Η μοναξιά της Μεταφυσικότητας

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι ιδιαίτεροι, άνθρωποι χαρισματικοί, διαφορετικοί από όλους εκείνους που έχουμε συνηθίσει. Άνθρωποι που περνούν απαρατήρητοι τις λιγοστές φορές που συναναστρέφονται με άλλους, διατηρώντας ένα χαμηλό προφίλ, εξίσου χαμηλό με το βλέμμα τους. Η ματιά τους μπορεί κάτω να κοιτάζει αλλά το πνεύμα τους κοιτάζει ψηλά, ψάχνει να βρει τις αιτίες πίσω από κάθε πράξη, την αλήθεια πίσω από κάθε μάσκα που συνήθως φοράμε.
Είναι κάτι άνθρωποι που έχουν βιώσει εμπειρίες που οι περισσότεροι είτε δεν έχουν βιώσει είτε τις έχουν αρνηθεί και, οχυρωμένοι πίσω από τα τείχη της άμυνας, αρνούνται να τις θυμηθούν, πόσο μάλλον να τις ζήσουν ξανά. Οι πρώτοι, για διάφορους λόγους, εξακολουθούν να τις βιώνουν, όσο διαφορετικά και αν τις προσεγγίζει ο καθένας από αυτούς.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο γιατί κάποιοι άνθρωποι βιώνουν τέτοιες εμπειρίες και κάποιοι άλλοι όχι. Σίγουρα έχει να κάνει με τη δεκτικότητα του καθενός αλλά κάτι μου λέει ότι δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Ίσως (αν και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχτεί), ο κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος να βιώνει ή να μη βιώνει τέτοιες εμπειρίες.
Αναμφισβήτητα, η ύπαρξη και η βίωση τέτοιων φαινομένων προκαλεί αίσθημα μοναξιάς. Είναι η μοναξιά του ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, δεν μοιάζω με τους άλλους, κάτι έχω, κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Φυσικά, σε αυτές τις αντιλήψεις ρόλο μείζονα έχει παίξει η κοινωνία και οι δικές της αντιλήψεις που θέλουν το μεταφυσικό να είναι συνώνυμο του αλλόκοτου, του αρρωστημένου ή και της απατεωνιάς. Θεωρούμενο παραδοσιακά ότι έρχεται σε αντίθεση με την Επιστήμη, πολλοί αρνούνται να το λάβουν σοβαρά υπόψη, αγνοώντας ότι μεγάλοι επιστήμονες το είχαν συμπεριλάβει στις μελέτες τους ή στις μοναχικές μελέτες τους, σωστότερα.
Η μοναχικότητα της εμπειρίας αναγκαστικά επιβάλει και τη μοναχικότητα στην αντιμετώπιση. Ο μάρτυρας θεωρεί πως δεν μπορεί να βρει βοήθεια από πουθενά αλλού, εκτός ίσως από τον εαυτό του, για αυτό είτε στρέφεται προς τις δικές του δυνάμεις είτε προς τη βοήθεια του ίδιου του μεταφυσικού πεδίου, το οποίο άμεσα ανταποκρίνεται και ο κύκλος των μεταφυσικών εμπειριών συνεχίζεται. Γιατί, δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα στον κόσμο να μιλάς για εμπειρίες που ο άλλος μόνο στο σινεμά έχει δει. Μοιραία χαρακτηρίζεται ως αιθεροβάμων, ενίοτε ως προβληματικός και βαθμιαία αναγκάζεται ο μάρτυρας σε απομόνωση – περιθωριοποίηση.
Ακόμα και αν βρει το θάρρος να μοιραστεί τις εμπειρίες του με κάποιους που δεν θα τον ειρωνευτούν, το ύφος τους, παρόμοιο με εκείνο των παιδιών που ακούν παραμύθια, σίγουρα θα τον απογοητεύσει, γιατί θα καταλάβει πως όλοι εκείνοι στέκονται στο προφανές, στο εντυπωσιακό της ιστορίας – μαρτυρίας και όχι στο ουσιώδες.
