Δαίμονες (μέρος 4ο)

Στο σημείο αυτό θα σταματήσω λίγο την κανονική σειρά των άρθρων, για να παρεμβάλω κάτι που θεωρώ σημαντικό και οφείλω να το ξεκαθαρίσω στους αναγνώστες μου.
Παρατηρώ σε διάφορα περιοδικά και έντυπα που σχετίζονται με το χώρο της μεταφυσικής αναζήτησης, όπως και σε ιστοσελίδες, fora και αλλού, να δίνονται τυπικά, σφραγίδες και οδηγίες για την πραγματοποίηση κάποιας τελετουργίας, "μικρής" ή "μεγάλης". Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ταυτόχρονα ανόητο και επικίνδυνο και χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Ο αόρατος κόσμος δεν είναι για να αποτελέσει παιχνίδι για αντίδοτο κατά της βαρεμάρας ούτε πολύ περισσότερο προσφέρεται για ψυχαγωγία ή για πειραματισμό με τέτοιους τρόπους. Τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος είναι δύσκολο να τις χειριστεί ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία υποδομή αλλά και κανέναν ουσιαστικό λόγο να τις καλέσει. Επιπλέον, η "συνταγή" ποτέ δεν δίνεται ολόκληρη, άρα η αποτυχία είναι δεδομένη, αν συνυπολογίσει κανείς ότι χρειάζεται και μια περίοδος ειδικής προετοιμασίας εκείνου που θα πραγματοποιήσει το τυπικό. στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετές άλλες απαιτήσεις για την εκτέλεση του τυπικού, τις οποίες τα έντυπα είτε δεν τις γνωρίζουν είτε τις αποκρύπτουν - και καλά κάνουν. Ξαναλέω όμως ότι αυτά δεν είναι παιχνίδια, έστω και αν τα τυπικά δεν δίνονται ολόκληρα. Το ρεύμα θα σε χτυπήσει στο σπίτι σου είτε βάλεις ένα μεγάλο ψαλίδι στην πρίζα είτε έναν μεταλλικό συνδετήρα. Μπορεί να μην το βλέπεις αλλά στο σπίτι σου υπάρχει μια ολόκληρη ηλεκτρική παροχή που σε περιβάλλει. Απλά θα χρειαστεί να συνδέσεις ένα κύκλωμα για να τη διαπιστώσεις. Τα τυπικά αυτά, κατά τη γνώμη μου, έστω και αν είναι ημιτελή, κάνουν κάποιου είδους σύνδεση αλλά δεν παρέχουν κανενός είδους ασφάλεια, έστω και αν ο κίνδυνος είναι μικρός.
Ζωηρά λοιπόν θα συμβούλευα να μην πειραματιστεί κανείς με αυτά τα τυπικά. Θα κάψει τα δάκτυλά του λιγότερο ή περισσότερο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ζεματίστηκαν από ανοησία και επιπολαιότητα.

