Καμπάλα: Η γιόγκα της Δύσης

Είναι κάποια θέματα εύκολα στην ανάπτυξη, που δεν σου παίρνουν πολύ χρόνο για να τα επεξεργαστείς και να τα εξηγήσεις στους αναγνώστες. Μερικά άλλα είναι δύσκολα και δαιδαλώδη τόσο που χρειάζεται να καταφύγεις στη χρήση μεταφορών και παρομοιώσεων, χωρίς και πάλι να είσαι σίγουρος ότι έχεις προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην κατανόησή τους. Η μελέτη της Καμπάλα ανήκει στη δεύτερη κατηγορία θεμάτων τόσο που αναρωτιέται κανείς κατά πόσο μπορεί να γράψει έστω και μια μικρή περιγραφή της, προκειμένου να κινήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών ώστε μόνοι τους να μελετήσουν περισσότερο.
Το πράγμα γίνεται δυσκολότερο ακόμη για τον συγγραφέα, όταν ο ίδιος παραδέχεται ότι οι γνώσεις του γύρω από το ζήτημα είναι ακόμη νηπιακές και επίσης όταν ξέρει καλά ότι με αυτό έχουν ασχοληθεί μεγάλες αυθεντίες του Εσωτερισμού, όπως ο Μακ Γκρέγκορ Μάθερς, ο Άλιστερ Κρόουλι, Η Ντάιον Φόρτσιουν και άλλοι. Ωστόσο, θα είμαι κάτι περισσότερο από ικανοποιημένος εάν τα άρθα μου για την Καμπάλλα αποτελέσουν το έναυσμα για τον αναγνώστη ώστε να ασχοληθεί μαζί της και να την κατανοήσει ίσως περισσότερο από εμένα αν και κάτι τέτοιο απαιτεί σοβαρές προσπάθειες ετών.
Εξαιτίας του ότι το Καβαλιστικό Δέντρο της Ζωής έχει πολλές αντιστοιχίες και συμβολισμούς, είναι δύσκολο να χωρέσουν τα πάντα μέσα στον πεπερασμένο χώρο ενός άρθρου. Για αυτό το λόγο, θα πρέπει κανείς να δει τα άρθρα που θα ακολουθήσουν περισσότερο ως έναν πολύ γενικό οδηγό για αρχάριους, παρά ως μια ολοκληρωμένη παρουσίαση και ως εκ τούτου, ελπίζω να συγχωρεθούν παραλείψεις που για μερικούς γνώστες είναι βασικές. Θα μιλήσουμε περισσότερο γενικά παρά ειδικά και δεν θα κάνουμε εμπεριστατωμένη ανάλυση των Σεφιρώθ και των Κλιφώθ. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται παραπάνω, τον προτρέπω να μελετήσει τα σχετικά έργα των συγγραφέων που προανέφερα και κυρίως της Dion Fortune το αριστουργηματικό ΅ Μυστική Καββάλα΅.

Η Καμπάλα

Από που να ξεκινήσει κανείς...ας ξεκινήσουμε από εκείνο που θα ξενίσει ίσως κάποιους. Το γεγονός δηλαδή ότι η Καμπάλα είναι εβραϊκής προελεύσεως. Η καταγωγή της όμως δεν θα πρέπει να θεωρείται μειονέκτημα από κανέναν, γιατί η Γνώση έχει κοινή καταγωγή και όλα προέρχονται από κάπου. Στο διάβα των αιώνων η Καμπάλλα μετέφερε μέσα της τη σοφία των αρχαίων ραββίνων, των μυστών πριν από εκείνους, των αλχημιστών του Μεσαίωνα και των σύγχρονων εσωτεριστών, που την προσάρμοσαν στα σύγχρονα δεδομένα χωρίς να αλλοιώσουν το ΅γράμμα του νόμου΅. Ήταν εκείνοι που τοποθέτησαν τις αντιστοιχίες επάνω στο Δέντρο της Ζωής, με αποτέλεσμα αυτό να γίνει το πληρέστερο και περιεκτικότερο σύμβολο διαλογισμού που έχουμε στη διάθεσή μας.
Πεποίθηση των Καμπαλιστών είναι ότι αυτή δόθηκε στους ανθρώπους από τον Αρχάγγελο Μέτατρον, ο οποίος συχνά συγχέεται επίσης με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Σύμφωνα με μια άλλη μαγική άποψη, η Καμπάλλα βρισκόταν μέσα στη διδασκαλία που δόθηκε από τον Αρχάγγελο Ρατζιήλ στο ομώνυμο βιβλίο αλλά το κλειδί για την ερμηνεία της δόθηκε στους ανθρώπους από τον Μέτατρον. Αυτός ο τελευταίος, όπως θα δούμε, είναι ο Αρχάγγελος του Κέτερ, της πρώτης Σεφίρα και για τους αρχαίους ραββίνους δεν ήταν παρά ο προφήτης Ενώχ που ανελήφθη στους ουρανούς χωρίς να πεθάνει. Να τονίσουμε ότι το Δέντρο της Ζωής δεν είναι σύστημα γνώσης αλλά σύμβολο διαλογισμού και αυτό θα το επισημάνουμε αρκετές φορές ακόμη.

Ο ¨κόσμος¨της Καμπάλα

Ας περάσουμε να δούμε μερικές βασικές αρχές που ισχύουν στην Καββαλιστική θεώρηση των πραγμάτων. Ο τρόπος σκέψης των αρχαίων ραββίνων αλλά και όλων των εσωτεριστών, είναι ότι υπάρχει ένας και μοναδικός Θεός, ο οποίος βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη σύλληψη και διανόηση. Για αυτόν θα μιλήσουμε παρακάτω εκτενέστερα. Υπάρχουν Δέκα Ισχυροί Άγγελοι, οι οποίοι ορίζουν δέκα αντίστοιχα αγγελικά τάγματα, στο όνομα του Ενός Θεού, ο οποίος φέρνει τον κόσμο σε πέρας μέσω δέκα θεϊκών εκπορεύσεων που ονομάζονται Δέκα Άγια Σεφιρώθ. Υπάρχουν επίσης τέσσερις κόσμοι, ο Ατζιλούθ, που είναι ο κόσμος των θεϊκών εκπορεύσεων, ο Μπριά που είναι ο κόσμος της Δημιουργίας, ο Γετζιρά που είναι ο κόσμος των Αγγέλων και της μορφής και ο Ασσιά που είναι ο κόσμος της ύλης, ο κόσμος που ξέρουμε. Κάθε Σεφίρα, λοιπόν, έχει μια τετραπλή φύση.
Το σύστημα αυτό, λοιπόν, που τόσο έχει επηρεάσει το δυτικό εσωτερισμό και τον χριστιανισμό στη μυστικιστική του μορφή, δέχεται ότι ο Θεός φέρνει τον κόσμο σε πέρας μέσω των Δέκα Ιερών Εκπορεύσεών του, των Σεφιρώθ δηλαδή. Αυτό θα χρειαστεί να το εξηγήσουμε περισσότερο, γιατί είναι ένα από τα πολλά δυσνόητα σημεία της Καμπάλλα. Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για το Θεό, όπως αυτός περιγράφεται στη ραββινική παράδοση.

Ο Θεός της Καμπάλα

Οι Καμπαλιστές δέχονται ότι ο Θεός βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση. Είναι ακατάλυπτος από τον περιορισμένο ανθρώπινο νου, ο οποίος μπορεί να τον συλλάβει τελείως αποσπασματικά και αόριστα, κυρίως μέσω των εκπορεύσεών του αλλά και αυτό μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Από το ανώτερο εκείνο σημείο και πίσω, οι Καμπαλιστές μιλούν για την Αρνητική Ύπαρξη και τα τρία της πέπλα, το Αϊν, το Αϊν Σοφ και το Αϊν Σοφ Αούρ. Το πρώτο ερμηνεύεται ως ¨αρνητικότητα¨, το δεύτερο ως ¨απεριόριστο¨ και το τρίτο ως ¨απεριόριστο φως¨. Το ανώτατο σημείο κατανόησης του Θείου που μπορούμε να πετύχουμε, η πιο υπερβατική μορφή του, είναι το Κέτερ, η πρώτη Σεφίρα. Από εκεί και πίσω, ο Θεός στην ολότητά του δηλαδή, μας είναι απολύτως ακατανόητος. Είναι Αρνητική Ύπαρξη αλλά η μόνη και αληθινή ύπαρξη, που ονομάζεται Αρνητική γιατί δεν έχει εκδηλωθεί, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα πράγματα για την Αρνητική Ύπαρξη, γιατί η σύλληψή της ξεφεύγει από τα όρια του Νου και είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να περιγραφεί. Ακόμα και το Κέτερ, το ανώτερο επίπεδο κατανόησης του Θείου, που έχει το όνομα Εχεγιέ, δεν προσεγγίζεται εύκολα από τον οποιονδήποτε. Όπως ο ίδιος ο Θεός λέει στην Παλαιά Διαθήκη, ¨είναι αδύνατο να με δεις κατά πρόσωπο και να εξακολουθήσεις να ζεις¨. Με την Καμπάλα, ερμηνεύονται πολλά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης που μοιάζουν δυσνόητα στους αδαείς, οι οποίοι βιάζονται να κρίνουν ερμηνεύοντάς την κυριολεκτικά. Ας μάθουν, λοιπόν, ότι ο Μωϋσής και οι υπόλοιποι συγγραφείς, ήξεραν πολύ καλά τι έγραφαν και πως το έγραφαν.
Σε κάθε Σεφίρα ο Θεός έχει και διαφορετικό όνομα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν δέκα διαφορετικοί Θεοί. Ένας είναι ο Θεός και η λατρεία μόνο σε εκείνον απευθύνεται. Είναι σαν ένα πρόσωπο να έχει δέκα διαφορετικούς τίτλους ή προσωνύμια χωρίς να αλλοιώνεται η μοναδικότητα της ύπαρξής του. Ακόμα και οι δέκα ισχυροί Αρχάγγελοι δεν είναι παρά εκπορεύσεις του Ενός Θεού. Όλα από την Αρνητική Ύπαρξη πηγάζουν και όλα εκεί καταλήγουν. Αυτή είναι η μόνη ύπαρξη, έστω και αν δεν έχει εκδηλωθεί. Εμείς την αντιλαμβανόμαστε μόνο στην Πρώτη Εκδήλωση, στο Κέτερ και στις υπόλοιπες Σεφίρες...
(συνεχίζεται)

Ο θάνατος ενός Αρχιεπισκόπου και τα παράξενα φαινόμενα

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους. Ίσως είναι εξαιτίας του μήνα του Πάσχα και των συμβολισμών αυτής της γιορτής που επέλεξα να έχω θέματα σχετικά με θάνατο και ζωή, ωστόσο, κι ενώ έχουν περάσει τρεις μήνες από το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, επέλεξα αυτό το μήνα για να παρουσιάσω το υλικό από το αντίστοιχο θέμα που πρωτοείχα ανοίξει στην κοινότητα του μεταφυσικού τότε. Είχα μιλήσει για μια σειρά από περίεργα φαινόμενα που είχαν συνοδεύσει το θάνατο του Χριστόδουλου και τα οποία είχαν αντιληφθεί πολλοί άνθρωποι, χωρίς να τα συνδέσουν με το θάνατο του εκλιπόντος ιεράρχη. Σήμερα, λοιπόν, θα παρουσιάσω όσα πολλοί φίλοι και φίλες μου εκμυστηρεύτηκαν, καθώς και εμπειρίες ανθρώπων μου μου στάλθηκαν μέσω προσωπικών μηνυμάτων και αφού εξασφάλισα την άδειά τους για δημοσίευση, παραλείποντας ωστόσο τα ονόματά τους.
Θεωρώ επίσης απαραίτητο να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι με την ανάλυση αυτή που θα κάνω δεν υποννοώ και δεν ισχυρίζομαι τίποτε σχετικά με το ήθος και την ΅αγιότητα΅του ανθρώπου Χριστόδουλου. Με ενδιαφέρουν τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν από αρκετούς ανθρώπους και θα καταθέσω αυτές τις παρατηρήσεις μαζί με την πιθανή τους εξήγηση. Πολλοί με ρωτούν εάν τα ίδια φαινόμενα είχαν παρατηρηθεί και στο θάνατου του Πάπα ή κάποιου άλλου εξέχοντος προσώπου. Η απάντηση είναι ΅δεν γνωρίζω΅και είναι απόλυτα ειλικρινής. Στην πορεία του άρθρου θα γίνει κατανοητό το γιατί παρόμοια φαινόμενα είναι πιθανό να έχουν παρατηρηθεί και σε άλλες περιπτώσεις. Φυσικά δεν διεκδικώ καμία αποκλειστικότητα ως προς το φαινόμενο. Μου είναι αρκετό το να το κατανοήσει κανείς και ίσως στο μέλλον, εάν επαναληφθεί, να μπορέσει να το επισημάνει.

Το Χρονικό

Ο Αρχιεπίσκοπος, πάσχοντας από καρκίνο του παχέος εντέρου και του ήπατος, με αρκετές μεταστάσεις και σε έδαφος κίρρωσης λόγω ηπατίτιδας, έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα, απεβίωσε στις 28 Ιανουαρίου του 2008 στις 5.15 το πρωί, σε ηλικία 69 ετών. Όσο ήταν στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, πέρα από το εάν συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε με τις πράξεις ή τις απόψεις του, δεν έπαυε να είναι ένα πρόσωπο με εξαιρετικά υψηλή δημοτικότητα και απήχηση στον κόσμο, ενώ τα φώτα της δημοσιότητας ήταν συνεχώς στραμμένα επάνω του. Ας συγκρατήσουμε επίσης το γεγονός ότι ήταν εκπρόσωπος ενός ιδιαίτερα σημαντικού πνευματικού θεσμού που μετράει περισσότερα από 2.000 χρόνια ύπαρξης. Η είδηση της ασθένειάς του κινητοποίησε πιστούς και όχι μόνο, ενώ δεήσεις για την υγεία του ψάλλονταν καθημερινά σε μοναστήρια και εκκλησίες, ακόμα και από μεμονωμένα άτομα που ενδιαφέρονταν για εκείνον.
Την προηγουμένη του θανάτου του βρισκόμουν ανάμεσα σε φίλους και επέστρεφα στο σπίτι μου μαζί τους, όταν διαπιστώσαμε ότι η ατμόσφαιρα ήταν παράξενη. Συγκεκριμένα στο Βορρά υπήρχε μια κόκκινη απόχρωση μεσούσης της νύχτας, ενώ και το φεγγάρι είχε γύρω του μια άλω ή τουλάχιστον έτσι την αντιλήφθηκα εγώ. Αυτά, μαζί με κάποια άλλη σημεία στον ουρανό, με έπεισαν ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο επρόκειτο να συμβεί, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω. Ο πιθανός θάνατος του Αρχιεπισκόπου δεν πέρασε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή ούτε και της παρέας μου, στην οποία είπα μόνο ότι ΅δεν μου άρεσε΅η ατμόσφαιρα εκείνη και ότι κάτι θα συνέβαινε.
Την ίδια νύχτα, ο ύπνος μου ήταν άστατος, περιλαμβάνοντας μια σειρά από όνειρα που σχετίζονταν με στρατό και σώματα ασφαλείας γενικά, τα οποία κορυφώθηκαν στο διάστημα μεταξύ 3.00 και 3.30 τα ξημερώματα. Τις επόμενες ημέρες διαπίστωσα ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου είχε παρόμοιες εμπειρίες στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα. Μάλιστα ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός εκείνων που ανέφεραν τις παράξενες εκείνες ΅συμπτώσεις΅που αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι το ζήτημα ήταν κάτι περισσότερο από απλή σύμπτωση. Συγκέντρωσα αρκετές μαρτυρίες σε πρώτη φάση και σε επομενο στάδιο ζήτησα τη συνδρομή των αναγνωστών του φόρουμ του μεταφυσικού, στο οποίο ήμουν μέλος τότε. Κατέθεσαν την άποψή τους τόσο όσοι παρατήρησαν κάτι το ιδιαίτερο, όσο και εκείνοι που δεν εντόπισαν τίποτα, ωστόσο αρκετοί επικοινώνησαν προσωπικά μαζί μου και συζητήσαμε.