Συμπερασματικά, από τα λίγα παραπάνω σχόλια, γίνεται προφανές πως ο μάρτυρας μιας μεταφυσικής εμπειρίας είναι αναγκασμένος να βιώσει μοναξιά και ενός βαθμού περιθωριοποίηση, στην οποία ο καθένας αντιδρά με διαφορετικό τρόπο. Πολλοί θα επιθυμήσουν να αρνηθούν τις εμπειρίες τους αυτές, μέσα από γνωστούς μηχανισμούς ψυχικής άμυνας, ενώ κάποιοι άλλοι θα αδιαφορήσουν για το οτιδήποτε λέγεται από άλλους και θα πιστέψουν εκείνο που οι δικές τους εσωτερικές αισθήσεις τους παρουσιάζουν. Στην πρώτη περίπτωση θεωρείται αρκετά έως και απόλυτα βέβαιο ότι αυτού του είδους οι εμπειρίες σταδιακά θα αρχίσουν να φθίνουν και ίσως και να εξαφανιστούν και αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Στη δεύτερη περίπτωση οι ικανότητες ενδέχεται να καλλιεργηθούν και αναλόγως του επιπέδου της εκπαίδευσης ή μαθητείας, ο μάρτυρας θα βιώνει ολοένα και διαφορετικότερες εμπειρίες.Είναι βασικός κανόνας ότι για να λειτουργήσουν οι μέθοδοι του Εσωτερισμού, όπως επίσης και της Μαγείας, ο μάρτυρας θα πρέπει να μην αναρωτιέται τόσο εάν οι εικόνες που προσλαμβάνει έχουν αντικειμενική υπόσταση ή αν αποτελούν εκδηλώσεις του νου που τις συλλαμβάνει όσο το να πιστεύει ο ίδιος ότι είναι αποτελεσματικές. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία, την οποία λίγοι εξελίσσουν και πολύ λιγότεροι ολοκληρώνουν. Το πολλοί μεν οι κλητοί, λίγοι δε οι εκλεκτοί φαίνεται ότι βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση αυτή γιατί υπάρχουν και αρκετές άλλες δυσκολίες που δεν χρειάζεται να αναφερθούν.
Από την άλλη υπάρχει και μια ακόμη παγίδα, εκείνη της ερμηνείας των εμπειριών, που αποτελεί έναν τεράστιο ύφαλο στο ταξίδι του Εσωτερισμού. Έχουμε τονίσει σε αρκετά σημεία (αλλά ποτέ δεν βαριόμαστε να επαναλαμβάνουμε) ότι οι εμπειρίες που βιώνονται στο Αστρικό Πεδίο είναι απατηλές, μπερδεμένες και πομπώδεις. Το ευκολότερο αλλά και πλέον λανθασμένο είναι ίσως να τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς. Σε αυτή την περίπτωση θα νομίζει ότι κάθε φορά που έχει πονοκέφαλο, έρχεται ολόκληρος Αρχάγγελος Μιχαήλ για να τον κάνει καλά ή μια φωτισμένη ψυχή για να τον συμβουλέψει να μιλήσει ξανά με τη γειτόνισσα, με την οποία έχει μαλώσει. Όσο και αν οι φωτισμένες ψυχές φροντίζουν και ενδιαφέρονται για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, κατανοείτε ότι η αποστολή τους είναι πολύ ευρύτερης κλίμακας από την ίαση ενός πονοκεφάλου ή της συμφιλίωσης μιας διαφωνίας. Άσχετα με τι είδους θρησκευτική πεποίθηση έχετε, ανατρέξτε σε αυτήν και σκεφτείτε πότε επενέβαιναν οι Άγγελοι ή οι Θεοί και οι Δαίμονες της αρχαίας παράδοσης. Σίγουρα όχι για ψύλλου πήδημα.Ο άνθρωπος που έχει συχνές εμπειρίες στο Αστρικό Πεδίο, συνειδητά ή ασυνείδητα, οφείλει να κατανοεί πως πρωτίστως κινείται, ζει και υπάρχει και στο υλικό πεδίο, για αυτό το λόγο και θα πρέπει να γειώνεται. Διαφορετικά κινδυνεύει να είναι εγκλωβισμένος μεταξύ μιας υλικής και μιας αστρικής κατάστασης η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στην παθολογία, την οποία και θα πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει γιατί ίσως και να χρειαστεί να την αντιμετωπίσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ψυχοπαθολογικές καταστάσεις εκλαμβάνονται ως μεταφυσικές εμπειρίες από τον μάρτυρα ή το οικείο του περιβάλλον και μια σπουδαία τέτοια περίπτωση είναι η Δαιμονοληψία, την οποία δεν αρνούμαστε αλλά υπό πολύ συγκεκριμένους όρους.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η μοναξιά είναι δεδομένη και κανείς θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό εξ αρχής, είτε αυτή αναφέρεται στη δυσκολία που θα έχει το άτομο να βρει ενδιαφέρον και υποστήριξη από το περιβάλλον είτε και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η Εσωτερική μαθητεία, ακόμη και αν γίνεται στα πλαίσια μιας ομάδας, αποτελεί ουσιαστικά μια ακόμη μοναχικότητα, διότι μοναχικός είναι ο δρόμος του Γολγοθά. Ο μαθητής θα χρειαστεί να φέρνει σε ισορροπία τον εγωκεντρισμό του, να εμπιστεύεται εκείνον που έχει αναλάβει την εκπαίδευσή του, να υπακούει, να έχει υπομονή και να τηρεί τον όρκο της σιωπής, δηλαδή να μην διαφημίζει τη μαθητεία του. Και αυτό το τελευταίο ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι.