Επεξήγηση της Ανίερης Τριάδας

Όσοι από τους αναγνώστες μου προέρχονται από το Μεταφυσικό στο οποίο μέχρι πρότινος δραστηριοποιούμουν, θα γνωρίζουν καλά ότι εκεί είχα δημοσιεύσει για πρώτη φορά μερικά διηγήματα φαντασίας και τρόμου, τα οποία διαπραγματεύονταν το ζήτημα μιας νέας μυθολογίας, η οποία είχε ονομαστεί "μυθολογία των Κηλίδων", εξαιτίας του γεγονότος ότι κεντρικό της σημείο ήταν η ύπαρξη κάποιων αλλόκοτων πλασμάτων περίπου εξωγήινης προέλευσης, τα οποία έμοιαζαν με κηλίδες και εμφανίζονταν στο σώμα ανθρώπων, ως αποτέλεσμα μιας συναλλαγής, ενός συμβολαίου που είχαν με κάποιο τρόπο υπογράψει με αλλοκοσμικές οντότητες.
Στην πορεία η μυθολογία επεκτάθηκε με νέα στοιχεία και παρουσιάστηκε σταδιακά ένα Πάνθεον, το οποίο αρχικά εκπροσωπήθηκε από μια Τριάδα, η οποία ονομάστηκε Ανόσια ή Ανίερη. Λόγω του ότι πολλοί φίλοι αλλά και αναγνώστες εξέφρασαν την επιθυμία η μυθολογία να συνεχιστεί μετά τη μεγάλη διακοπή της λόγω της απομάκρυνσής μου από την ομάδα gateway, αποφάσισα ότι η δημιουργία μου, η οποία για εμένα ποτέ δεν είχε διακοπεί, θα συνεχιστεί από το παρόν ιστολόγιο, ίσως ακόμα και μέσα από τη δημοσίευση των διηγημάτων μου εδώ. Για το λόγο αυτό θα δοθούν μερικά περισσότερα στοιχεία για τη μυθολογία και η αρχή θα γίνει φυσικά από την Τριάδα των Ανώτερων Θεοτήτων. Ωστόσο ο αναγνώστης που επιθυμεί να κατανοήσει το ύφος και το κλίμα, θα πρέπει να προσπαθεί να αλιεύει στοιχεία μέσα από τις ίδιες τις ιστορίες. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μερικές γενικές παραδοχές, πριν περάσουμε να μιλήσουμε, όσο μπορούμε, για τις οντότητες αυτές.
Το κεντρικό μοτίβο της ιστορίας δεν απέχει καθόλου από εκείνο ορισμένων θρησκειών και μυθολογιών, αν και επιχειρείται να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που δεν θα περιορίζεται επάνω στον πλανήτη Γη. Το ον που εμείς έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Άνθρωπο είναι στην ουσία ένα μέρος μόνο από το Εκπεσόν Γένος. Γιατί άλλη ήταν η αρχή και ο σκοπός του και άλλαξε στην πορεία και ήταν ο ίδιος, σε μεγάλο αν και όχι σε αποκλειστικό βαθμό, που έφταιξε για αυτό.
Ένας Θεός υπάρχει, μια Αρχή που αναγκαστικά πρέπει να προσεγγιστεί με τον τρόπο του ανθρωπομορφισμού από τα Έλλογα όντα, διότι διαφορετικά είναι ακατάληπτος. Η Αρχή εκείνη, λοιπόν, δημιούργησε τον κόσμο των πνευμάτων και ανάμεσά τους Τρία Ισχυρά Πνεύματα, που συνηθίζεται να ονομάζονται Πνεύματα της Ζωής ή Δημιουργικά Πνεύματα. Γιατί ήταν εκείνα που, μαζί με τους υιούς του Θεού, εκείνους που ονομάζονται Αναρατάρ και Κεμ Άναχ και μαζί με όλο τον αόρατο κόσμο, έδωσαν μορφή στο όραμα του πατέρα τους και δημιούργησαν τον κόσμο. Σε κατοπινές εποχές, άγνωστες για τα Έλλογα πλάσματα, μια φοβερή σύγκρουση οδήγησε τους δύο υιούς του Θεού στην εξορία, για λόγους που έχουν αναλυθεί στο ημιτελές μου διήγημα "Γένεση" αλλά και αλλού. Από αυτό το σημείο και έπειτα είναι που όλα ξεκινούν.

