Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 4ο)

Θα ήθελα στο καταληκτικό αυτό κείμενο να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα και να διατυπώσω απόψεις δικές μου γύρω από το τεράστιο θέμα του θανάτου και της ζωής που μετά από αυτόν έρχεται.
Τα όσα γνωρίζουμε για την απέναντι πλευρά, τα γνωρίζουμε από τα φωτισμένα εκείνα πνεύματα που επικοινωνούν μαζί μας, όντας απαλλαγμένα πλέον από τους περιορισμούς της ύλης. Όπως συμβαίνει με όλες τις επαφές με τα πνεύματα, όμως, κανείς πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις πληροφορίες που λαμβάνει, καθώς δεν γνωρίζει τι από όλα αυτά είναι αληθινό και τι όχι. Σχεδόν όλες οι θρησκείες και τα νέα ρεύματα σκέψης, ισχυρίζονται ότι οι γνώσεις τους έχουν δοθεί μέσα από αποκάλυψη κάποιου ανώτερου όντος οπότε ως προς αυτό, καμία δεν πρωτοτυπεί και για αυτό θα πρέπει να προσέχουμε.
Ο άνθρωπος που θα δει στον ύπνο του ένα αγαπημένο του πρόσωπο να του περιγράφει πως είναι η απέναντι όχθη, μοιραία θα πιστέψει τις περιγραφές εκείνες, χωρίς ίσως να σκεφτεί τίποτε άλλο και το πιθανότερο είναι πως θα τις πάρει τοις μετρητοίς. Έτσι, θα θεωρήσει πως στον Παράδεισο οι ψυχές ξαπλώνουν και περπατούν μέσα σε δάση, ενώ στην Κόλαση καίγονται μέσα σε λίμνες φωτιάς. Κανένα δάσος και καμία πύρινη λίμνη δεν υπάρχει στην απέναντι πλευρά και αυτό οφείλει να το κατανοήσει κανείς καλά. Μιλάμε για καταστάσεις συνειδητότητας και όχι για άλλους πλανήτες. Πάνω από όλα, οφείλει κανείς να είναι σίγουρος πως υπάρχει έλεος και αγάπη για όλες τις ψυχές, όποια και αν ήταν τα έργα τους στη Γη. Σκοπός εκείνων που έχουν τη φροντίδα δεν είναι να εκμηδενίσουν τις ψυχές αλλά να τις εκπαιδεύσουν και να τις λυτρώσουν.
Έντονες αμφιβολίες έχω επίσης ως προς την ύπαρξη της Κόλασης, όπως αυτή περιγράφεται στο χριστιανισμό. Θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα ενός δυϊσμού που δεν είναι αληθινός και την απορρίπτω. Κανένας Θεός, όπως και αν τον ορίζει ή τον περιγράφει κανείς, δεν θα ήθελε αιώνια τιμωρία για τα παιδιά του, για λάθη που έκαναν σε μια και μόνο ζωή, ακόμα και αν αυτά τα λάθη είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής τους. Ένα μωρό παιδί με ελεύθερη βούληση θα βάλει το χέρι του στη φωτιά ή στην πρίζα, ακόμη και αν του το απαγορεύσει η μητέρα του. Κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει, παρά μόνο να δείξει κατανόηση στο ότι δεν είναι τόσο αναπτυγμένο που να ξέρει ότι δεν πρέπει να το κάνει. Και το τελευταίο πράγμα που ένας γονιός θα ήθελε, είναι να βασανίζεται το παιδί του για πάντα, ως αποτέλεσμα της κάθε ανυπακοής του. Ας σταματήσουμε λοιπόν να φοβόμαστε την Κόλαση κι ας έχουμε την ελπίδα μας στον Παράδεισο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είμαστε παραδομένοι σε μια ανεπιθύμητη ασυδωσία.
Πιστεύω πως, σε ό,τι έχει να κάνει με την απέναντι πλευρά, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και όχι δογματικοί. Εκείνα που μας έχουν αποκαλυφθεί είναι ίσως εκείνα μόνο που μπορούμε να κατανοήσουμε, περιγραφές μέσα από τα μάτια άλλων, έστω και αν είναι περισσότερο εξελιγμένοι από εμάς. Τα σεβόμαστε, τα λαμβάνουμε υπόψη μας και έχουμε πίστη κι ελπίδα στο Θεό αλλά δεν τα κάνουμε Ευαγγέλιο. Κανείς δεν μπορεί να αξιώσει την απόλυτη γνώση για τα ζητήματα αυτά, ούτε ο χριστιανισμός ούτε ο εσωτερισμός, οπότε δεχόμαστε τις εισηγήσεις τους και γεμάτοι ελπίδα και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.
Ας μην είμαστε, λοιπόν, τόσο αυστηροί όταν κρίνουμε την πίστη και τις ελπίδες των άλλων, γιατί δεν ξέρουμε πως μπορεί αυτές να λειτουργούν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Μπορεί η κατ' εμάς ανόητη ίσως "δεισιδαιμονία" των άλλων να αποτελεί το εφαλτήριο από το οποίο θα ξεκινήσει η βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων σε αντίθεση με εμάς, οι οποίοι ίσως να είμαστε περιχαρακωμένοι στην ασφάλεια των "ανώτερων" γνώσεών μας αλλά να έχουμε χάσει την ουσία μέσα από τα χέρια μας, εξαιτίας του εγωισμού της γνώσης. Για αυτό, ας μην είμαστε ευέλικτοι μόνο εκεί που μας συμφέρει. Προσωπικά, αν απεγχθάνομαι κάτι, τότε αυτό σίγουρα είναι η αλαζονεία της γνώσης, πολύ περισσότερο όταν καλύπτεται από εσωτερικούς μανδύες και από φιλοσοφικές θεωρίες που χρησιμοποιούνται μόνο κατά το συμφέρον.

