώρα του, που στην ουσία είναι Δύναμη να κάνουν όλα όσα ποτέ δεν μπόρεσαν. Εάν το πλάσμα δεχτεί, υφίσταται μετατροπές στη γνωστή του δομή και αποκτά επάνω του την Κηλίδα, ως μια ερυθρότητα στο σώμα του, η οποία λειτουργώντας ως φορέας, του μεταδίδει μια ποσότητα δύναμης που συνεχώς αυξάνεται, όσο πιο πιστός δούλος γίνεται. Αλλά το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Κάποιοι αντιστάθηκαν από παλιά στα σχέδια αυτά. Πρώτοι από όλους ήταν οι Σοφοί της Ανάρ, ένα τάγμα που συστάθηκε με κέντρο την Ικαμπέργκ, την πρώτη πολιτεία που δημιουργήθηκε. Αρχηγός τους ήταν ο Ιμπν Αρατάρ, ο πρώτος σοφός που μιλούσε απευθείας με τα ίδια τα Δημιουργικά Πνεύματα, που υπονοεί το πραγματικά τέλειο πλάσμα. Κι από την καταστροφή του τάγματος, πολλά έχουν γίνει, μέχρι που στον κρυφό αυτό πόλεμο άρχισαν να παίρνουν μέρος και ο Αναρατάρ και οι πιστοί του αλλά αυτή τη φορά όχι από εγωισμό αλλά από την αγάπη τους για τη Δημιουργία και από το φόβο αυτή να μη μετατραπεί σε κάτι άλλο από εκείνο που ο Δημιουργός επιθυμούσε. Και ο Ένας Θεός παραμένει αμέτοχος ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται αλλά τα σχέδιά του δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς.
Ο Κεμ Άναχ μοιάζει πολύ με το Διάβολο της χριστιανικής παράδοσης, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο από αυτόν.
Τα σχέδια αυτά και οι καταστάσεις, συμβαίνουν παντού μέσα στη Δημιουργία, σε όλα τα πλάσματα αλλά τις λεπτομέρειές τους δεν τις γνωρίζουμε επαρκώς. Η μυθολογία εξελίσσεται, ο τρόμος δεν κρύβεται ούτε στο εξώτερο διάστημα ούτε μέσα στον άνθρωπο μόνο. Κρύβεται παντού, είναι εσωτερικός και εξωτερικός πόλεμος και αυτοί που παίρνουν μέρος σε αυτόν είμαστε όλοι μας, σε διαφορετικό όμως βαθμό. Ο κίνδυνος δεν έρχεται από ιδιαίτερα πρόσωπα, κρύβεται στη γριούλα που βοηθάς να περάσει το δρόμο, στον καλύτερό σου φίλο, στους ίδιους σου τους γονείς και τα αδέρφια. Κινδυνεύεις ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δεν είσαι μόνος. Υπάρχει βοήθεια αλλά πάνω από όλα υπάρχει ελεύθερη βούληση. Μόνος σου βάζεις το τρομερό αυτό κακό στη ζωή σου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η μυθολογία αναπτύσσεται μέσα στα διηγήματα που έχω δημοσιεύσει στο www.metafysiko.gr και μπορεί άνετα να κάνει την κριτική και τα σχόλιά του εκεί. Το Ρέκβιεμ που δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο πριν λίγο καιρό, αποτελεί μέρος αυτής της μυθολογίας...