Τι συνέβη τα ξημερώματα της 28 Ιανουαρίου

Όπως είπαμε και στα άρθρα σχετικά με το θάνατο, η ψυχή είναι δυνατό να έχει αποχωριστεί από το υλικό σώμα ώρες ή και ημέρες πριν το θάνατό του, ενώ έπειτα ακολουθεί ο θάνατος του αιθερικού διπλού, δηλαδή μετά από περίπου τρεις ημέρες. Εξαιτίας της θέσης του Αρχιεπισκόπου ως επικεφαλής ενός εξαιρετικά σημαντικού πνευματικ0ύ οργανισμού που μετράει 2.000 χρόνια και εκατομμύρια πιστούς, ένας σημαντικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων ήταν ΅συνδεδεμένος΅μαζί του για λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Η οριστική έξοδος της ψυχής από το υλικό σώμα, προκάλεσε τη ρήξη των δεσμών αυτών. Δεν αποκλείω αυτό να συνέβη το διάστημα μεταξύ 3.00 και 3.30 τα ξημερώματα, λόγω του ότι τότε παρατηρήθηκαν τα φαινόμενα αυτά σε μεγάλη ένταση. Η τεράστια έκλυση ενέργειας που προκλήθηκε από τα θραύσματα αυτά, λειτούργησε ως δόλωμα για τους Βολαδόρες, τα ενεργειακά εκείνα όρνια που περιγράφονται από τον Καστανέντα. Όσοι είχαν περισσότερη ψυχική ευαισθησία, είδαν με την άκρη των ματιών τους τα πλάσματα αυτά. Τα φαινόμενα υποχώρησαν τις επόμενες ημέρες, στις οποίες μάλιστα σημειώθηκε κι ένας σεισμός, ευτυχώς όχι μεγάλης έντασης. Βοήθησε ωστόσο στην εκτόνωση του φαινομένου.

Οι εμπειρίες των ανθρώπων

Οι περισσότερες αναφορές που έχω στα χέρια μου, μιλούν για διαταραγμένο ύπνο με όνειρα που σχετίζονταν κυρίως με θάνατο, με αλλόκοτα πλάσματα και με στρατό ή φύλακες. Οι αναφορές όσων έτυχε να κοιτάξουν τα ρολόγια τους, συγκλίνουν στο ότι ξύπνησαν το διάστημα μεταξύ 3.00 και 3.30 τα ξημερώματα, ενώ μερικοί άλλοι ανέφεραν ώρες από τις 2.00 έως και τις 4.00 το πρωί.
Ο μικρός μου ανηψιός, ηλικίας 2 χρονών, ξύπνησε τη μητέρα του στο προαναφερθέν διάστημα και της έδειξε έξω, λέγοντας στη βρεφική διάλεκτο ότι έβλεπε κάποιο κακό πλάσμα. Η ξαδέρφη μου και μητέρα του, επίσης είχε διαταραγμένο ύπνο το διάστημα εκείνο. Τα μικρά παιδιά, για διάφορους λόγους, είναι περισσότερο ικανά να αντιλαμβάνονται φαινόμενα που εμείς δεν είμαστε ικανοί.
Κάποιοι άλλοι ξύπνησαν το ίδιο διάστημα επειδή τα κατοικίδιά τους ήταν ιδιαίτερα ανήσυχα. Τα σκυλιά γάβγιζαν αναστατωμένα, το ίδιο και άλλα οικόσιτα ζώα, που αντιδρούσαν όπως όταν βλέπουν κάποιον άγνωστο να πλησιάζει. Με τον ίδιο τρόπο αντέδρασαν όλα τα σκυλιά στη γειτονιά μου.
Άτομα που είναι περισσότερο ψυχικά από τα υπόλοιπα, συνάντησαν αρκετές δυσκολίες επίσης, τις οποίες θα μου επιτρέψετε να μην αναφέρω αναλυτικά. Είχαν δυσκολίες όμως στο διαλογισμό και σε άλλες διαδικασίες. Εξαιτίας του φαινομένου, έμειναν αφύλακτες αρκετές πύλες και περάσματα και για αυτό πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ, είχαν όνειρα που σχετίζονταν με στρατό και φύλακες. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας μιλήσω περισσότερο για αυτό το σημείο που είναι και το περισσότερο ενδιαφέρον.
Υπήρξαν επίσης και άτομα τα οποία είχαν εμπειρίες περισσότερο ΅εντυπωσιακές΅. Η Μ. 45 χρονών από την Αρκαδία, ο Ν. 31 χρονών από την Πάτρα και ο Π. 60 χρονών από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, ξύπνησαν τις πρώτες πρωινές ώρες από μια φωνή στο όνειρό τους που τους είπε παραλλαγές της φράσης ΅σήκω, πέθανε΅. Η Β. 55 χρονών άκουσε πένθιμες καμπάνες να χτυπούν και είδε στρατιώτες να παρελαύνουν ενώ κοιμόταν, ενώ ο σύζυγός της που κοιμόταν δίπλα της, μου εκμυστηρεύτηκε πως είδε τη νεκρή μητέρα του να πηγαίνει σε μια κηδεία, λέγοντάς του πως πέθανε ΅ο παπάς΅. Ο Μ. 25 χρονών, που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον εξαιτίας των πολλαπλών εμπειριών του σε ένα μεγάλο φάσμα φαινομένων και του οποίου τις εμπειρίες και τη συνδρομή γενικότερα έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές στο ιστολόγιο, με διαβεβαίωσε ότι αντιλήφθηκε τους Βολαδόρες και άλλα όντα του Αστρικού Πεδίου. Ήταν εκείνος που με προειδοποίησε ότι το φαινόμενο δεν θα εκτονωνόταν άμεσα και πως υποψιαζόταν κάτι πιο θεαματικό ακόμα, πιθανώς σεισμό, ο οποίος και συνέβη αν θυμάστε.
Αρκετές ήταν επίσης και οι αναφορές ανθρώπων που ξύπνησαν μεταξύ 3.00 και 3.30 με την έντονη αίσθηση ότι κάποιος είχε μπει στο δωμάτιο ή στο σπίτι. Όσοι είχαν σκυλιά ως κατοικίδια ζώα φοβήθηκαν περισσότερο, δεδομένου ότι εκείνα γάβγιζαν μανιωδώς. Σε μια περίπτωση, μια κυρία πολύ σοβαρή επιστήμονας και διευθύντρια ιατρός σε γνωστό νοσοκομείο, για της οποίας την αξιοπιστία μπορώ να εγγυηθώ, μου ανέφερε ότι ξύπνησε ταραγμένη στις 3.10 από όνειρα που δεν θυμάται, μόνο και μόνο για να παρατηρήσει ότι η τηλεόρασή της άνοιγε κι έσβηνε μόνη της, μέχρι που την έβγαλε από την πρίζα. Τη στιγμή εκείνη, όπως μου είπε, το μυαλό της δεν πήγε πουθενά αλλού από την πιθανότητα βλάβης αλλά όντας ανήσυχη από κάτι αόριστο, έμεινε ξάγρυπνη να προσπαθεί να θυμηθεί τα όνειρά της, μέχρι που πληροφορήθηκε το θάνατο του Αρχιεπισκόπου. Ας σημειωθεί ότι η ίδια, όπως και αρκετοί από τους μάρτυρες που αναφέρω, δεν είναι καν χριστιανοί ορθόδοξοι.

Επίλογος

Σας παρέθεσα ένα μέρος από τις εμπειρίες που μου εκμυστηρεύτηκαν άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, μιας και το είχα υποσχεθεί τότε στους αναγνώστες μου του Μεταφυσικού. Είμαι απόλυτα πεποισμένος ότι τα φαινόμενα αυτά, που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλήφθηκαν μέσω ονείρων, σχετίζονται με το θάνατο του Αρχιεπισκόπου αλλά τονίζω ότι αυτό συνέβη εξαιτίας των συνθηκών και των προϋποθέσεων που ανέφερα παραπάνω.
Δεν αμφιβάλω ότι κάποιος ειδικός επιστήμονας μπορεί να αμφιβάλει για τους ισχυρισμούς μου σχετικά με την ατμόσφαιρα. Η αλήθεια είναι πως δεν διαφωνούμε σε κάτι, δεδομένου ότι πιστεύω ακράδαντα ότι ο Θεός δεν καταλύει τους φυσικούς νόμους που εκείνος όρισε. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο ατμοσφαιρικό φαινόμενο τόσο, όσο σε οιωνούς. Το κόκκινο χρώμα του Βορρά είμαι σίγουρος ότι μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά, χωρίς αυτό να αλλοιώνει τους ισχυρισμούς μου στο ελάχιστο.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον εάν κάποιος μπορούσε να παρατηρήσει παρόμοια φαινόμενα και το κατά πόσο έχουν ξανασυμβεί ή θα συμβούν στο θάνατο εξεχουσών προσωπικοτήτων. Είμαι πρόθυμος να συζητήσουμε όλα αυτά τα θέματα μέσω σχολιασμού.

Χρόνια Πολλά, Καλή Ανάσταση

Εύχομαι σε όλες και όλους τους αναγνώστες μου Καλή Ανάσταση κι ελπίζω όλοι σας να περάσετε καλά αυτές τις ημέρες. Η πίστη στη ζωή και το θάνατο και η ελπίδα του θριάμβου επάνω στον τελευταίο, δεν είναι αποκλειστικότητα και προνόμιο του χριστιανισμού, έστω και αν της δίνει μια διαφορετική έννοια. Για αυτό το λόγο ο οποιοσδήποτε μπορεί να γιορτάσει τη γιορτή αυτή, όποια έννοια και συμβολισμό και αν της δίνει.
Όπως είπαμε και στα προηγούμενα άρθρα του μήνα αυτού, η ψυχή επιβιώνει του θανάτου και της φθοράς, διότι αυτός δεν είναι τίποτε άλλο ουσιαστικά, από έναν τοκετό. Όπως ο τοκετός φέρνει μια νέα ζωή στο φως του κόσμου, έτσι και ο θάνατος φέρνει την ψυχή σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης. Για την ακρίβεια, την πηγαίνει εκεί που πραγματικά ανήκει και για αυτό το λόγο εκείνοι που είναι πραγματικά εκπαιδευμένοι, είτε είναι χριστιανοί μοναχοί είτε βουδιστές είτε εσωτεριστές, γιορτάζουν το θάνατο όσο και αν τους λυπεί ο αποχωρισμός από το αγαπημένο πρόσωπο. Γιατί γνωρίζουν ότι τότε μόνο πραγματικά ελευθερώνεται η ψυχή και εισέρχεται στα εσωτερικά πεδία, όπου θα ΅δει΅ εκείνα που τόσο καιρό δεν μπορούσε να αντικρύσει.
Η Ανάσταση για μερικούς ανθρώπους είναι η απελευθέρωση από τον κύκλο των ενσαρκώσεων και η ένωση της ψυχής με το Θεό, όπως και αν είναι αυτή η ένωση. Αυτός είναι ο σκοπός όλων μας και στην πορεία της ζωής ή των ζωών μας, υπάρχουν οδηγοί εξαιρετικά πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Ας τους προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια και ας τους αφήσουμε να μας οδηγήσουν. Δεν είναι Θεοί και δεν πρέπει να λατρεύονται όπως ο Ένας Θεός. Τους τιμούμε και τους εμπιστευόμαστε αλλά δεν τους λατρεύουμε.
Ας μη νομίζουμε ότι η Ανάσταση και η Δευτέρα Παρουσία περιορίζεται στην τιμωρία όλων εκείνων που θεωρούνται ως κακοί και αμαρτωλοί. Αν μη τι άλλο, η Τιμωρία δεν πιστεύω ότι είναι μέσα στα σχέδια του Θεού. Αυτά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και εκπλήρωση συλλογικών απωθημένων. Ο Θεός γιατρεύει, θεραπεύει και αναπαύει, δεν μετράει με μεζούρα τις πράξεις των ανθρώπων, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι επιτρέπεται η ασυδοσία.
Εύχομαι λοιπόν σε όλους μας να βρούμε το δρόμο μας.
Καλή Ανάσταση και πάλι!

Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 4ο)

Θα ήθελα στο καταληκτικό αυτό κείμενο να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα και να διατυπώσω απόψεις δικές μου γύρω από το τεράστιο θέμα του θανάτου και της ζωής που μετά από αυτόν έρχεται.
Τα όσα γνωρίζουμε για την απέναντι πλευρά, τα γνωρίζουμε από τα φωτισμένα εκείνα πνεύματα που επικοινωνούν μαζί μας, όντας απαλλαγμένα πλέον από τους περιορισμούς της ύλης. Όπως συμβαίνει με όλες τις επαφές με τα πνεύματα, όμως, κανείς πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις πληροφορίες που λαμβάνει, καθώς δεν γνωρίζει τι από όλα αυτά είναι αληθινό και τι όχι. Σχεδόν όλες οι θρησκείες και τα νέα ρεύματα σκέψης, ισχυρίζονται ότι οι γνώσεις τους έχουν δοθεί μέσα από αποκάλυψη κάποιου ανώτερου όντος οπότε ως προς αυτό, καμία δεν πρωτοτυπεί και για αυτό θα πρέπει να προσέχουμε.
Ο άνθρωπος που θα δει στον ύπνο του ένα αγαπημένο του πρόσωπο να του περιγράφει πως είναι η απέναντι όχθη, μοιραία θα πιστέψει τις περιγραφές εκείνες, χωρίς ίσως να σκεφτεί τίποτε άλλο και το πιθανότερο είναι πως θα τις πάρει τοις μετρητοίς. Έτσι, θα θεωρήσει πως στον Παράδεισο οι ψυχές ξαπλώνουν και περπατούν μέσα σε δάση, ενώ στην Κόλαση καίγονται μέσα σε λίμνες φωτιάς. Κανένα δάσος και καμία πύρινη λίμνη δεν υπάρχει στην απέναντι πλευρά και αυτό οφείλει να το κατανοήσει κανείς καλά. Μιλάμε για καταστάσεις συνειδητότητας και όχι για άλλους πλανήτες. Πάνω από όλα, οφείλει κανείς να είναι σίγουρος πως υπάρχει έλεος και αγάπη για όλες τις ψυχές, όποια και αν ήταν τα έργα τους στη Γη. Σκοπός εκείνων που έχουν τη φροντίδα δεν είναι να εκμηδενίσουν τις ψυχές αλλά να τις εκπαιδεύσουν και να τις λυτρώσουν.
Έντονες αμφιβολίες έχω επίσης ως προς την ύπαρξη της Κόλασης, όπως αυτή περιγράφεται στο χριστιανισμό. Θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα ενός δυϊσμού που δεν είναι αληθινός και την απορρίπτω. Κανένας Θεός, όπως και αν τον ορίζει ή τον περιγράφει κανείς, δεν θα ήθελε αιώνια τιμωρία για τα παιδιά του, για λάθη που έκαναν σε μια και μόνο ζωή, ακόμα και αν αυτά τα λάθη είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής τους. Ένα μωρό παιδί με ελεύθερη βούληση θα βάλει το χέρι του στη φωτιά ή στην πρίζα, ακόμη και αν του το απαγορεύσει η μητέρα του. Κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει, παρά μόνο να δείξει κατανόηση στο ότι δεν είναι τόσο αναπτυγμένο που να ξέρει ότι δεν πρέπει να το κάνει. Και το τελευταίο πράγμα που ένας γονιός θα ήθελε, είναι να βασανίζεται το παιδί του για πάντα, ως αποτέλεσμα της κάθε ανυπακοής του. Ας σταματήσουμε λοιπόν να φοβόμαστε την Κόλαση κι ας έχουμε την ελπίδα μας στον Παράδεισο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είμαστε παραδομένοι σε μια ανεπιθύμητη ασυδωσία.
Πιστεύω πως, σε ό,τι έχει να κάνει με την απέναντι πλευρά, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και όχι δογματικοί. Εκείνα που μας έχουν αποκαλυφθεί είναι ίσως εκείνα μόνο που μπορούμε να κατανοήσουμε, περιγραφές μέσα από τα μάτια άλλων, έστω και αν είναι περισσότερο εξελιγμένοι από εμάς. Τα σεβόμαστε, τα λαμβάνουμε υπόψη μας και έχουμε πίστη κι ελπίδα στο Θεό αλλά δεν τα κάνουμε Ευαγγέλιο. Κανείς δεν μπορεί να αξιώσει την απόλυτη γνώση για τα ζητήματα αυτά, ούτε ο χριστιανισμός ούτε ο εσωτερισμός, οπότε δεχόμαστε τις εισηγήσεις τους και γεμάτοι ελπίδα και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.
Ας μην είμαστε, λοιπόν, τόσο αυστηροί όταν κρίνουμε την πίστη και τις ελπίδες των άλλων, γιατί δεν ξέρουμε πως μπορεί αυτές να λειτουργούν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Μπορεί η κατ' εμάς ανόητη ίσως "δεισιδαιμονία" των άλλων να αποτελεί το εφαλτήριο από το οποίο θα ξεκινήσει η βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων σε αντίθεση με εμάς, οι οποίοι ίσως να είμαστε περιχαρακωμένοι στην ασφάλεια των "ανώτερων" γνώσεών μας αλλά να έχουμε χάσει την ουσία μέσα από τα χέρια μας, εξαιτίας του εγωισμού της γνώσης. Για αυτό, ας μην είμαστε ευέλικτοι μόνο εκεί που μας συμφέρει. Προσωπικά, αν απεγχθάνομαι κάτι, τότε αυτό σίγουρα είναι η αλαζονεία της γνώσης, πολύ περισσότερο όταν καλύπτεται από εσωτερικούς μανδύες και από φιλοσοφικές θεωρίες που χρησιμοποιούνται μόνο κατά το συμφέρον.

Η πίστη της Ανάστασης

Ο χριστιανισμός απορρίπτει την πιθανότητα της μετενσάρκωσης, προβάλοντας επιχειρήματα που για εμένα προσωπικά δεν ευσταθούν. Η πίστη του χριστιανού στη μετά θάνατον ζωή, εξαντλείται στο ότι οι "καλοί" θα πάνε στον Παράδεισο και οι "κακοί" στην Κόλαση. Ο Θεός, ο Χριστός, θα νικήσει μια τελευταία φορά το Διάβολο και θα τον εξοστρακίσει για πάντα στην Κόλαση, αφού πρώτα όμως θα του έχει εξασφαλίσει έναν τεράστιο αριθμό από πιστούς στο βασίλειό του. Οι "καλοί", όμως θα αναστηθούν και θα ενωθούν με το Μυστικό Σώμα του Χριστού. Η Ανάσταση αυτή θα αφορά στα υλικά τους σώματα μιας και η ψυχή, εξαιτίας της Θείας Χάρης, είναι αθάνατη.
Δεν θα αμφισβητήσω το Δόγμα της Ανάστασης γενικότερα αλλά δεν μπορώ να είμαι καθόλου σίγουρος για την Ανάσταση των υλικών σωμάτων, αφενός επειδή πιστεύω στην μετενσάρκωση και δεν καταλαβαίνω ποιό από όλα τα υλικά σώματα θα αναστηθεί, αφετέρου επειδή δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα οφελούσε κάτι τέτοιο. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, λοιπόν αλλά δεν υποτιμώ όλους εκείνους που πιστεύουν στην κυριολεξία των εννοιών. Η Θεότητα θα τους αποκαλύψει, όπως και σε εμένα, την αλήθεια που μπορούμε να κατανοήσουμε. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως, ό,τι και αν γίνει, θα είναι για το καλό της κάθε ψυχής ξεχωριστά και πως καμία δεν πρόκειται να χαθεί αβοήθητη.
Η ιστορία του Χριστού αντανακλάται στο Τίφαρετ, τη Σεφίρα της ισορροπίας και είναι πολύ βαθύτερη από όσο μερικοί ανόητοι νομίζουν, είτε ανήκουν στη μια είτε στην άλλη πλευρά.

Πως πρέπει κανείς να συναντά το θάνατο - επίλογος

Ο θάνατος είναι μια εμπειρία από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, ούτε και ξέρουμε πότε θα πάμε να τον συναντήσουμε και κάτω από ποιές συνθήκες. Δεν είναι άσχημο, λοιπόν, να τον έχουμε κατά νου και να μην τον θεωρούμε ως κάτι μακρινό για μας. Σε κάθε περίπτωση, ας είμαστε βέβαιοι πως όλα θα πάνε καλά και θα εξελιχθούν κατά το συμφέρον μας. Η πίστη, ακόμη και αν εκφράζεται μέσα από έναν κατά τα άλλα ανεπιθύμητο δυϊσμό ή μέσα από μια ανόητη δεισιδαιμονία, έχω την εντύπωση ότι δεν προδίδει τον άνθρωπο τελικά, χάρη στη βοήθεια και την κατανόηση των φωτισμένων ψυχών που αντικρύζουν την αλήθεια.
Στο θάνατο, όπως και στη ζωή, οφείλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς και να μην αντιστεκόμαστε, διότι κάτι τέτοιο θα μετατρέψει σε οδυνηρή μια εμπειρία που ουσιαστικά είναι ευχάριστη για εκείνον που φεύγει. Ας αφήνουμε εκείνους που αναχωρούν να αναπαύονται με ειρήνη και ας μην τους καλούμε πίσω στο υλικό επίπεδο. Οι προσευχές και η αγάπη μας θα πρέπει να τους συνοδεύουν αλλά με όχι μίζερο τρόπο, γιατί είναι σαν την αναχώρηση κάποιων για ταξίδι: κάποια στιγμή θα τους συναντήσουμε ξανά, πολύ πιθανό πως θα είναι οι ίδιοι που θα έρθουν να μας προϋπαντήσουν, όταν το γήινο ταξίδι μας τελειώσει. Τις προσφορές για την ψυχή των τεθνεώτων κάποιοι θα σας τις χαρακτηρίσουν ως προκατάληψη, εγώ όμως σας συμβουλεύω να τις κάνετε εφόσον το επιθυμείτε. Και οι φωτισμένες ψυχές της απέναντι όχθης ξέρουν πως να τις μετατρέπουν σε προσευχές για εκείνους.Τα τυπικά της θρησκείας την οποία ασπάζεστε, θα πρέπει να τα κάνετε. Για το χριστιανικό δόγμα που γνωρίζω περισσότερα, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά και θα βοηθήσουν την ψυχή στο ταξίδι της.
Πάνω από όλα αυτά, πρέπει όλοι μας να ζούμε με την ανάμνηση του θανάτου και όχι να ζουμε λες και δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε εμάς. Αυτή η σκέψη είναι μια βασική άσκηση του Μοναχισμού και όχι μόνο και δεν είναι απαισιόδοξη, μιας και όλοι εμείς δεχόμαστε την ύπαρξη της μετά το θάνατο ζωής.

Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 3ο)

Ολόκληρος ο τρόπος σκέψης στον οποίο έχει οδηγηθεί η κοινωνία και ο πολιτισμός μας εδώ και αιώνες είναι η λατρεία της ζωής και το μίσος και η απέγχθεια του θανάτου. Όταν όμως συνηθίσουμε στη σκέψη πως ο Γκρίζος Άγγελος δεν είναι παρά ένας από τους περισσότερο ελεήμονες Αγγέλους και ότι ο θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα, η γέννηση σε μια άλλη ζωή, τότε ίσως σταματήσουμε να τον θεωρούμε ως τον μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας.
Περιγράψαμε στα παραπάνω κείμενα το τι περίπου συμβαίνει στην απέναντι όχθη του ποταμού, σε γενικές γραμμές. Είπαμε ότι πάνω από όλα, εκεί επικρατεί η αγάπη και το έλεος. Η ψυχή έχει τη δυνατότητα για ένα περιορισμένο διάστημα να επικοινωνήσει μαζί μας κι εμείς μαζί της και αν κάτι τέτοιο συμβεί για μια δυο φορές και με κάθε σεβασμό στο ότι πρέπει εκείνη να αφεθεί εν ειρήνη να πορευθεί το δρόμο της κι εμείς στο δικό μας, τότε αυτό δεν κάνει κακό σε κανέναν, αν και γενικά το σωστότερο είναι να αποφεύγεται. Η ψυχή μετά την κάθαρσή της, θα "μεταφερθεί" στον Παράδεισο, όπου θα αναρρώσει από την καθαρτική της εμπειρία και θα εκπαιδευτεί με διαφορετικό τρόπο, πριν οδηγηθεί σε μια ακόμη ενσάρκωση, κουβαλώντας μαζί της το μέρος εκείνο από το κάρμα της που δεν έχει σβήσει.
Ολόκληρη αυτή η διαδικασία συμβαίνει για την πλειοψηφία των ψυχών. Αφήσαμε έξω τις ψυχές εκείνες που είναι περισσότερο εκπαιδευμένες από τις υπόλοιπες, τους Βοδισάτβας, όπως ονομάζονται στην ανατολική παράδοση. Εκείνοι διδάχτηκαν όσα είχαν να διδαχτούν, διαβαίνουν τις πύλες του θανάτου με πλήρη συνείδηση και όχι αποκοιμισμένες, καθώς έχουν επιλέξει να εξακολουθούν να ενσαρκώνονται για να βοηθήσουν όλες τις άλλες ψυχές στο μακρύ τους ταξίδι. Αλλά για αυτές θα μιλήσουμε στο μέλλον πιο αναλυτικά.

Όταν ο θάνατος είναι μια άσχημη εμπειρία

Στα προηγούμενα άρθρα μας μιλήσαμε για το θάνατο που συνήθως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Δυστυχώς, όμως, σε κάποια περιστατικά, τα πράγματα εκτρέπονται από το φυσιολογικό τους δρόμο και τότε μιλάμε για παθολογικές περιπτώσεις. Η παθολογία συμβαίνει όταν, για κάποιο λόγο, η ψυχή δεν αποδεσμεύεται από τα υλικά της δεσμά και παραμένει στο μεταίχμιο, στο μεταβατικό στάδιο. Ας εξηγήσουμε, λοιπόν μερικά πράγματα περισσότερο.
Εάν κάποιος άνθρωπος την ώρα του θανάτου διακατέχεται από ανίκητο φόβο και αγωνία για αυτόν, τότε αντιστέκεται στο έργο του Γκρίζου Αγγέλου και με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Το πέρασμά του θα γίνει επώδυνο τότε, διότι η κατώτερη συνείδησή του δεν θα αποκοιμηθεί και η ανώτερη δεν θα έρθει σε φυσιολογική επαφή με το Επέκεινα. Μια τέτοια ψυχή δεν συνειδητοποιεί ότι είναι άσαρκη και πιστεύει πως στην πραγματικότητα οι ζωντανοί είναι νεκροί. Περιπλανιέται τότε στα γνώριμά της μέρη επιχειρώντας να τραβήξει την προσοχή, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι κανείς δεν τη βλέπει. Μην πιστεύοντας ότι η ίδια είναι που έχει περάσει το Κατώφλι, νομίζει ότι είναι ζωντανή και ότι περιστοιχίζεται από φαντάσματα και είναι μεγάλη η αγωνία της.
Σε περιπτώσεις βίαιου θανάτου, συμβαίνει περίπου το ίδιο. Η ψυχή δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του περάσματός της και είναι μπερδεμένη και ζαλισμένη μόλις "ξυπνήσει" στη νέα της κατάσταση. Και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις, ενδέχεται η ψυχή να προσπαθήσει να γυρίσει πίσω, αφού δεν γνωρίζει πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο, γιατί ο δρόμος μπροστά της φαντάζει ερημικός και ομιχλώδης. Οι μπερδεμένες και πονεμένες αυτές ψυχές, ωστόσο, θα βρουν το δρόμο τους, χάρη στη βοήθεια και το έλεος των βοηθών της απέναντι πλευράς. Ας μην παρεμποδίσουμε το έργο τους προσπαθώντας να κρατήσουμε τις ψυχές αυτές στο υλικό πεδίο. Είναι βέβαιο πως περισσότερο κακό θα τους κάνουμε, παρά καλό, αν τις ενθαρρύνουμε να παραμείνουν δέσμιες στο μεταίχμιο. Ας προσευχηθούμε για αυτές και η βοήθεια θα φτάσει, χαρίζοντάς τους την ανάπαυση που χρειάζονται.
Σε περιπτώσεις βίαιων θανάτων, όπως σε μια δολοφονία, συμβαίνουν όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τη στιγμή όμως που η ενσαρκωμένη ψυχή δέχεται επίθεση, ο φόβος της είναι δυνατό να δημιουργήσει μια Σκεπτομορφή που να ανταποκρίνεται στην ατμόσφαιρα φόβου και αγωνίας που προκαλείται από το φόνο. Ομοίως, αντίστοιχες Σκεπτομορφές μπορεί να προκαλέσει εκείνος που με δολοφονική μανία επιτίθεται. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι στην πραγματικότητα, δεν είναι η ψυχή του αδικοχαμένου που προκαλεί το Στοίχειωμα, αλλά η συγκεκριμένη νοητική Σκεπτομορφή, η οποία θα γίνει αντιληπτή ανάλογα με το βαθμό ψυχικής ευαισθησίας του κάθε ανθρώπου. Ως ατμόσφαιρα θα είναι δυσάρεστη, ίσως να προκαλεί φόβο, ενώ αν κάποιος έχει πιο αναπτυγμένες ψυχικές ικανότητες, μπορεί να δει κάποια "υλοποίηση" (καταχρηστικά χρησιμοποιώ τον όρο) και να βιώσει όλες εκείνες τις εμπειρίες που χαρακτηρίζουν το Στοίχειωμα. Η ανυπαρξία αυτών των ψυχικών ικανοτήτων είναι που εμποδίζει μερικούς να βιώσουν τέτοιες εμπειρίες. Ας μην κατηγορούν τους άλλους, όμως, επειδή τα δικά τους μάτια δεν μπορούν να δουν εκείνα που οι άλλοι βλέπουν. Ας μην τους ειρωνεύονται και ας μην τους χλευάζουν.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι υπάρχει έλεος στην απέναντι πλευρά. Όλες αυτές οι πονεμένες ψυχές θα βρουν την ανάπαυση που χρειάζονται όσο τίποτε άλλο και η ισορροπία θα αποκατασταθεί. Εμείς πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αγαπάμε εκείνους που φεύγουν, με μια αγάπη που δεν θα κάνει άθελά της κακό ούτε σε εκείνους ούτε σε εμάς τους ίδιους. Το ρητό "οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς" έχει πολύ περισσότερη σοφία μέσα του από όση νομίζουμε.