Το πρόβλημα του Κακού

Από τα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας κιόλας, οι φιλόσοφοι είχαν προβληματιστεί σχετικά με την έννοια και την αιτία του Κακού, φτάνοντας να το χαρακτηρίσουν είτε ως άγνοια του Καλού είτε ως απουσία του. Στoυς επόμενους αιώνες το Κακό προβλημάτισε θεολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους αλλά και τον κάθε άνθρωπο ίσως ξεχωριστά, διότι το βίωνε και θα το βιώνει καθημερινά με πολλούς τρόπους, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Ο χριστιανισμός, περισσότερο από κάθε άλλη θρησκεία, ταύτισε το Κακό με την ύπαρξη και δράση του Σατανά, ενός πρώην ισχυρού Αγγέλου που λόγω της ανυπακοής του, μετατράπηκε σε Δαίμονα, δολοφόνο και εχθρό του ανθρώπινου γένους. Μέσα στο κλίμα αυτό, οτιδήποτε "κακό" αποδώθηκε στη δράση του, από μικροβιακές (όπως γνωρίζουμε σήμερα) ασθένειες, από ψυχικές νόσους έως κυριολεκτικά το οτιδήποτε. Δολοφονίες και κάθε είδους εγκλήματα, μοιχείες, παιδεραστίες, κλοπές, πόλεμοι, ασθένειες πάσης φύσεως "ανατέθηκαν" στο Διάβολο και στη συνεργασία που είχαν αναπτύξει ορισμένοι άνθρωποι με αυτόν. Κορύφωση του Κακού θεωρήθηκε εξαρχής ο Θάνατος, για τον οποίο, κατά τη χριστιανική άποψη, Διάβολος και άνθρωπος ήταν συνυπεύθυνοι. Με το πέρασμα των χρόνων, φτάνοντας στο Μεσαίωνα αλλά και σχετικά πρόσφατους αιώνες, οτιδήποτε παρέκκλινε από τις επικρατούσες αντιλήψεις περί καλού ή φυσιολογικού, αποδώθηκε επίσης σε δαιμονική επίδραση. Επιχειρήθηκε, επίσης, μια δαιμονοποίηση των αρχαίων δοξασιών και εθίμων, όπως και της αρχαίας θρησκείας, η οποία θεωρήθηκε ως δαιμονολατρεία.
Το πρόβλημα όμως δεν είχε λυθεί. Το φιλοσοφικό ερώτημα του γιατί ο Θεός, ο οποίος θεωρείται η πηγή του καλού, ανέχεται το Διάβολο, παρέμεινε αναπάντητο. Και μαζί με αυτό έμειναν αναπάντητα και πολλά άλλα φιλοσοφικά ερωτήματα που προέκυψαν από τον ανθρωπομορφισμό του Θείου. Για παράδειγμα, εάν ο Θεός ήταν παντογνώστης, δεν γνώριζε την αποστασία του Εωσφόρου; Και τότε γιατί δεν έκανε κάτι για αυτό; Γιατί επέτρεψε να πεθαίνουν οι άνθρωποι; Γιατί "μπήκε" σε ολόκληρη ταλαιπωρία και ο ίδιος να ενσαρκωθεί για να "νικήσει" το θάνατο, εφόσον είναι ισχυρότερός του και με μια εντολή του θα έπαυε να υφίσταται; Πολλά και δύσκολα ερωτήματα, στα οποία συνήθως δίνεται η απάντηση του σεβασμού του Θεού στην ελεύθερη βούληση. Αλλά, μπορεί κανείς να κατηγορήσει ένα παιδί για την αμυαλιά του; Ακόμα και αν το Κακό συντριβεί με τη Δευτέρα Παρουσία, εφόσον ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων θα καταδικαστούν στην Κόλαση, αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά μια νίκη του Κακού; Και από την άλλη, πως είναι δυνατό να κρίνει κανείς έναν άνθρωπο έρμαιο των δυνάμεων του σύμπαντος, επιρρεπή στους πειρασμούς του Πονηρού, μέσα σε έναν κόσμο εξαιρετικά πολύπλοκης σχετικότητας;
Η τόση ενασχόληση των ανθρώπων με το Κακό, οδήγησε μερικούς σε μια λύση σολομώντεια. Ισχυρίστηκαν λοιπόν ότι ο Θεός είναι φύσει καλός αλλά υπάρχει και ένας κακός Θεός, ο Διάβολος, ο οποίος είναι και ο Δημιουργός του κόσμου τούτου. Αυτός ο δυισμός, όμως, είναι η ουσιαστική αίρεση αφού κανείς με Εσωτερική υποδομή δεν δέχεται τη Δυαρχία.

Η εσωτερική ερμηνεία του Κακού

Στο σημείο αυτό θα σας παρουσιάσω την Εσωτερική ερμηνεία του Κακού. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική γνώση που δεν είναι δυνατό να γίνει αμέσως κατανοητή. Δεν είναι καν κατανοητή από εμένα τον ίδιο που τη γράφω στην ολότητά της, οπότε ας μην αισθανθεί κανείς άσχημα αν δεν την καταλάβει. Περισσότερο την παραθέτω για προβληματισμό και αναζήτηση και σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ ο ίδιος την έχω συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε.
Οι Εσωτεριστές, λοιπόν, αναγνωρίζουν ότι υπάρχει το Αρνητικό και το Θετικό Κακό, καθένα από τα οποία έχει επίσης μια αρνητική και μια θετική πλευρά. Το Αρνητικό Κακό είναι το αντίθετο του Καλού και αποτελεί το σημείο εκκίνησης του Καλού, την απαραίτητη αντίσταση ώστε να ξεκινήσει και να προχωρήσει το Καλό. Αυτό είναι το αρνητικό Αρνητικό Κακό, η Αρχή της Αντίστασης. Η Θετική πλευρά του Αρνητικού Κακού είναι η Αρχή της Καταστροφής, ο Οδοκαθαριστής των Θεών όπως λέγεται Εσωτερικά, διότι καθαρίζει οτιδήποτε άχρηστο αφήνει πίσω του το προελαύνον κύμα της Εξέλιξης. Αυτό είναι και η απάντηση στο γιατί επιτρέπει ο Θεός τη δράση του Διαβόλου. Ο τελευταίος είναι η Αρχή της Αντίστασης και η Αρχή της Καταστροφής, άρα έχει έναν απαραίτητο ρόλο στην Εξέλιξη.
Η Αρνητική πλευρά του Θετικού Κακού είναι το Χάος, η δύναμη που δεν έχει ισορροπήσει και ονομάζεται Κοσμικό Έκτρωμα. Η Θετική πλευρά του Θετικού Κακού είναι οι ίδιοι οι Δαίμονες, τα περίφημα Κλιφώθ της Καββαλιστικής Παράδοσης, σπέρματα της οποίας θα παρουσιάσω αμέσως παρακάτω.