Κεμ Άναχ. Το όνομά του αποτελεί την πλησιέστερη στον ανθρώπινο τρόπο ομιλίας του ονόματος που του δόθηκε στην Ικαμπέργκ και σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "Είμαι Βασιλιάς" αν και, στη γλώσσα των πρώτων Μυστών (του Τάγματος των Σοφών της Ανάρ) ονομάζεται αριθμολογικά "Η Αρχή". Θα πρέπει να προσέξετε ότι, αποκαλώντας τον "Αρχή" δεν σημαίνει ότι του αναγνωρίζουν την Εξουσία ή την παλαιότητα, η οποία ανήκει μόνο στον Ένα Θεό αλλά τον θεωρούσαν ως το ξεκίνημα της Πτώσης των Έλλογων Πλασμάτων και την αιτία της καθόδου τους στο υλικό επίπεδο. Μοιάζει πολύ με εκείνον που οι χριστιανοί συνηθίζουν να αποκαλούν Διάβολο αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι ακόμη ευρύτερο από εκείνον. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μια εξαιρετικά κακόβουλη οντότητα αλλά οι Σοφοί κρατούν το στόμα τους κλειστό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι παίζει κάποιο ρόλο στην Εξέλιξη του κόσμου παρά την σαφώς καταστροφική δράση του σε όλους τους κόσμους. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Κεμ Άναχ είναι ένα πνευματικό ον, μια οντότητα και όχι μια άμορφη δύναμη ή μια προσωποποίηση δυνάμεων της φύσης και του διαστήματος. Εξαιτίας της αγάπης του για τη φύση των Έλλογων Πλασμάτων προσπάθησε από παλιά να μιμηθεί τη μορφή τους και αυτό, μέσω μιας διαδικασίας που δεν είναι συνετό να περιγραφεί, οδήγησε σε μια φθίνουσα πορεία των δυνάμεων που ως πνευματικό ον έχει και το αποτέλεσμα είναι να παραμένει δέσμιος ανάμεσα στον υλικό και στον πνευματικό κόσμο, πάντοτε όμως μέσα στα πλαίσια και τους περιορισμούς που ο Ένας Θεός έχει θεσπίσει για τους Κόσμους. Και επειδή πλέον δεν είναι ούτε Έλλογο πλάσμα ακριβώς αλλά ούτε και πνευματική οντότητα, τα διάφορα μαγικά συστήματα μια τον θεωρούν το ένα και μια το άλλο. Παραμένει όμως εξαιρετικά δυνατός και δεν γνωρίζουμε κανέναν τρόπο με τον οποίο μπορεί ο ίδιος να χρησιμοποιηθεί σε κάποια μαγική τελετουργία. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα πρέπει να το θυμούνται οι αναγνώστες.