Ταφικά έθιμα

Στις χώρες που προτιμάται η ταφή των νεκρών συνηθίζεται ο νεκρός να περνάει κάποιες τελευταίες ώρες στο σπίτι του, στολισμένος με κεριά και λουλούδια. Είναι μια εικόνα όμορφη μέσα στη θλίψη της, ενώ η ύπαρξη λουλουδιών και κεριών εξυπηρετεί ασυνείδητα και έναν άλλο σκοπό. Το διπλό αιθερικό σώμα, πριν διαλυθεί οριστικά, κάνει μια τελευταία και απελπισμένη προσπάθεια να αντλήσει αιθερική ύλη από το περιβάλλον, μιας και πλέον έχει στερηθεί του πράνα που έρχεται από τον Ήλιο. Προκειμένου η άντληση αυτή να μη συμβεί από τους ανθρώπους που παρίστανται, η φλόγα των κεριών είναι η καλύτερη λύση, ώσπου η ψυχή να αποχωρίσει. Από την άλλη, για να μην επιταχυνθούν πολύ οι διαδικασίες απόσυρσης του διπλού αιθερικού, το οποίο διασπάται από τον ήλιο, συνηθίζεται να κλείνουν τα μάτια του νεκρού και τις κουρτίνες του σπιτιού. Η εξάντληση που νιώθουν εκείνοι που "φυλάνε"¨το νεκρό, οφείλεται αφενός στην ψυχολογική τους κατάσταση, στην οδύνη αλλά και στην απορρόφηση της αιθερικής τους ενέργειας από το διπλό αιθερικό. Ο τρόμος και το δέος που συνοδεύει τις αντιδράσεις μερικών στη θέα του άψυχου σώματος, οφείλεται αφενός στο δέος που προκαλεί σε όλους μας ο θάνατος, αφετέρου οφείλεται στο άνοιγμα που έχει συμβεί προς τα στοιχειακά βασίλεια, τα οποία αποτελούν κατώτερες μορφές ζωής αλλά κυβερνούνται από τους Τέσσερις Ισχυρούς Αρχαγγέλους, στο όνομα του Θεού.
Για όλους τους λόγους που αναφέραμε σε άλλα σημεία, είναι σημαντικό να προσεύχεται κανείς για την ανάπαυση της ψυχής αλλά να διακατέχεται από αγάπη και όχι από οδύνη. Τα μαύρα ρούχα αποτελούν ένδειξη πένθους αλλά ταυτόχρονα μονώνουν τον πενθούντα από την απορρόφηση της αιθερικής του ενέργειας που εξηγήσαμε παραπάνω. Μια άλλη πολύ καλή μέθοδος ομαλής διάλυσης του διπλού αιθερικού είναι το να φυτέψει κανείς άνθη στον τάφο του νεκρού, γιατί τα άνθη προσλαμβάνουν την αιθερική ενέργεια και την αποδίδουν στο περιβάλλον. Το σπάσιμο του πιάτου θεωρείται δεισιδαιμονία και δεν προσφέρει τίποτα.
(συνεχίζεται)

Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 2ο)

Σε αυτή τη σειρά άρθρων σας ζητάω κάτι που είναι σχεδόν ακατόρθωτο: σας ζητώ να προσπαθήσετε να δείτε το θάνατο με διαφορετικά μάτια και σίγουρα όχι όπως έχετε δει να τον περιγράφουν. Διότι οπωσδήποτε ορισμένες περιπτώσεις που θα έχετε παρακολουθήσει είναι όντως σκληρές και απάνθρωπες, όμως για εκείνον που φεύγει δεν είναι καθόλου έτσι. Οι περισσότεροι, μάλιστα, από όσους είχαν περιθανάτιες εμπειρίες, στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω και το λόγο μας τον εξηγούν πηγές που δεν θα γίνονταν ποτέ δεκτές από εκείνους που έχουν Υλιστική κατεύθυνση στη σκέψη τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους αλλά το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχουμε κι εμείς: να αξιολογούμε ως αληθινές τις γνώσεις που έχουμε λάβει και να μη στεκόμαστε μόνο σε εκείνο που τα μάτια βλέπουν. Υπάρχουν άλλα πεδία εκτός από το υλικό και η πραγματική μας κατεύθυνση είναι προς εκείνα. Από αυτό εδώ είμαστε περαστικοί αλλά όχι αφημένοι στην τύχη μας. Και είναι για εκείνα τα πεδία που απλώνονται πέρα από τις πύλες του θανάτου που θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω.

Κόλαση και Παράδεισος

Οι αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή επιβιώνει μετά το θάνατο του σώματος και κατευθύνεται προς ένα συγκεκριμένο "χώρο" ανάλογα με τις πράξεις της στο υλικό επίπεδο. Εάν οι πράξεις της ήταν αγαθές, τότε κατευθυνόταν εκεί που επικράτησε να ονομάζεται Παράδεισος. Σε αντίθετη περίπτωση πήγαινε εκεί που επικράτησε να ονομάζεται Κόλαση. Αν και ο σκοπός των άρθρων αυτών δεν είναι να μιλήσουν για τους δυο αυτούς "τόπους" και το πως ονομάζονταν και περιγράφονταν στους διάφορους λαούς, εντούτοις μπορούμε να πούμε μερικά μόνο πράγματα. Η Κόλαση συνήθως βρισκόταν στο εσωτερικό της Γης και κατοικούνταν από τέρατα και δαιμονικά πλάσματα. Ήταν πολύ ζεστή ή πολύ κρύα και εκεί ζούσαν οι νεκροί μέσα σε μια διαρκή θλίψη ή και σε αιώνια βασανιστήρια.
Ο Παράδεισος, από την άλλη, είναι ο τόπος των αιώνιων απολαύσεων ή της ένωσης της ψυχής με το Θεό και της ολοκλήρωσης που αυτή η ένωση επιφέρει. Είναι ο τόπος όπου πηγαίνουν οι Δίκαιοι και συνήθως περιγράφεται ως ένας πανέμορφος τόπος στη φύση.
Θα μας δοθεί η ευκαιρία σε εκτενέστερα άρθρα να μιλήσουμε για τις δυο αυτές "τοποθεσίες". Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σταθώ περισσότερο σε μια άλλη οπτική γωνία της Κόλασης και του Παραδείσου. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστώ ποιά αμαρτία μπορεί να είναι τόσο μεγάλη που να δικαιολογεί μια αιώνια τιμωρία. Ακόμα και ο πλέον αιμοσταγής άνθρωπος δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είδους θλιβερά βιώματα ή νοσήματα μπορεί να είχε, που να τον οδήγησαν σε μια αναμφισβήτητα απάνθρωπη στάση. Μέσα σε μια ζωή απόλυτης σχετικότητας είναι δυνατό μια ψυχή να καταδικαστεί σε αιώνια βασανιστήρια από τη λάθος επιλογή μιας και μοναδικής ζωής;
Όπως και να έχει το πράγμα, στην Κόλαση δεν υπάρχουν φωτιές και πόνος με την ανθρώπινη σημασία, που τόσο παραστατικά μας έχει μεταφέρει η χριστιανική φιλολογία, όπως και στον Παράδεισο δεν ρέουν ποταμοί μελιού, όπως μας λέει η μουσουλμανική παράδοση. Δεν θα πρέπει τις δυο αυτές καταστάσεις να τις περιγράφουμε με όρους της υλικής - υλιστικής ζωής μας, καθότι αποτελούν καταστάσεις συνειδητότητας.

Τι συμβαίνει στην απέναντι πλευρά;

Είναι γενικευμένη η αντίληψη ότι η ψυχή του ανθρώπου αποχωρίζεται από το υλικό σώμα τη στιγμή που σταματάει η αναπνοή και οι ζωτικές λειτουργίες. Στην πραγματικότητα, όμως, ο αποχωρισμός της ψυχής μπορεί να συμβεί ώρες ή και ημέρες πριν από το σωματικό θάνατο. Όταν η ψυχή αποχωριστεί από το υλικό σώμα, παραμένει για λίγο κοντά του μέχρι σταδιακά να αποδεσμευτεί από την ύλη. Τότε το αιθερικό σώμα στερείται του πράνα και σταδιακά κι εκείνο βιώνει το δικό του θάνατο, όπως και ένα ένα όλα τα υπόλοιπα σώματα του ανθρώπου.
Ο ετοιμοθάνατος, λίγο πριν αποχωρήσει, συνηθίζει να βλέπει αγαπημένα του πρόσωπα που πριν από εκείνον εγκατέλειψαν τη ζωή, μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως. Εκείνοι θα είναι και οι συνοδοί του στον άλλο κόσμο, στον οποίο υπάρχει καλοσύνη και ευσπλαχνία ακόμα και για εκείνους που πεθαίνουν μόνοι. Η κατώτερη συνείδηση του ετοιμοθάνατου αποκοιμίζεται, ώστε να μην υπάρχει πόνος και αγωνία και όταν ο θάνατος έχει ολοκληρωθεί και η ψυχή αποχωριστεί του υλικού της σώματος, τότε η ψυχή ξυπνάει και πάλι, μπροστά από τους συνοδούς της, που είναι έτοιμοι να της παράσχουν κάθε βοήθεια ώστε να συνηθίσει στη νέα της κατάσταση. Και δεν υπάρχει καμία ψυχή που να αφήνεται να διαβεί το κατώφλι μόνη και αβοήθητη.
Στα πρώιμα αυτά στάδια είναι δυνατό να προσπαθήσει να επικοινωνήσει κανείς με την ψυχή αλλά δεν θα συμβούλευα κανέναν να επιχειρήσει κάτι τέτοιο, όσο οίκτο και αγάπη κι αν έχει για εκείνον που έφυγε. Χρέος της ψυχής είναι να προχωρήσει πιο πέρα και χρέος δικό μας είναι να μην προσπαθούμε να τη γυρίσουμε πίσω. Μια τέτοια συμπεριφορά μόνο κακό μπορεί να της κάνει και δεν έχει κανένα όφελος. Διότι η ψυχή περνάει μετά στο αστρικό πεδίο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, όντας αφυπνισμένη σε πνευματικό επίπεδο αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα και την παρούσα της κατάσταση, δίνει μια σημαντική "μάχη" μεταξύ των ανώτερων και των κατώτερων όψεών της, προσπαθώντας να μην παρεκκλίνει από τα πνευματικά δεδομένα της. Αναγκάζεται, με απλούστερα λόγια, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της όσο ήταν ενσαρκωμένη και από αυτές να διδαχτεί. Και αυτό είναι μια οδυνηρή αλλά ταυτόχρονα και λυτρωτική εμπειρία για εκείνη, που μοιάζει πολύ με ονειρική κατάσταση, επομένως περιέχει μέσα της τους προσωπικούς συμβολισμούς και τα πιστεύω της ψυχής όσο ήταν ενσαρκωμένη. Με αυτό τον τρόπο η ψυχή διδάσκεται τα αποτελέσματα της αμαρτίας αλλά ακόμα και εκείνη την τόσο φοβερή αλλά σημαντική και λυτρωτική στιγμή για εκείνη, υπάρχει έλεος. Διότι, για πολλές από τις ψυχές, η εμπειρία αυτή αν ήταν ολοκληρωμένη, με άλλα λόγια εάν καλούνταν να αντιμετωπίσει το σύνολο των παραπτωμάτων της, θα κατέρρεε και θα χανόταν. Όμως της δείχνεται μόνο το μέρος εκείνο που μπορεί να αντέξει και σβήνει ένα μέρος μόνο από το κάρμα της, περιμένοντας κάποια επόμενη ενσάρκωση για να διαγράψει και το υπόλοιπο. Πραγματικά ελάχιστες ψυχές αντιμετωπίζουν το σύνολο των παραπτωμάτων τους και είναι εκείνες που ανήκουν στους ανθρώπους που ονομάσαμε κάποτε ως φωτισμένους.
Στο επίπεδο εκείνο η ψυχή δεν είναι μόνη. Μαζί της βρίσκονται και πολλές άλλες ψυχές που διδάσκονται ταυτόχρονα τις συνέπειες της αμαρτίας τους, σε όλα τα επίπεδα των διαβαθμίσεών της και αυτό συμβάλει επίσης στην κάθαρσή τους. Ας μην ξεχνάμε πως στο αστρικό πεδίο οι συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές από το υλικό πεδίο. Ο χώρος και ο χρόνος αποκτούν μια άλλη διάσταση. Η ψυχή κυριολεκτικά ξαναζεί τις αμαρτωλές της εμπειρίες για όσο χρόνο χρειαστεί. Κάποιες χρειάζονται λιγότερο, κάποιες περισσότερο.

