Δαίμονες (μέρος 5ο)

Επίλογος

Αυτός είναι ο Μπαφομέτ. Εάν ρωτήσετε οποιονδήποτε άνθρωπο, το πιθανότερο είναι να σας απαντήσει ότι αυτός είναι η εικόνα του Σατανά, η προσωποποίηση του Κακού, άλλωστε η εικόνα του μόνο ευγενική και αγνή δεν είναι. Έχει κέρατα, έχει μαύρα φτερά, πρόσωπο τράγου και μια πεντάλφα στο μέτωπό του. Κάποιος περισσότερο "ψαγμένος" θα σας απαντήσει ότι ο Μπαφομέτ είναι το σύμβολο της ισορροπίας των αντιθέτων, η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά της δύναμης, το Καλό και το Κακό. Τελικά, υπάρχει ο Σατανάς; Είναι μια ξεχωριστή οντότητα που δημιουργήθηκε με τον τρόπο που περιγράφει η χριστιανική παράδοση ή είναι η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, όπως ισχυρίζεται η ψυχολογία και η ανισόρροπη δύναμη του σύμπαντος, όπως περιγράφουν οι εσωτερικές παραδόσεις; Είναι το Κακό κάτι που πρέπει να αποφεύγεται ή είναι ένας παράγοντας που πρέπει να λαμβάνεται υπόψην μόνο και μόνο για να έρθει σε ισορροπία; Είναι το Κακό η απουσία του Καλού ή απλά η δεύτερη όψη του; Μας περιμένει όλους μια φοβερή Κόλαση μόλις πεθάνουμε, αν δεν τηρήσουμε το θεϊκό Νόμο; Θα παραδοθούμε σε αιώνια βασανιστήρια στα χέρια των Δαιμόνων; Το άρθρο αυτό δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο όριο στο τι μπορεί κανείς να κατανοήσει από την Αλήθεια και, όσο περισσότερο μελετά κανείς τα ζητήματα αυτά, είναι σίγουρο ότι θα βρει πολλές και διαφορετικές, συχνά αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις.
Οι Εσωτεριστές, είτε αυτοί προσδιορίζονται ως χριστιανοί είτε ως ινδουιστές είτε στην πραγματικότητα σε όποιο Δόγμα και αν ισχυρίζονται ότι ανήκουν συμφωνούν σε ένα πράγμα: το "Κακό" υπάρχει, οι μορφές και οι τρόποι ερμηνείας του διαφέρουν. Και συμφωνούν επίσης στο ότι το Κακό πρέπει να απομονωθεί, να απορροφηθεί από το Καλό, ώστε να εμποδιστεί από την καταβολική του ιδιότητα. Για αυτό το λόγο, κατά τη γνώμη μου, οι μυστικιστές του χριστιανισμού και ανάμεσά τους αρκετοί που ξέρω, προσεύχονταν να συγχωρεθεί εκείνος που ονόμαζαν Διάβολο. Αντιστάθμιζαν τις πράξεις κακίας με πράξεις καλοσύνης και αυτό είχε να παίξει έναν πολύ σημαντικό εσωτερικό ρόλο.
Φυσικά, στη Χριστιανική Εκκλησία τουλάχιστον το Κακό και ο Σατανάς χρησιμοποιήθηκαν από σκοταδιστές ιερωμένους προκειμένου να εδραιωθεί η εκκλησιαστική εξουσία. Κορυφαία και ειδεχθή παραδείγματα το Κυνήγι Μαγισσών και η Ιερά Εξέταση, αν πρέπει να αναφέρω μόνο δύο, στα οποία σκοτώθηκαν άνθρωποι με κάθε είδους ιδιαιτερότητα, από σωματική ή ψυχική νόσο έως άνθρωποι που είχαν σχέση και επικοινωνία με τον αόρατο κόσμο. Αν και δεν επιθυμώ να γίνω αφοριστικός, κρίνοντας ένα τόσο δυσάρεστο θέμα με μια φράση μόνο, μιας και είμαι βέβαιος ότι το θέμα έχει πολλές πλευρές, ωστόσο πιστεύω ότι εάν υπάρχει Διάβολος τότε βρήκε στα πρόσωπα των ιερωμένων εκείνης της εποχής τους καλύτερους συνεργάτες, ικανότερους κι από τον αποτελεσματικότερο Αρχιδαίμονα.
Η Επιστήμη, από την άλλη, θεωρεί ότι όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα νευρικών, ορμονικών και ψυχικών λειτουργιών και τα εντάσσει στη σφαίρα είτε της παθολογίας, είτε ενός ελαττωματικού ψυχισμού είτε στην ίδια τη σφαίρα της φαντασίας. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί, ανάλογα την περίπτωση που εξετάζουμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι επαφές με το Σατανά υποκρύπτουν ένα παθολογικό υπόβαθρο. Αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα για το οποίο ο Εσωτερισμός έχει τοποθετηθεί. Μια εξαιρετική κατά τη γνώμη μου μελέτη όλων αυτών των παραμέτρων κι ένας σοβαρός συγκερασμός της επιστημονικής με την Εσωτερική Γνώση υπάρχει στο έργο Ψυχική Αυτοάμυνα της Dion Fortune, ένα έργο που θεωρείται κλασικό στο είδος του και είναι σημείο αναφοράς για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για μια εις βάθος μη προκατειλημμένη έρευνα.
Από την πολύ πολύ μικρή αυτή μελέτη της Δαιμονολογίας άφησα έξω αρκετά ζητήματα, όπως για παράδειγμα τον Δαιμονισμό, το Κυνήγι των Μαγισσών, τα Γριμόρια, τους Εξορκισμούς. Με αυτά θα ασχοληθούμε σε επόμενα άρθρα μας...