Καρανάθ. Ένας από τους λόγους που ο Κεμ Άναχ θεωρείται ως "ανόητος Θεός" είναι επειδή, λατρεύοντας τη φύση των Έλλογων Πλασμάτων, θέλησε να αποκτήσει κι εκείνος καταγωγή όμοια με τη δική τους, δηλαδή να αποκτήσει έναν πατέρα και μια μητέρα, λησμονώντας ότι Πατέρα είχε τον Ένα και μοναδικό Θεό. Ξεκόβοντας εντελώς τους δεσμούς μαζί του (ή τουλάχιστον έτσι νομίζοντας), οικειοποιήθηκε την ανισόρροπη δομή του Σύμπαντος, το Χάος και το ονόμασε Καρανάθ στη γλώσσα της Ικαμπέργκ, το οποίο σε αριθμολογική, ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "Έκρηξη". Η Έκρηξη, λοιπόν, το Χάος και η ανισόρροπη δύναμη έγιναν η μητέρα του και ήταν τέτοια η δύναμη της πίστης του σε αυτήν που η ίδια απέκτησε υπόσταση, μέσα από τις διαδικασίες που περιγράφονται στον Εσωτερισμό.
Η Καρανάθ λοιπόν, η δύναμη τους Χάους και της ανισορροπίας, νύξεις της οποίας γίνονται στα Κλιφώθ της Καμπάλλα επάνω στον πλανήτη μας, είναι μια απατηλή θεότητα που ενισχύεται τόσο από την πίστη μας σε αυτή, όσο και με την ενασχόλησή μας με τις Αρχές της. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος, συνειδητά ή ασυνείδητα διαλογίζεται επάνω στα έργα του Χάους και της αναρχίας, δυναμώνει την εικόνα της θεότητας και της δίνει υπόσταση και λόγο ύπαρξης. Και αν σκεφτεί κανείς τα έργα του κακού που έχουν διαπραχθεί από όλα τα Έλλογα πλάσματα όλων των εποχών και όλων των κόσμων, καταλαβαίνει τη δύναμη της θεότητας αυτής.

Γκεντν Γκαλλέι. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε και ο πατέρας του που από παλιά στην Ικαμπέργκ οι Σοφοί του λόφου της Ανάρ τον ονόμαζαν "εκείνος που θα είναι". Δεν διάλεξαν τυχαία αυτή την ονομασία, καθώς ο Θεός αυτός αποτελεί τη βλάσφημη σύνθεση του "γιού" και της "συζύγου" του, την προσδοκία δηλαδή του Χάους και της Δύναμης ως μια αιώνια διατηρούμενης κατάστασης σε όλους τους κόσμους. Κατά μια άλλη ερμηνεία ο Θεός αυτός είναι ο ίδιος ο Χρόνος, αν και εμείς δεχόμαστε περισσότερο την ερμηνεία των αρχαίων Σοφών της Ανάρ. Μέσω αυτού εκφράζεται η επιθυμία του γιού ώστε η δύναμη της μητέρας του να διατηρηθεί στην αιωνιότητα και από αυτό κατανοεί κανείς την πλάνη στην οποία έχει πέσει ο Κεμ Άναχ. Διότι το αποτέλεσμα (ο ίδιος) δεν μπορεί να είναι ο εκπορευτής του αιτίου (της Καρανάθ), όπως ένα παιδί δεν μπορεί να είναι αρχαιότερο από τον γεννήτορά του.
Για αυτόν το Θεό δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, γιατί οι Σοφοί μίλησαν μεν για πολλά αλλά όχι για όλα. Και όταν οι Σοφοί σιωπούν για ένα ζήτημα, κατανοούμε ότι είναι εκείνο το υπέρτατο μυστικό.

Δεν θα ήταν παράλογο, λοιπόν κάποια στιγμή, εάν ο Ένας Θεός το αποφασίσει, να μάθουμε την αλήθεια για όλα αυτά, ανεπηρέαστοι από το ψεύδος του Κεμ Άναχ και την πλάνη στην οποία έχει υποπέσει. Σύμφωνα με την έως τώρα γνώση μας, πάντως, οι τρεις αυτοί θεοί αποτελούν το υπέρτατο τρίγωνο του Αρνητικού Σύμπαντος, από το οποίο εκπορεύονται οι δυνάμεις των κατώτερών τους θεοτήτων, που συνολικά είναι δέκα. Και από αυτή τη δεκάδα φωτίζονται άλλοι θεοί μικρότερης κλίμακας, οι οποίοι περιορίζουν τη δράση τους σε επίπεδα που οι άνθρωποι ονομάζουν γαλαξιακά και πλανητικά. Ο Σουαν' ντ' Ακ, για παράδειγμα, είναι ο Κύριος των Υδάτων σε όλους τους κόσμους αλλά ο τοποτηρητής του στον πλανήτη μας είναι μια Θεότητα που μοιάζει πολύ με τον Λεβιάθαν του Χριστιανισμού...