Όταν οι νεκροί μιλούν

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος οικείος, μετά το θάνατο του αγαπημένου του προσώπου, τον βλέπει στον ύπνο του κι εκείνος του διηγείται πως περνάει ο χρόνος τους στην απέναντι πλευρά. Τις περισσότερες φορές οι διηγήσεις είναι χαρούμενες, οι νεκροί περνούν καλά, ξεκουράζονται και δεν ταλαιπωρούνται. Ενώ είναι ακριβές ότι ο θάνατος είναι λιγότερο οδυνηρή εμπειρία για εκείνους από όσο φανταζόμαστε, εντούτοις πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Είπαμε και πριν ότι στο αρχικό διάστημα είναι δυνατόν η ψυχή να επικοινωνήσει μαζί μας ή εμείς μαζί της, αν και κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να γίνεται ελαφρά τη καρδία. Στην αρχή, λοιπόν, εκείνο που θα δούμε δεν είναι παρά το όνειρο του θανάτου της, με λίγα λόγια η επιθυμία της την ώρα που ο Γκρίζος Άγγελος έχει κλείσει τις πύλες της συνείδησής της και την έχει αποκοιμήσει, πριν την ξυπνήσει ξανά στην απέναντι πλευρά. Είναι το δικό της όνειρο του Παραδείσου ή η δική μας επιθυμία για αυτήν, καθώς για το αγαπημένο μας πρόσωπο θέλουμε το καλύτερο. Ας είμαστε σίγουροι ότι η ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου δεν θα μείνει εκτός του ελέους του Θεού και ας μην περιμένουμε από τα όνειρα να μας διαβεβαιώσουν για κάτι τέτοιο.
(συνεχίζεται)

Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 1ο)

Τον έχουν αποκαλέσει "εχθρό της ανθρωπότητας" και μοναδική σίγουρη κατάληξη όλων μας. Επιστήμες έχουν αναπτυχθεί προκειμένου να τον καθυστερήσουν και, από ότι μαθαίνω, ακόμα και να τον παρακάμψουν, ενώ δεν έχει αφήσει αδιάφορη ούτε την Τέχνη ούτε και την κοινωνία και τους Νόμους της. Ειλικρινά, είναι ίσως εκείνος με τον οποίο η ανθρωπότητα έχει ασχοληθεί σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλον. Πρόκειται για το Θάνατο, το τέλος της ζωής μας δηλαδή και τη διάλυση του φυσικού σώματος.
Ο Θάνατος αποτελεί και τον μεγαλύτερο ίσως φόβο μας, καθώς περιλαμβάνει τον οριστικό και αμετάκλειτο αποχωρισμό μας από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, για τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε απολύτως, εκτός ίσως από το να τον καθυστερήσουμε λίγο αλλά και αυτό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και μόνο. Τον φανταζόμαστε λοιπόν ως έναν "κακό", μαύρο Άγγελο εκδικητή, που έρχεται και βίαια ξερριζώνει την ύπαρξή μας, στερώντας από εμάς και τους αγαπημένους μας το δώρο της Ζωής. Πολλές φορές μάλιστα ο Θάνατος δείχνει τα πιο φοβερά του δόντια, όταν παίρνει τη ζωή νέων ανθρώπων με βίαιο τρόπο, όταν χάνονται άνθρωποι τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά μέσα από βίαιες συνθήκες ή έπειτα από μια παρατεταμένη περίοδο πόνου ή μετά από πολέμους και θεομηνίες. Η δριμύτητα τέτοιων θανάτων μας έχει κάνει όλους λίγο πολύ να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει Θεός και αν υπάρχει "γιατί δεν κάνει κάτι". Τέτοια ερωτήματα μοιραία θα αναδυθούν σε διάφορες στιγμές της ζωής μας και ίσως περισσότερο τώρα, που οι χριστιανοί διανύουν την περίοδο πριν το Πάσχα, που είναι η Νίκη του Χριστού επάνω στις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Θα υπάρξουν μια σειρά από άρθρα για αυτό το σημαντικό θέμα. Μέσα σε αυτά, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές εξηγήσεις γύρω από το μέγα αυτό μυστήριο, διότι σε πολλές περιπτώσεις η ενημέρωση διώχνει το φόβο μακριά. Θα δείξουμε ότι από Εσωτερικής πλευράς ο Θάνατος δεν είναι εχθρός της ανθρωπότητας αλλά κάποιος που έχει παρεξηγηθεί, έχοντας κάθε κατανόηση και συμπάθεια για όλους εμάς που έχουμε χάσει (και θα χάσουμε) κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα. Επίσης, θα αναφερθούμε στην πιθανότητα (για μένα βεβαιότητα), ότι ο θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα σε μια άλλη ζωή.

Ο φυσικός θάνατος

Ο Εσωτερισμός αναγνωρίζει ότι υπάρχουν τόσοι θάνατοι όσα και τα σώματα του ανθρώπου. Επτά θάνατοι για επτά διαφορετικά σώματα. Στο σημείο αυτό θα ασχοληθούμε με το φυσικό θάνατο από καθαρά επιστημονικής πλευράς. Ο θάνατος του σώματος προκύπτει όταν οι ιστοί και τα κύτταρα που τους αποτελούν, για κάποιο λόγο δεν μπορούν να επιτελέσουν επιτυχώς τη λειτουργία που τους έχει οριστεί. Οι λόγοι μπορεί να είναι τραυματισμοί ή ασθένειες σε γενικές γραμμές. Ένα μετά το άλλο τα όργανα καταρρέουν και όταν η λειτουργία ορισμένων ιδιαίτερα ζωτικών από αυτά γίνει δυσχερής, τότε το σύνολο αδυνατεί να ανταπεξέλθει, μέχρι του σημείου του εγκεφαλικού και μεταβολικού θανάτου, ο οποίος είναι και μη αναστρέψιμος. Τότε συμβαίνουν ιστικές και διαφόρων άλλων ειδών αλλοιώσεις που σε μικροσκοπικό επίπεδο προκαλούν τη λύση της κυτταρικής μεμβράνης των λυσοσωμάτων (ειδικών οργανιδίων του κυτταροπλάσματος που περιέχουν λυτικά ένζυμα). Τα ένζυμα αυτά χύνονται στο κυτταρικό περιβάλλον και καταστρέφουν τις πρωτεϊνες και τα νουκλεϊκά οξέα, οπότε προκαλείται διάλυση του κυττάρου, του ιστού, του οργάνου και σταδιακά ολόκληρου του σώματος. Προϊόντα αυτής της διαδικασίας είναι αζωτούχες ενώσεις που χαρακτηρίζονται από δυσοσμία, όπως είναι η πουτρεσκίνη και η καδαβερίνη.
Η επιστήμη, λοιπόν θεωρεί ότι αυτό είναι το τέλος του ανθρώπινου σώματος: η παύση της καρδιακής και εγκεφαλικής λειτουργίας και ο μεταβολικός θάνατος που επέρχεται σχεδόν άμεσα. Ο θάνατος, για την επιστήμη, έρχεται με την ανάλογη ένδειξη στο ηλεκτροκαρδιογράφημα (ή στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα). Ανάλογα με την κατάσταση του ασθενή, εκείνος θα έχει ή όχι συνείδηση τη στιγμή του θανάτου. Οι όποιες "περίεργες" εμπειρίες τον αφορούν, όπως για παράδειγμα να βλέπει πρόσωπα που δεν υπάρχουν, αποδίδονται στην κατάστασή του και σε ψυχολογικούς μηχανισμούς και δεν τους δίνεται περισσότερη σημασία. Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε ότι η σημασία τους είναι πολύ μεγαλύτερη από όση νομίζεται από τον υλιστή άνθρωπο, διότι έχουμε την πίστη ότι ο θάνατος είναι το πέρασμα σε μια άλλη ζωή και από αυτή την άποψη, μοιάζει με τον τοκετό, με τη γέννηση σε έναν άλλο κόσμο ή, για την ακρίβεια, σε μια άλλη κατάσταση συνειδητότητας.
Ας μην περιμένει κανείς να παρατεθούν "αποδείξεις" για όλα αυτά. Ας αναρωτηθεί καλύτερα τι συνιστά "απόδειξη" για εκείνον. Εάν κανείς επιθυμεί να θεωρεί ότι ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος και τίποτε άλλο δεν υπάρχει πέραν αυτού, είναι δικαιωμά του και δεν θα επιχειρηθεί να αλλαχτεί η γνώμη κανενός. Ας προσπεράσει αυτές τις σελίδες, λοιπόν και ας τις θεωρήσει φαντασιώσεις και φρούδες ελπίδες. Εάν κάποιος όμως επιθυμεί να μάθει την Εσωτερική άποψη γύρω από αυτό το φαινόμενο, ας μελετήσει τα όσα έχουμε να πούμε και ας σχηματίσει τη δική του άποψη. Διότι θα ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στον άνθρωπο από τη στιγμή εκείνη που ο κόσμος θεωρεί ότι "βγαίνει η ψυχή" και έπειτα. Το υλικό σώμα, άλλωστε, σε κάθε περίπτωση, είναι προορισμένο να επιστρέψει στα συνθετικά του στοιχεία. "Χους ει και εις χουν απελευσει", κατά το χριστιανισμό. Δραστηριότητα των αποικοδομητικών βακτηρίων, κατά τη Βιολογία. Αλλαγή των μορφών της ενέργειας, κατά τη Φυσική.
Κι όμως, αυτή είναι μια από τις πλέον οδυνηρές μορφές του θανάτου. Διότι είμαστε συνηθισμένοι στο υλικό σώμα. Αυτό αγκαλιάζουμε, αυτό φιλάμε, αυτό συνιστά τον άνθρωπο που αγαπήσαμε, έστω και αν δεν βάζουμε την προσωπικότητα σε δεύτερη μοίρα. Και είναι οδυνηρή η σκέψη ότι αυτό το σώμα θα διαλυθεί και θα μείνει η ανάμνησή του και μόνο. Αλλά ας έχουμε ελπίδα διότι για εκείνον που φεύγει δεν είναι παρά η αποβολή του κελύφους που θα τον οδηγήσει σε μια άλλη κατάσταση, για την οποία και θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω.
(συνεχίζεται)

Το Άγιο Φως (μέρος 5ο)

Παρά τις ανόητες επιθέσεις των δήθεν "διαφωτιστών" του ελληνικού λαού, εκείνων που καμία ιδέα δεν έχουν για την Εσωτερική πραγματικότητα και οι οποίες επιθέσεις θα ενταθούν το διάστημα που έρχεται, το Φως του Παναγίου Τάφου είναι ο ορισμός του μεταφυσικού φαινομένου, οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία του. Κατά την άποψή μου, όντως κάτι συμβαίνει εκεί κάτω. Κάτι που είναι ικανό να προκαλεί μια σειρά από μεταφυσικές εμπειρίες στο πλήθος, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις είναι ικανές να του αλλάξουν την ίδια του τη ζωή. Αυτό το "κάτι" είναι πολύ πιθανό σε κάποιο βαθμό να έχει φυσική εξήγηση. Είπαμε άλλωστε ότι ο Θεός στο υλικό επίπεδο λειτουργεί με βάση τους νόμους που έχει θεσπίσει. Αλλά το πραγματικό ζήτημα δεν εντοπίζεται εκεί. Για εμένα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το εάν το Φως έχει φυσική ή όχι εξήγηση. Η πραγματική του δύναμη κρύβεται στο συμβολισμό του κι αυτός είναι η επικράτηση της δύναμης της ζωής απέναντι στο θάνατο, σε γενικές γραμμές. Από αυτή την άποψη, ολόκληρο το Πάθος του Ιησού θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ο κύκλος ζωής και θανάτου της ίδιας της φύσης και της ανθρώπινης ύπαρξης. Το Φως είναι η πανανθρώπινη ελπίδα της Ανάστασης, που για τον κάθε άνθρωπο εξατομικεύεται: ο καθένας βλέπει στο Φως του Παναγίου Τάφου την ελπίδα που εκείνος προσωπικά χρειάζεται περισσότερο σε αυτή τη ζωή. Η ελπίδα αυτή, σε συνδυασμό με τις όποιες συνθήκες μπορεί να επικρατούν εκείνες τις φοβερές στιγμές, μετατρέπεται σε διαφορετικές συνειδησιακές καταστάσεις, που τον οδηγούν σε αντίστοιχες εμπειρίες, ανάλογα με την Εσωτερική του ανάπτυξη. Έτσι, κάποιοι θα δουν στο Φως τη φλόγα που δεν καίει, κάποιοι άλλοι την Ανάσταση του Ιησού και μερικοί ακόμα τη δική τους προσωπική Ανάσταση, όπως και τη θεϊκή πρόνοια σε ολόκληρο το μεγαλείο της που μπορούν να συλλάβουν. Εάν υπάρχει κάποιο θαύμα, αυτό δεν περιορίζεται στο εάν η φλόγα αυτή καίει ή δεν καίει, αν υπάρχει απάτη ή όχι. Ως εκ τούτου ο συνειδητοποιημένος πιστός οποιασδήποτε θρησκείας δεν χρειάζεται το Άγιο Φως ή τα αγαλματάκια που πίνουν γάλα για να πιστέψει. Έχει ήδη τη Γνώση ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα μπορούν τα υλικά του μάτια να δουν και όλα εκείνα δεν τα θεωρεί ως φαντασίες, με την έννοια που τους έχουμε δώσει.
Επίσης, πολύς λόγος έχει γίνει για το εάν αποτελεί υπερβολή η απόδοση τιμών Αρχηγού Κράτους στο Άγιο Φως. Είπαμε και παραπάνω ότι το να λατρεύει κανείς την ίδια τη φλόγα και όχι τον Δημιουργό, είναι δεισιδαιμονία, ίδια με το να πιστεύει ότι η φλόγα είναι ο Θεός του. Επειδή όμως ο συμβολισμός είναι πολύ ισχυρός, εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί η απόδοση τέτοιων τιμών. Εάν μάλιστα θυμηθώ την αρχαία ιστορία, καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση τέτοιου είδους τιμές, διότι απλά συνηθίζονταν από τότε. Και αν επίσης συνυπολογίσω το γεγονός ότι με αυτές τις τιμές έχουμε υποδεχτεί ή κατευοδώσει ανθρώπους που πολύ αμφιβάλω αν τις άξιζαν, τότε σαφώς και προτιμώ τιμές Αρχηγού Κράτους στο συμβολισμό του Φωτός και όχι σε ανθρώπους.
Ένα άλλο σημείο που θα ήθελα να θίξω σε αυτό το καταληκτικό κείμενο, είναι η επίθεση που γίνεται στους απλούς ανθρώπους από όλους εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται και προβάλονται ως διανοούμενοι. Θα ήταν μέγιστο σφάλμα να τους υποτιμούμε λέγοντας ότι είναι θρησκόληπτοι. Δεν αμφιβάλω ότι αρκετοί από αυτούς μπορεί και να είναι αλλά προσωπικά γνωρίζω και πολλούς "φωστήρες" που εσκεμμένα ή από άγνοια έχουν πλήρη μεσάνυχτα από τους απλούς συμβολισμούς που εξηγήσαμε παραπάνω. Ο απαίδευτος άνθρωπος άλλωστε μπορεί να δικαιολογηθεί ως προς τη θρησκοληψία, δεδομένου ότι για πολλούς λόγους δεν είχε τη δυνατότητα να εμβαθύνει σε τέτοια ζητήματα. Εμείς, που την είχαμε αυτή τη δυνατότητα, τι κάναμε; Ίσως οι απαίδευτοι να έχουν τη δυνατότητα να εισέλθουν με μεγαλύτερη ευκολία σε πεδία που εμείς κατηγορούμε ως ανυπόστατα παιχνίδια του μυαλού μας.