Τα Δέκα Άγια Σεφιρώθ και τα Κλιφώθ

Η Δημιουργός Αρχή θεωρείται ότι φέρνει τον κόσμο, το Σύμπαν σε ύπαρξη μέσα από δέκα θεϊκές εκπορεύσεις που ονομάζονται Σεφιρώθ. Το καθένα δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο αλλά πηγάζει το ένα μέσα από το άλλο και όταν μια Σεφίρα εκπορευθεί από μια άλλη, τότε οι δυο τους θεωρούνται ισορροπημένες.
Υπάρχει όμως μια περίοδος, κατά την οποία η δύναμη δεν είναι ισορροπημένη κατά την εκπόρευση μιας Σεφίρα αλλά ωθείται ανώμαλα προς τα έξω. Η δύναμη αυτή ποτέ δεν απορροφάται μετά την εγκαθίδρυση της νέας Σφαίρας. Αυτό ακριβώς είναι το Θετικό Κακό, τα περίφημα Κλιφώθ, στα οποία πηγαίνει οποιαδήποτε κακή σκέψη ή πράξη που δεν αντισταθμίζεται από σκέψεις ή πράξεις καλού. Καταλαβαίνετε φαντάζομαι πόσο Κακό έχει συσσωρευτεί εκεί μέσα από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης των ανθρώπων έως και τις μέρες μας.
Ξαναλέω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι εδώ παρουσίασα μόνο σπερματικά το Καββαλιστικό δόγμα και σε καμία περίπτωση κι εγώ ο ίδιος που το γράφω δεν το έχω κατανοήσει επαρκώς. Αλλά ίσως κάποιος από εσάς να έχει μεγαλύτερη δυνατότητα κατανόησης από εμένα ή να ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα πράγματα.

Οι Κλιφωθικοί Δαίμονες

Όπως κάθε Σεφίρα κυβερνάται από έναν Αρχάγγελο, έτσι και το κάθε Κλιφώθ κυβερνάται από έναν Αρχιδαίμονα, ο οποίος έχει δαίμονες υποτακτικούς (χρησιμοποιώ ανθρωπομορφισμό στις περιγραφές) και, όπως το Καββαλιστικό Δέντρο της Ζωής, έτσι και το Δέντρο των Κλιφώθ έχει ένα σωρό αντιστοιχίες στα διάφορα επίπεδα - κόσμους. Παρακάτω θα παραθέσω ελάχιστες περιγραφές των Κλιφώθ, των Αρχιδαιμόνων και του τι συμβολίζει καθένα από τα Κλιφώθ.
Thamiel. Δυαδικότητα, σε αντίθεση με τη Μονάδα του Κέτερ (πρώτη Σεφίρα). Σατανάς και Μολώχ.
Chaigidel. Σύγχιση της θεϊκής Δύναμης. Βεελζεβούλ και Αδάμ Μπελιάλ.
Sathariel. Αποσιώπηση του Θεού. Εωσφόρος ή Lucifuge.
Gamchicoth. Καταβροχθιστές. Κυβερνήτης Ασταρώθ.
Golab. Τα φλεγόμενα σώματα. Οι δυο διαφορετικές όψεις της Δύναμης. Κυβερνήτης ο Ασμοδαίος.
Togaririm. Εκείνοι που μουγκρίζουν με θρήνους και δάκρυα. Μπελφέγκορ.
Herab Serapel. Οι καταβροχθιστές, οι Άρπαγες, τα Κοράκια του Θανάτου. Βάαλ.
Sammael. Η στέρηση του Θεού. Αδραμελέχ.
Gamaliel. Οι μιαροί. Κυβερνήτης η Λίλιθ.
Nehemoth. Εκείνοι που βρυχώνται. Κυβερνήτης Nehema. (μερικοί θεωρούν ότι το τελευταίο από τα Κλιφώθ, το αντίθετο του Μαλκούτ, είναι η Λίλιθ. Το παραπάνω σύστημα μπορείτε να το βρείτε στη wikipedia, με περισσότερες λεπτομέρειες).
Οπωσδήποτε, το παραπάνω κείμενο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια ολοκληρωμένη μελέτη γύρω από τα Κλιφώθ, οπότε ο αναγνώστης παραπέμπεται σε άλλες πηγές.
Υπάρχει η άποψη ότι τα Κλιφώθ ξεπήδησαν με την Πτώση των Πρωτόπλαστων, άλλοι ισχυρίζονται ότι αποτελούν ένα απαραίτητο στάδιο στη δημιουργία του Κόσμου, κάποιοι άλλοι ότι τα πρώτα δέκα Κλιφώθ που δημιουργήθηκαν ήταν πολύ αδύναμα για να συγκρατήσουν την εξέλιξη και έτσι τα 7 κατώτερα από αυτά αποκόπηκαν, ενώ μερικοί τελευταίοι πιστεύουν ότι τα Κλιφώθ είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να προσεγγίσει το Θείο στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν ονομαστεί Μύστες του Αριστερού Μονοπατιού ή Μαύροι Μάγοι στη συνείδηση του κόσμου.
(συνεχίζεται)