Η πίστη της Ανάστασης

Ο χριστιανισμός απορρίπτει την πιθανότητα της μετενσάρκωσης, προβάλοντας επιχειρήματα που για εμένα προσωπικά δεν ευσταθούν. Η πίστη του χριστιανού στη μετά θάνατον ζωή, εξαντλείται στο ότι οι "καλοί" θα πάνε στον Παράδεισο και οι "κακοί" στην Κόλαση. Ο Θεός, ο Χριστός, θα νικήσει μια τελευταία φορά το Διάβολο και θα τον εξοστρακίσει για πάντα στην Κόλαση, αφού πρώτα όμως θα του έχει εξασφαλίσει έναν τεράστιο αριθμό από πιστούς στο βασίλειό του. Οι "καλοί", όμως θα αναστηθούν και θα ενωθούν με το Μυστικό Σώμα του Χριστού. Η Ανάσταση αυτή θα αφορά στα υλικά τους σώματα μιας και η ψυχή, εξαιτίας της Θείας Χάρης, είναι αθάνατη.
Δεν θα αμφισβητήσω το Δόγμα της Ανάστασης γενικότερα αλλά δεν μπορώ να είμαι καθόλου σίγουρος για την Ανάσταση των υλικών σωμάτων, αφενός επειδή πιστεύω στην μετενσάρκωση και δεν καταλαβαίνω ποιό από όλα τα υλικά σώματα θα αναστηθεί, αφετέρου επειδή δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα οφελούσε κάτι τέτοιο. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, λοιπόν αλλά δεν υποτιμώ όλους εκείνους που πιστεύουν στην κυριολεξία των εννοιών. Η Θεότητα θα τους αποκαλύψει, όπως και σε εμένα, την αλήθεια που μπορούμε να κατανοήσουμε. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως, ό,τι και αν γίνει, θα είναι για το καλό της κάθε ψυχής ξεχωριστά και πως καμία δεν πρόκειται να χαθεί αβοήθητη.
Η ιστορία του Χριστού αντανακλάται στο Τίφαρετ, τη Σεφίρα της ισορροπίας και είναι πολύ βαθύτερη από όσο μερικοί ανόητοι νομίζουν, είτε ανήκουν στη μια είτε στην άλλη πλευρά.

Πως πρέπει κανείς να συναντά το θάνατο - επίλογος

Ο θάνατος είναι μια εμπειρία από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, ούτε και ξέρουμε πότε θα πάμε να τον συναντήσουμε και κάτω από ποιές συνθήκες. Δεν είναι άσχημο, λοιπόν, να τον έχουμε κατά νου και να μην τον θεωρούμε ως κάτι μακρινό για μας. Σε κάθε περίπτωση, ας είμαστε βέβαιοι πως όλα θα πάνε καλά και θα εξελιχθούν κατά το συμφέρον μας. Η πίστη, ακόμη και αν εκφράζεται μέσα από έναν κατά τα άλλα ανεπιθύμητο δυϊσμό ή μέσα από μια ανόητη δεισιδαιμονία, έχω την εντύπωση ότι δεν προδίδει τον άνθρωπο τελικά, χάρη στη βοήθεια και την κατανόηση των φωτισμένων ψυχών που αντικρύζουν την αλήθεια.
Στο θάνατο, όπως και στη ζωή, οφείλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς και να μην αντιστεκόμαστε, διότι κάτι τέτοιο θα μετατρέψει σε οδυνηρή μια εμπειρία που ουσιαστικά είναι ευχάριστη για εκείνον που φεύγει. Ας αφήνουμε εκείνους που αναχωρούν να αναπαύονται με ειρήνη και ας μην τους καλούμε πίσω στο υλικό επίπεδο. Οι προσευχές και η αγάπη μας θα πρέπει να τους συνοδεύουν αλλά με όχι μίζερο τρόπο, γιατί είναι σαν την αναχώρηση κάποιων για ταξίδι: κάποια στιγμή θα τους συναντήσουμε ξανά, πολύ πιθανό πως θα είναι οι ίδιοι που θα έρθουν να μας προϋπαντήσουν, όταν το γήινο ταξίδι μας τελειώσει. Τις προσφορές για την ψυχή των τεθνεώτων κάποιοι θα σας τις χαρακτηρίσουν ως προκατάληψη, εγώ όμως σας συμβουλεύω να τις κάνετε εφόσον το επιθυμείτε. Και οι φωτισμένες ψυχές της απέναντι όχθης ξέρουν πως να τις μετατρέπουν σε προσευχές για εκείνους.Τα τυπικά της θρησκείας την οποία ασπάζεστε, θα πρέπει να τα κάνετε. Για το χριστιανικό δόγμα που γνωρίζω περισσότερα, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά και θα βοηθήσουν την ψυχή στο ταξίδι της.
Πάνω από όλα αυτά, πρέπει όλοι μας να ζούμε με την ανάμνηση του θανάτου και όχι να ζουμε λες και δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε εμάς. Αυτή η σκέψη είναι μια βασική άσκηση του Μοναχισμού και όχι μόνο και δεν είναι απαισιόδοξη, μιας και όλοι εμείς δεχόμαστε την ύπαρξη της μετά το θάνατο ζωής.