Αντί επιλόγου

Σε ένα μικρό παιδί που μας ρωτάει πως γεννήθηκε, απαντούν μερικοί ότι τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός. Λίγο αργότερα, λέμε αόριστα ότι το παιδί γεννιέται μόλις κοιμηθεί ο μπαμπάς και η μαμά. Σε μεγαλύτερη ηλικία θα τους εξηγήσουμε τη σεξουαλική επαφή. Όταν οι γνώσεις τους έχουν προχωρήσει, θα τους μιλήσουμε για τα βιολογικά φαινόμενα του ωαρίου με το σπερματοζωάριο. Στο Πανεπιστήμιο θα τους εξηγηθούν με μεγαλύτερες λεπτομέρειες οι μοριακές διαδικασίες της αναπαραγωγής και στο επίπεδο του μεταπτυχιακού και πάνω, θα μάθουν όλες τις γνώσεις τις οποίες διαθέτει η επιστήμη μέχρι εκείνο το σημείο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το ζήτημα που εξετάσαμε αυτές τις μέρες αλλά και με άλλα Εσωτερικά ζητήματα.
Ο "κοινός" θνητός θα μείνει στο γεγονός μιας φλόγας που δεν καίει. Ο κάπως πιο υποψιασμένος θα αναρωτηθεί για το τι συνιστά ένα θαύμα, ο αμέσως παραπάνω θα κατανοήσει το πρώτο επίπεδο των συμβολισμών και ου το κάθε εξής. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί με εκείνον που μελετάει τις χριστιανικές Γραφές. Αν περιοριστεί σε ένα μόνο επίπεδο ερμηνείας, τότε θα συναντήσει δεκάδες λογικά και όχι μόνο σφάλματα και θα βιαστεί να μιλήσει για ανοησίες και ανακρίβειες των κειμένων. Το μόνο σφάλμα που θα έχει συμβεί, όμως, θα είναι το δικό του, διότι δεν φρόντισε να μάθει το εσωτερικό "γράμμα του Νόμου", εκείνο που θα του έλυνε τις απορίες και θα τον έβγαζε από τα ερμηνευτικά αδιέξοδα. Ο απαίδευτος, από την άλλη, θα μείνει μόνο στο εξωτερικό περίβλημα και θα είναι ικανοποιημένος, αδυνατώντας όμως να απαντήσει ικανοποιητικά στις λογικές απορίες που θα του θέσει ο άλλος. Θα ακολουθήσει ένα "πίστευε και μη ερεύνα" και θα κοιμηθεί ήσυχος τα βράδια του.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη μου ένσταση. Δεν μπορούμε να κρίνουμε κάτι που δεν έχουμε κατανοήσει σε βάθος. Και τέτοιου είδους κριτική έχει ασκηθεί άφθονη κατά του χριστιανισμού συγκεκριμένα, από ανθρώπους που ιδέα δεν έχουν για την εσωτερική του όψη. Αλλά παρόμοια κριτική έχει ασκηθεί και κατά του Αγίου Φωτός από ανθρώπους που δήθεν ενδιαφέρονται για τη μεταφυσική. Ιδού, λοιπόν, έχουν ένα κατεξοχήν μεταφυσικό φαινόμενο, το οποίο όμως απαξιούν να μελετήσουν, απλά και μόνο επειδή συμβαίνει στο χριστιανισμό ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν μέσα στην ημιμάθειά τους.
Ο συμβολισμός του Αγίου Φωτός, όμως, είναι συλλογικός που εξατομικεύεται και ως εκ τούτου, δεν αφορά μόνο χριστιανούς ορθόδοξους. Τα ονόματα ίσως να αλλάζουν, όχι όμως και η εσωτερική ουσία. Διότι ακόμη και η Θέωση, η Ένωση με το Μυστικό Σώμα του Χριστού, όπως αναφέρεται στο χριστιανισμό, δεν είναι παρά η Νιρβάνα με ένα άλλο όνομα.
Φέτος λοιπόν που θα πάτε στην Εκκλησία οδηγημένοι από την Πίστη σας ή από την κοινωνική ή οικογενειακή υποχρέωση και όχι από την Πίστη, σκεφτείτε τα όλα αυτά.

Το Άγιο Φως (μέρος 4ο)

Είχα αναφέρει σε άλλο σημείο του εκτενούς αυτού άρθρου ότι το ζήτημα με το Άγιο Φως είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο μερικοί θέλουν να νομίζουν και θεωρώ πως με τις έως τώρα αναφορές έχω στηρίξει αρκετά την άποψή μου. Είναι όμως καιρός τώρα να περάσουμε στην πραγματική ουσία του φαινομένου και να το συνδέσουμε με όλα όσα έχουμε έως τώρα αναφέρει αλλά και με μερικές νέες γνώσεις. Είμαι βέβαιος πως αρκετοί δεν θα συμφωνήσουν με την ανάλυση που θα κάνω. Είναι πιθανόν επίσης να ισχυριστούν ότι ορισμένα σημεία που θα θίξω δεν είναι και πολύ πιθανό να συμβαίνουν. Οι απόψεις τους είναι σεβαστές από εμένα αλλά ας έχουν υπόψη ότι τόσο εγώ όσο κι εκείνοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα να αποδείξουμε ότι πράγματι δεν υπάρχει κάποιου είδους Θεία παρέμβαση, διαφορετική ίσως από εκείνη που νομίζουμε.

Το Φως της Ζωής

Διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο : " Εν Αυτώ ζωή ην και η ζωή ην το Φως των ανθρώπων. Και το Φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν". Για ποιό Φως μιλάει άραγε; Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με οντότητες, σε ποιό φως τις βλέπουν να είναι μέσα; Όταν χιλιάδες άνθρωποι κάθε Μεγάλο Σάββατο βλέπουν μια φωτεινή φλόγα να εμφανίζεται από το πουθενά και να "ανάβει" τα κεριά τους, τι είναι εκείνο το Φως που όλοι δέχονται ως θαύμα και το επίσημο Κράτος το υποδέχεται με τιμές Αρχηγού Κράτους; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές πιθανές απαντήσεις.
Οι άνθρωποι που έχουν οράματα με Αγίους, Αγγέλους ή οτιδήποτε άλλο, τους βλέπουν λουσμένους μέσα στο Αστρικό Φως, απλά γιατί τέτοιες εμπειρίες συμβαίνουν στο Αστρικό Πεδίο. Όσοι έχουν αρκετή εμπειρία, ξέρουν ότι το Αστρικό Φως δεν είναι η Αλήθεια. Οι εμπειρίες του αστρικού πεδίου συνήθως είναι εντυπωσιακές αλλά δεν πρέπει να τις εκλαμβάνει κανείς ως την αποκάλυψη της Αλήθειας και της Γνώσης των πραγμάτων. Ως πεδίο το Αστρικό είναι απατηλό και σχετίζεται στενά με το υποσυνείδητο. Υπάρχει όμως και η εμπειρία ενός άλλου Φωτός, προσιτή σε πολύ λιγότερο κόσμο και έπειτα από προετοιμασία χρόνων. Ας δούμε μερικά περισσότερα πράγματα για αυτό το Φως.
Η Καββαλιστική θεώρηση θέλει το Θεό να δημιουργεί τον Κόσμο μέσα από μια σειρά Δέκα Ιερών Εκπορεύσεων, που ονομάζονται Σεφιρώθ. Ας μην πούμε περισσότερα πράγματα για αυτά, άλλωστε η εξέταση της Καμπάλλα και του Δέντρου της Ζωής είναι μια τεράστια προσπάθεια που ξεφεύγει από τις δυνατότητές μου. Η πρώτη ωστόσο θεϊκή εκπόρευση μετά τα Πέπλα του Ανεκδήλωτου είναι το Κέτερ, το Στέμμα. Κανείς δεν μπορεί να το προσεγγίσει στο πνευματικό επίπεδο όσο έχει το υλικό του σώμα. Αυτό συμφωνεί και με την παράδοση της Εκκλησίας, που λέει ότι κανείς δεν μπορεί να "δει" το Θεό και να εξακολουθήσει να ζει. Ο Ενώχ περπάτησε με το Θεό αλλά δεν ήταν πια ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Ηλίας είχε το όραμα του Θεού αλλά έφυγε στον ουρανό με ένα φλεγόμενο άρμα. Την εμπειρία του Κέτερ, όμως σε πιο χαμηλό επίπεδο, μπορεί να τη βιώσουν μερικώς άνθρωποι που είναι εξαιρετικά εκπαιδευμένοι. Όπως αναφέρει και η Dion Fortune, κατά το διαλογισμό στις "παρυφές" του Κέτερ, κανείς μπορεί να δει ένα εκτυφλωτικό φως, μέσα στο οποίο χάνεται κάθε σκέψη. Υπάρχει όμως και άλλο ένα Φως, εκείνο που οι Καβαλλιστές ονομάζουν Αϊν Σοφ Αούρ (Απεριόριστο Φως) και αποτελεί ένα από τα τρία πέπλα της αρνητικής ύπαρξης, τα οποία δεν προσεγγίζονται με τον ανθρώπινο νου. Πάλι σύμφωνα με τη Fortune, ένας πολύ εκπαιδευμένος άνθρωπος μπορεί να τα οριοθετήσει λίγο παραπέρα από τους υπόλοιπους αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εισέλθει σε αυτά ή να τα κατανοήσει.
Έχω τη ζωηρή εντύπωση ότι το Φως στο οποίο αναφέρεται ο Ιωάννης είναι ο διαλογισμός του Κέτερ. Πιθανολογώ ότι το Θαβώρειο Φως είναι το Αστρικό Φως, μέσα στον οποίο οι μαθητές είδαν τον Ιησού σε ένα λεπτοφυέστερο επίπεδο. Πιστεύω ότι οι περισσότερες εμπειρίες που μερικοί από εμάς έχουν, αναφέρονται σε αυτό το τελευταίο φως και επίπεδο, ενώ ελάχιστοι και εξαιρετικά αναπτυγμένοι άνθρωποι, που αποκαλούνται μύστες ή ασκητές, έχουν την εμπειρία του Κέτερ. Πιστεύω ότι είναι το Φως του Κέτερ που αναφέρεται από τους Πατέρες ως Ανέσπερον Φως και θεωρείται από αυτούς ως μια από τις Θείες Εκδηλώσεις, σε πλήρη ταύτιση με την Καμπάλλα που άλλωστε αποτελεί τη μυστικιστική ρίζα του ιουδαϊσμού και του χριστιανισμού που γεννήθηκε μέσα από αυτόν. Αυτό είναι το Φως της Ζωής που το σκοτάδι δεν μπορεί να το καλύψει. Το γιατί, θα το εξηγήσουμε λίγο παρακάτω. Προς το παρόν κρατήστε τους συνειρμούς - πιθανότητες που σας αναφέρω για να καταλήξουμε σταδιακά στο τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την Αφή του Φωτός.

Η φλόγα

Έχουμε όλοι μας δει στις τηλεοράσεις ανθρώπους να λούζονται κυριολεκτικά με τη φλόγα εκείνη και να μην καίγονται. Τι να είναι, άραγε η φλόγα αυτή; Καταρχήν, ή θα είναι υλική ή θα είναι άυλη. Η υλική θα έκαιγε και το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα εξαιτίας της ψυχολογικά φορτισμένης ατμόσφαιρας οι άνθρωποι να μη βίωναν τον πόνο από το κάψιμο, όπως συμβαίνει και με τα Αναστενάρια. Ναι, αλλά θα έπρεπε να υπάρχουν βλάβες του δέρματος από τη φωτιά, κάτι που από όσο ξέρω, δεν έχει αναφερθεί ποτέ. Κι επίσης, θα έπρεπε οι ίδιοι να έχουν φτάσει σε μια πολύ υψηλή εκστατική κατάσταση, κάτι που επίσης μου φαίνεται πως είναι δύσκολο, ακόμα και αν δεχτούμε την περίπτωση ομαδικής υποβολής. Γιατί αν δεχτούμε ότι υπάρχει τόσο ισχυρή υποβολή που να μην εκδηλώνεται πόνος και ιστικές αλλοιώσεις στο πλήθος, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι το πλήθος αυτό είναι ικανό και για άλλα πράγματα.
Από την άλλη, η υλοποίηση μιας φλόγας με μαγικές διαδικασίες είναι εφικτό να γίνει, ακόμα και από έναν άνθρωπο. Ναι, αλλά και αυτό χρειάζεται έναν πολύ υψηλό βαθμό μύησης που αμφιβάλω εάν κάποιος από τους παραβρισκόμενους θα μπορούσε να είχε. Ο Πατριάρχης, ίσως αλλά και πάλι μου ακούγεται δύσκολο αν και δεν μπορώ να το αποκλείσω, απλούστατα γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω τον βαθμό εξέλιξης του καθενός.
Επίσης, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στον προβληματισμό μας ότι το γεγονός δεν είναι μόνο μια φλόγα αλλά μια κατάσταση στην οποία εκδηλώνονται και άλλα φαινόμενα, όπως αυταναφλέξεις και εκστατικά οράματα. Από την ανάλυσή μου, αφήνω έξω την πιθανότητα επιστημονικής εξήγησης, μέχρι αυτή να δοθεί, όπως και την περίπτωση θεϊκής παρέμβασης, διότι αυτό είναι ένα αξίωμα για μένα αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη στην επιχειρηματολογία. Για μένα ο Θεός είναι ικανός για τα πάντα αλλά σαφώς και λειτουργεί με τους νόμους που Εκείνος θέσπισε για το υλικό επίπεδο. Αυτό το τελευταίο δεν περιορίζει τις δυνάμεις του, όπως έχουν επιχειρηματολογήσει μερικοί φιλόσοφοι και θεολόγοι.
(συνεχίζεται)

Το Άγιο Φως (μέρος 3ο)

Είδαμε στο προηγούμενο μέρος του άρθρου τις κυριότερες ενστάσεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι το Άγιο Φως του Παναγίου Τάφου είναι είτε ψεύδος είτε εσκεμμένη απάτη είτε μια παρεξηγημένη και διαστρεβλωμένη τελετουργία. Είπαμε επίσης ότι κάποιοι από αυτούς χαρακτηρίζονται από εμπάθεια έναντι της συγκεκριμένης θρησκείας . Ας προσπαθήσουμε να μην κάνουμε το ίδιο λάθος κι εμείς. Ας προσεγγίσουμε τις μαρτυρίες των ανθρώπων αυτών με ευαισθησία και σεβασμό στο τι βίωσαν, όποια και αν είναι η πίστη τους ή η άποψή τους για το φαινόμενο. Δεν είναι δικαίωμά μας να κρίνουμε την πίστη τους ακόμα και αν δεν συμφωνούμε με αυτή.
Από την άλλη, όμως, έχουμε το δικαίωμα να έχουμε τη δική μας άποψη και να προτείνουμε τι μπορεί να είναι αυτό το περίφημο Φως και αυτό ακριβώς θα κάνουμε. Διότι η άποψή μου είναι ότι το φαινόμενο πηγαίνει πολύ πιο μακριά από ότι μερικοί νομίζουν και αυτό προτίθεμαι να καταδείξω, στηριγμένος τόσο στις εμπειρίες που περιγράφονται όσο και σε γνώσεις περί του απόκρυφου χριστιανισμού και του εσωτερισμού.

Οι εμπειρίες του Φωτός

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες που αναφέρουν ότι το Φως εμφανίζεται με τη μορφή κινούμενων φλογών, περιστρεφόμενων λευκογάλανων στροβίλων ή ακόμα και μικρών κεραυνών. Κινείται στο θόλο του Ναού της Αναστάσεως, αφού εμφανιστεί μυστηριωδώς και στη συνέχεια κινείται σε όλο το χώρο του Ναού αλλά και έξω από αυτόν. Αποτέλεσμα της κίνησης αυτής είναι το ότι, σε πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία του χώρου, να ανάβουν τα κεριά από μόνα τους με ένα Φως που έχει τη μορφή φλόγας που δεν καίει για μερικά λεπτά της ώρας. Έπειτα, η φλόγα βγάζει καπνό και μετατρέπεται στη γνωστή γλώσσα φωτιάς που ξέρουμε. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν αρκετά βίντεο με το Φως και την τελετή της Αφής του, για όποιον ενδιαφέρεται.
Αυτό είναι το φαινόμενο που βλέπει ο κόσμος σε πρώτο επίπεδο. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες προσώπων γνωστών μου και μη, οι οποίες περιγράφουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Ήταν περισσότερα από 20 χρόνια πριν όταν ο Γ. κάτοικος της πόλης μου, επισκέφτηκε τον Πανάγιο Τάφο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ήταν τότε 14 ετών και δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη θρησκεία. Μέσα στον συνωστισμό, κατόρθωσε σπρώχνοντας να φτάσει πολύ κοντά στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου και περίμενε μαζί με το πλήθος να δώσει το Φως στους γονείς του που βρίσκονταν πολύ μακριά από εκείνον. " Ξαφνικά κι ενώ ο Πατριάρχης βρισκόταν ήδη μέσα στον Πανάγιο Τάφο, ακούστηκε ένα βουητό από ψηλά, σαν να πέφτει κάτι από τον ουρανό. Στην αρχή φοβήθηκα γιατί μου φάνηκε ότι έπεφτε βόμβα - τέτοιον ήχο είχε - και από ένστικτο σήκωσα τα μάτια ψηλά, χωρίς να μπορώ να κινηθώ. Είδα τότε φωτιά να πέφτει από τον ουρανό επάνω στον Τάφο και τα πάντα να πιάνουν φωτιά, όλα καίγονταν γύρω μου αλλά δεν καταστρέφονταν. Το κερί μου άναψε μόνο του, ήμουν κι εγώ λουσμένος στη φωτιά αλλά δεν ένιωθα κανέναν πόνο και δεν άκουγα τίποτα από το περιβάλλον γύρω μου που εκείνη την ώρα όλοι έτρεχαν αφηνιασμένοι να πάρουν τη φλόγα από το κερί του Πατριάρχη. Είχα μείνει αποσβολωμένος και κάποιοι από το πλήθος με μετέφεραν έξω χωρίς να μπορώ να μιλήσω. Οι γονείς μου αργότερα μου είπαν ότι συνήλθα μετά από ώρα." Ό, τι κι αν ήταν εκείνο που έζησε ο Γ. στάθηκε ικανό να τον στρέψει στη θεολογία και την ιερατική.
Την ίδια εμπειρία με τον Γ. μου έχουν διηγηθεί και άλλοι προσκυνητές, με ελαφρές παραλλαγές. Οι πιο πολλοί από αυτούς είδαν μια γαλανόλευκη ανταύγεια να κάνει την εμφάνισή της ψηλά και να αλλάζει θέση πριν κανείς προλάβει να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Οι ίδιοι διηγούνται πως τα συναισθήματά τους κυμαίνονταν από δέος έως και αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας, ακόμα και ο Γ. δηλώνει πως ήταν από το δέος που έμεινε αποσβολωμένος. Όταν συνήλθε ήταν τόσο χαρούμενος όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή του.
Άραγε υπάρχει κάποιο φυσικό φαινόμενο στην ατμόσφαιρα του Παναγίου Τάφου, ικανό να προκαλεί ανάφλεξη των κεριών; Και αν ναι, τότε γιατί τα πρώτα λεπτά όλοι περιγράφουν αυτή τη φλόγα ως "φλόγα φωτός" που δεν καίει και όχι σαν τις κανονικές φλόγες που όλοι ξέρουμε;
Το φαινόμενο της αυτανάφλεξης των κεριών, όμως, δεν περιορίζεται στον Πανάγιο Τάφο, αν κι εκεί μόνο, από όσο γνωρίζω, στην αρχή πρόκειται για "φλόγα φωτός". Έχω υπόψη μου και άλλες μαρτυρίες, από διαφορετικά μέρη σχετικά με την αυτανάφλεξη. Η Δ. αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα στη ζωή της. Είχε χριστιανική ανατροφή και πίστευε ότι με την προσευχή θα λύνονταν τα προβλήματά της. Ήταν Πάσχα όταν το Μεγάλο Σάββατο, θεώρησε πως θα ήταν ευλογία για την ίδια εάν πρώτη έπαιρνε το Φως από το χέρι του ιερέα, οπότε πήγε από νωρίς στην εκκλησία και πλησίασε πολύ κοντά στην Ωραία Πύλη. Ο ιερέας μόλις βγήκε, επειδή φοβήθηκε μήπως από το συνωστισμό προκληθεί κάποιο ατύχημα, έκανε μια σχεδόν βίαιη κίνηση απομάκρυνσης της λαμπάδας, ώστε να αποκατασταθεί πρώτα η τάξη. Η Δ. όμως, μέσα στη θλίψη της το θεώρησε ως κακό σημάδι και απομακρύνθηκε λυπημένη σε μια γωνία. Εκείνη τη στιγμή, άκουσε ένα μικρό βουητό και σηκώνοντας τα μάτια της είδε τη λαμπάδα της να ανάβει από μόνη της. Το ίδιο ακριβώς είδαν και μερικοί που ήταν δίπλα της. Τι το προκάλεσε αυτό, δεν μπορώ να αποφασίσω. Ωστόσο η Δ. μετά από αυτό έγινε μοναχή και από τότε ζει ευτυχισμένη σε ένα μοναστήρι.
Στενό συγγενικό μου πρόσωπο, για την αξιοπιστία του οποίου μπορώ να εγγυηθώ, μου διηγήθηκε πως πάντοτε στο σπίτι της είχε αναμμένο ένα καντήλι μπροστά από την εικόνα της Παναγίας. Κάποια χρονιά, όμως, που η φτώχεια τους είχε χτυπήσει αλύπητα (αναφερόμαστε στην περίοδο μετά την Κατοχή), έτυχε να μην έχουν λάδι ούτε για να φάνε, οπότε το καντήλι εξαντλώντας τα αποθέματά του, άρχισε σιγά σιγά να σβήνει. Η ίδια, όπως λέει, πιο πολύ λυπήθηκε που θα έσβηνε το καντήλι παρά που δεν είχε η ίδια να φάει, οπότε μόλις εκείνο έσβησε εντελώς, την πήραν τα κλάματα. Την ίδια στιγμή, ακούστηκε ένα βουητό και το καντήλι άναψε μόνο του, χωρίς να έχει λάδι αλλά μόνο το νερό που συνηθίζουν να βάζουν κι έκαιγε με το νερό και χωρίς λάδι, μέχρι την επόμενη ημέρα που τυχαία κάποιος της πήγε ένα μπουκάλι λάδι. Η ίδια η συγγενής μου, περισσότερα από 50 χρόνια μετά, είναι πεπεισμένη πως η ίδια η Παναγία άναψε το καντήλι της.

Τα μυστήρια του Φωτός

Πιστεύω πως δεν υπάρχει λόγος να παραθέσω περισσότερες μαρτυρίες. Ομολογώ ότι δεν έχω κάποια εξήγηση να δώσω για τα παραπάνω φαινόμενα, τουλάχιστον όχι φυσική εξήγηση. Αυτό ας το κάνουν εκείνοι που έχουν τις κατάλληλες γνώσεις και θα χαρώ να έχω την άποψή τους. Στο σημείο αυτό, ολοκληρώνοντας τις μαρτυρίες για το Φως, θα παραθέσω κάποιες άλλες εμπειρίες που σχετίζονται με Φως ή φωτιά που δεν καίει και που ανήκουν σε περισσότερο μυστικιστικό επίπεδο, ώστε να μπορέσουμε αργότερα να περάσουμε σε εξέταση του τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει.
Μια πρώιμη παρόμοια μαρτυρία περιγράφεται στην Έξοδο, το δεύτερο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Αναφέρομαι φυσικά στην περίφημη καιόμενη βάτο του Μωϋσή που, αν και καιόμενη, δεν καταστρεφόταν από τη φωτιά. Έπειτα, θα είναι γνωστό ίσως σε όσους ασχολούνται με τον εσωτερικό χριστιανισμό ότι ο Θεός θεωρείται ως "πυρ καταναλίσκον", δηλαδή ως φωτιά που εξαγνίζει αλλά δεν καταστρέφει. Μια ακόμη εμπειρία φωτός αναφέρεται στα Ευαγγέλια, κατά τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα Ιησού στο Όρος Θαβώρ όπου οι μαθητές τον είδαν μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως και τρόμαξαν. Το ίδιο εκτυφλωτικό Φως είχε δει και ο Σαούλ, διώκτης των χριστιανών, ο οποίος αργότερα έγινε ο Απόστολος Παύλος. Επίσης, υπάρχει και μια μυστικιστική εμπειρία, γνωστή σε λίγους Πατέρες της Εκκλησίας, κατά την οποία βλέπουν αυτό το Φως, έπειτα από μια μακρά περίοδο προετοιμασίας, νηστείας και προσευχής (και όχι μόνο), η οποία μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Θυμάμαι ακόμη μια γνωστή μου μοναχή να μου περιγράφει πως κάποια στιγμή που πήγε στο κελί ενός Γέροντα για να τον ενημερώσει ότι ήταν όλα έτοιμα για τη Λειτουργία, είδε από το παράθυρο του κελιού να βγαίνει ένα εκτυφλωτικό φως, κατά πολύ ισχυρότερο από εκείνο του Ήλιου. Γέμισε δέος και έμεινε ακίνητη στη θέση της, μέχρι που βγήκε ο Γέροντας με πρόσωπο που φαινόταν, όπως μου είπε "ότι κοίταζε σε άλλους κόσμους". Ας σημειωθεί πως το ίδιο φαινόμενο είχε συμβεί άλλες δυο φορές τουλάχιστον.
Αλλά δεν είναι και λίγες οι μαρτυρίες απλών ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι έχουν δει Αγγέλους και Αγίους, να είναι πλυμμηρισμένοι μέσα σε ένα υπερκόσμιο Φως. Μάλιστα, η εμπειρία με όντα που είναι λουσμένα στο Φως είναι πανάρχαια, συναντάται σε όλους τους πολιτισμούς και ακόμη και στις μέρες μας με τον ίδιο τρόπο περιγράφονται επαφές με γήινα όντα.

Το μεταίχμιο των κόσμων

Συχνά οι προσωπικές εμπειρίες των ανθρώπων αποδίδονται σε διαφορετικά αίτια στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, ελάχιστα λαμβάνονται υπόψη από αυτοαποκαλούμενους ερευνητές. Η τελευταία στάση είναι λανθασμένη, κατά την άποψή μου. Δεν μπορείς να απομονώσεις ένα φαινόμενο από τις εμπειρίες που το περιγράφουν ούτε και μπορείς να το ερμηνεύσεις χωρίς να έχεις υπόψη σου το τι πιστεύουν εκείνοι που το βίωσαν. Η άποψή τους δεν θα καθοδηγήσει τη σκέψη σου ούτε και θα υποκαταστήσει τη λογική σου αλλά θα είναι πολύτιμος αρωγός.
Υπάρχουν γύρω μας πολύ περισσότεροι άνθρωποι που έχουν παράξενες εμπειρίες από όσους νομίζετε. Είναι άνθρωποι που ανήκουν σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και με διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα. Έχουμε συνηθίσει όλοι μας να θεωρούμε πιο αξιόπιστους εκείνους που έχουν υψηλή μόρφωση. Εγώ το βλέπω το θέμα κάπως διαφορετικά. Γιατί όλοι όσοι έρχονται σε επαφή με κάποια εμπειρία που τους υπερβαίνει νιώθουν το ίδιο παράξενα και αρκετές φορές η εμπειρία εκείνη είναι ικανή να αλλάξει τη ζωή τους. Το Άγιο Φως το έχουν δει γνωστοί μου γιατροί, καθηγητές, στρατιωτικοί και πολλοί άλλοι, πιστοί και όχι. Όλοι τους ένιωσαν μια ποικιλία συναισθημάτων. Άλλωστε, οι συλλογικοί φόβοι κι ελπίδες δεν κάνουν διακρίσεις.
(συνεχίζεται)

Το Άγιο Φως (μέρος 2ο)

Περί της απάτης ή τεχνάσματος του Φωτός

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν την Αφή του Φωτός ως μια καλοστημένη από το ιερατείο απάτη, με σκοπό την ενίσχυση της πίστης των ανθρώπων αλλά και του ταμείου της Εκκλησίας. Ένας από τους πρώτους υποστηρικτές αυτής της άποψης ήταν και ο Αδαμάντιος Κοραής, αν και ο ίδιος δεν είχε επισκεφτεί τους Αγίους Τόπους και δεν είχε προσωπική εμπειρία του φαινομένου.
Σχετικά με αναφορές άλλων, όπως του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη, υπάρχει διχογνωμία μεταξύ των ιστορικών και θεολόγων σχετικά με την αξιοπιστία των διηγήσεών τους, οι οποίες, κατά μια άποψη, δεν στηρίζονται βιβλιογραφικά από τις διαθέσιμες σήμερα πηγές.
Απόψεις άλλων, όπως Μουσουλμάνων της εποχής, ορισμένοι δεν τις θεωρούν επίσης αξιόπιστες, δεδομένου ότι υφίσταται διαμάχη των θρησκειών. ο Αιγύπτιος Χαλίφης Χακίμ, άλλωστε, ήταν γνωστός διώκτης των χριστιανών και είχε διατάξει την καταστροφή του Παναγίου Τάφου. Στο ίδιο μήκος κύματος ερμηνεύουν και την αποκήρυξη του Φωτός από τον Πάπα Γρηγόριο τον Η' αλλά και από Αρμένιο Πατριάρχη, ο οποίος προέβη σε μια σχετική δήλωση, όταν όμως απέτυχε να εξασφαλίσει δικαιώματα στον Πανάγιο Τάφο.
Υπάρχουν δυο άλλες απόψεις, οι οποίες βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Πρόκειται για την άποψη του καθηγητή Κωνσταντίνου Καλοκύρη, η οποία επιβεβαιώνεται και από τον πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιο Τσέτση, ότι δεν υφίσταται θαύμα κατά την Αφή του Φωτός. Δεν γνωρίζω την επίσημη θέση του Πατριαρχείου σχετικά με το "θαύμα" ή το μη θαύμα, ωστόσο από την παράθεση χωρίου της προσευχής που λέγεται εκείνη τη στιγμή, με ανάλυση του κειμένου δεν είμαι βέβαιος ότι ενισχύεται η άποψη του ότι δεν πρόκειται για θαύμα. Ο Τάφος αποκαλείται φωτοφόρος, γίνεται αναφορά σε ένα φως που καίει συνέχεια αλλά από αυτό και μόνο, κατά την άποψή μου, δεν διαφαίνεται ότι η αναφορά γίνεται στην ακοίμητο κανδύλα και όχι σε κάτι άλλο.
Μια άλλη άποψη που έχει γίνει δημοφιλής τα τελευταία χρόνια είναι εκείνη της χρήσης ειδικών ουσιών που είναι δυνατό να προκαλέσουν ανάφλεξη των κεριών. Μέγας υποστηρικτής της είναι ο γνωστός σε όλους συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος, ο οποίος μάλιστα έχει πραγματοποιήσει σχετικά πειράματα από τηλεοράσεως. Δεν διαθέτω γνώσεις χημείας πέραν του στοιχειώδους, ωστόσο έχω αρκετές επιφυλάξεις. Πρώτα από όλα, κάτι τέτοιο προϋποθέτει εμβάπτιση του κεριού σε αυτές τις ειδικές ουσίες. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι εσκεμμένα και δόλια όλα τα κεριά που πωλούνται έχουν βυθιστεί στις ουσίες αυτές, τυγχάνει να γνωρίζω αρκετούς, οι οποίοι για λόγους τάματος μεταφέρουν τα δικά τους κεριά από την πατρίδα τους. Προφανώς, δεν είναι όλα τα κεριά βουτηγμένα στις ουσίες αυτές.
Δεύτερον, επειδή η ουσία που υποδεικνύουν είναι ο φωσφόρος, αυτός ανακαλύφθηκε τον 17ο αιώνα και δεν απαντάται ελεύθερος στη φύση. Οι οπαδοί της θεωρίας αυτής ισχυρίζονται ότι τα ιερατεία γνώριζαν από παλιότερα τη χρήση του. Πάνω σε αυτό το επιχείρημα δεν έχω να πω τίποτα, μπορεί ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Έχει επίσης λεχθεί ότι ίσως ο Πανάγιος Τάφος να βρίσκεται επάνω σε μια τοποθεσία που, για φυσικούς και χημικούς λόγους, είναι ικανή να προκαλέσει ανάφλεξη των κεριών. Αυτό επίσης δεν έχω τις γνώσεις να το ελέγξω, ωστόσο οφείλω να επισημάνω ότι κατά τα πρώτα λεπτά το Φως δεν καίει (λογικό, το Φως δεν καίει άλλωστε) αλλά και το ότι η αυτανάφλεξη αναφέρεται ότι συμβαίνει ακόμη και στον περίβολο του Ναού της Αναστάσεως.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω κάτι που ο πολύς ο κόσμος είτε δεν ξέρει είτε εσκεμμένα αγνοεί, βέβαια όχι με δική του υπαιτιότητα. Το γεγονός ότι για κάποιο φαινόμενο προτείνουμε ή αποδεικνύουμε ότι μπορεί να συμβεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το φαινόμενο συμβαίνει με τον τρόπο που υποδεικνύουμε. Τα πειράματα του κ. Καλόπουλου, υποδεικνύουν έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να συμβεί η αυτανάφλεξη. Δεν σημαίνει όμως ότι το φαινόμενο του Παναγίου Τάφου συμβαίνει με τον ίδιο μηχανισμό. Μπορεί να συμβαίνει με κάποιον άλλο. Αδυνατεί επίσης, κατά τη γνώμη μου, να εξηγήσει για ποιό λόγο δεν καίγονται οι πιστοί, όπως επίσης και το γιατί μπορεί να συμβεί σε πολλά κεριά διαφορευτικής προέλευσης αλλά ούτε και τα υπόλοιπα φαινόμενα που συνοδεύουν την Αφή του.
Άραγε, σε μεταφυσικά φαινόμενα τέτοιου είδους - γιατί περί μεταφυσικού φαινομένου πρόκειται - κάνει κανείς τον κόπο να λάβει υπόψη του προσεκτικά τις μαρτυρίες των ανθρώπων ή βιάζεται να τις αποδώσει σε αμάθεια και θρησκοληψία; Πολύ φοβάμαι ότι σε αρκετές περιπτώσεις, αν όχι πάντα, συμβαίνει το δεύτερο. Πολλοί από εκείνους που μιλούν για απάτη, με αρκετή υποκρισία κατά τη γνώμη μου κόπτονται περί της δήθεν ενημέρωσης και διαφωτισμού του κόσμου. Στην πραγματικότητα, για μεγάλο αριθμό περιπτώσεων, η εμπάθεια ορισμένων ειδικά για το χριστιανισμό είναι εξαιρετικά προφανής. Διότι εάν όλοι εκείνοι είχαν ανοιχτό πνεύμα και δεν ενδιαφέρονταν αποκλειστικά και μόνο για να σπιλώσουν το χριστιανισμό και τους λειτουργούς του, θα είχαν υποψιαστεί ότι σε ό,τι αφορά στο Άγιο Φως, έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό μεταφυσικό φαινόμενο. Και αυτό προτίθεμαι να δείξω στη συνέχεια των άρθρων. Πριν από αυτό, όμως, θα κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στο τι βιώνει ο κόσμος (ή έστω η πλειοψηφία του) που συμμετέχει στο δρώμενο της Αφής του Φωτός. Μετά από αυτό, θα αναφερθούμε σε μερικά άλλα ζητήματα που θα μας βοηθήσουν να προτείνουμε τι ίσως να συμβαίνει το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου στο Ναό της Αναστάσεως...
(συνεχίζεται)

Το Άγιο Φως

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους. Ο Απρίλιος είναι ο μήνας που εορτάζεται από τους χριστιανούς το Πάσχα, η πορεία του Χριστού προς τη Σταυρική Θυσία και η Ανάστασή Του, με την οποία, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, νικήθηκε ο θάνατος και δόθηκε στους ανθρώπους η δυνατότητα της Ανάστασης, της επικράτησης της ψυχής τους δηλαδή και μετά το θάνατο του θνητού σώματος, προς τον τελικό της σκοπό, που είναι η ένωσή της με το Θεό και η εξασφάλιση της μετά θάνατον ζωής.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν την παραπάνω ιστορία αλληγορική και σπεύδουν να τονίσουν ότι Θεοί που θυσιάστηκαν για το κοινωνικό σύνολο υπάρχουν και σε άλλες θρησκείες, απόηχος των οποίων ή και κακή αντιγραφή τους σύμφωνα με τους πιο επικριτικούς, αποτελεί η ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
Για τις ανάγκες της παρούσας μελέτης και για να μη χρειάζεται να το επισημαίνουμε συνέχεια, θα δεχτώ το γεγονός της ιστορικότητας του Χριστού και την κυριολεξία της Ανάστασής Του. Θα τονίσω επίσης ότι είμαι ευνοϊκά διακείμενος στη χριστιανική πίστη. Αυτά τα τρία σημεία τα τονίζω εξ αρχής ώστε να καταστούν σαφή στον οποιονδήποτε και να μη χρησιμοποιηθούν ενδεχομένως ως κακόγουστα επιχειρήματα. Γιατί το ζήτημα που θα εξετάσουμε σε αρκετά από τα επόμενα άρθρα δεν είναι η ιστορικότητα του προσώπου ή η κυριολεξία της ιστορίας αλλά ένα γεγονός που έχει προκαλέσει αρκετές διαμάχες μεταξύ χριστιανών και μη: Το Άγιο Φως και η τελετή της Αφής του. Διότι για τους χριστιανούς, ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι ότι η Ανάσταση και ο Ιησούς ήταν αληθινά, είναι η ύπαρξη του Φωτός εκείνου που ανάβει μια φορά το χρόνο στον Πανάγιο Τάφο της Ιερουσαλήμ.
Στη μελέτη μου αυτή, δεν έχω σκοπό να αποδείξω τίποτα. Δεν θα ισχυριστώ ότι το Φως είναι αληθινό θαύμα αλλά ούτε και απάτη. Διαχωρίζω τη θέση μου τόσο από τους νεοεθνικούς με την κοντόφθαλμη λογική όσο και από το θρησκόληπτο πλήθος. Ευελπιστώ να παρουσιάσω το θέμα όσο πιο διεξοδικά μπορώ, με σεβασμό στις θρησκευτικές αντιλήψεις του καθενός όσο και στην ελπίδα που όλοι οι άνθρωποι θέλουν - και δικαίως - να έχουν. Πάνω από όλα όμως ελπίζω πως οι αναγνώστες μου, άσχετα με την όποια άποψη έχουν επί του θέματος, να αποδειχτούν ικανοί και αντικειμενικοί ομιλητές στο σχολιασμό τους.

Τα γεγονότα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο

Εδώ και αιώνες το τελετουργικό της Αφής του Αγίου Φωτός έχει ως εξής. Το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου οι καμπάνες του Ναού της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ χτυπούν πένθιμα. Οι Αρχές ελέγχουν τον Πανάγιο Τάφο, ώστε να αποκλειστεί η πιθανότητα απάτης και ο Σκευοφύλακας μεταφέρει την Ακοίμητο Κανδήλα μέσα εκεί. Κατόπιν ο χώρος σφραγίζεται από τις Αρχές.
Ακολουθεί η είσοδος του Ορθόδοξου Πατριάρχη στο Ναό, το χέρι του οποίου φιλούν εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών δογμάτων, προκειμένου να παραλάβουν από αυτόν το Άγιο Φως. Γίνεται Λιτανεία τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο και τελικά σταματούν στην είσοδό του. Ο Πατριάρχης βγάζει τα αρχιερατικά του άμφια, μένει με το λευκό στιχάριο και ελέγχεται από τους εκπροσώπους των Αρχών. Μόνο τότε έχει δικαίωμα να εισέλθει στο κουβούκλιο του Τάφου, κρατώντας σβηστούς πυρσούς, ενώ τα καντήλια και όλα τα κεριά είναι σβηστά στο Ναό της Αναστάσεως, ο οποίος δεν έχει ρεύμα.
Εντός του Παναγίου Τάφου, ο Πατριάρχης προσεύχεται λέγοντας ειδικές ευχές και με τρόπο που κανείς δεν βλέπει μιας και δεν είναι παρών, οι πυρσοί του Πατριάρχη ανάβουν με μια φλόγα που δεν καίει για μερικά λεπτά της ώρας. Έτσι ο Πατριάρχης εξέρχεται και μέσα σε μια πραγματικά τρομακτική ατμόσφαιρα δίνει το Φως σε όλους τους εκπροσώπους και σε όλο τον κόσμο, μέσα σε εκδηλώσεις που κυμαίνονται από την έκσταση έως και την υστερία.
Το Άγιο Φως, με ειδική πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας μεταφέρεται στην Αθήνα, όπου και γίνεται δεκτό με τιμές Αρχηγού Κράτους. Από εκεί, με διάφορα μέσα μεταφέρεται σε όλους τους Ναούς της χώρας, όπου λίγο πριν τα μεσάνυχτα σβήνουν τα φώτα και εξέρχεται ο Ιερέας κρατώντας λαμπάδες με το Άγιο Φως ψέλνοντας : "Δεύτε λάβετε Φως, εκ του Ανεσπέρου Φωτός και δοξάσατε Χριστόν, τον Αναστάντα εκ νεκρών". Κατόπιν γίνεται η τελετή και η λειτουργία της Ανάστασης.
Αυτά είναι σε πολύ γενικές γραμμές τα γεγονότα του Μεγάλου Σαββάτου και ήδη ακόμη και ο άσχετος με το θέμα αναγνώστης θα έχει καταλάβει ότι υπάρχει ένα ζήτημα: ο κόσμος πιστεύει και βλέπει πλέον και από τις τηλεοράσεις ότι η φλόγα εκείνη δεν καίει για μερικά λεπτά. Πιστοί και άπιστοι λούζονται κυριολεκτικά με αυτή και δεν παθαίνουν απολύτως τίποτα. Πρόκειται άραγε για ένα αυθεντικό θαύμα ή για κάποιου άλλου είδους φαινόμενο, όπως διατείνονται μερικοί; Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Θα επιχειρήσουμε, όμως στα άρθρα που θα ακολουθήσουν να κάνουμε μερικές υποθέσεις, χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Αλλά πριν από αυτό, θα χρειαστεί να θίξουμε μερικά ακόμη επιμέρους ζητήματα.

Ιστορικά στοιχεία

Οι αρχαιότερες αναφορές στην Αφή του Φωτός χρονολογούνται περίπου από τον 9ο μ. Χ αιώνα. Μια από τις πρώτες από αυτές συναντάμε στο Οδοιπορικό της Αιθερίας, ενώ αρκετές από αυτές χρονολογούνται επίσης από την εποχή των Σταυροφοριών. Ανάμεσα σε άλλους, αναφορές για το Άγιο Φως βρίσκουμε στον κληρικό Νικήτα Βασιλικό (947 μ. Χ), στο Μοναχό Σταυροφόρο Βερνάρδο (865 - 870 μ. Χ), στον Φουσέ της Σαρτρ, χρονικογράφο της Πρώτης Σταυροφορίας (1059 - 1127 μ. Χ), στο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνό και σε αρκετούς άλλους. Σημειώστε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν χριστιανοί και μάλιστα μοναχοί σταυροφόροι. Επίσης, δεν αναφέρουν όλοι την πιθανότητα θαύματος ή μιας συμβολικής και μόνο τελετουργίας.

(συνεχίζεται...)