Θάνατος και Ανάσταση (μέρος 2ο)

Σε αυτή τη σειρά άρθρων σας ζητάω κάτι που είναι σχεδόν ακατόρθωτο: σας ζητώ να προσπαθήσετε να δείτε το θάνατο με διαφορετικά μάτια και σίγουρα όχι όπως έχετε δει να τον περιγράφουν. Διότι οπωσδήποτε ορισμένες περιπτώσεις που θα έχετε παρακολουθήσει είναι όντως σκληρές και απάνθρωπες, όμως για εκείνον που φεύγει δεν είναι καθόλου έτσι. Οι περισσότεροι, μάλιστα, από όσους είχαν περιθανάτιες εμπειρίες, στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω και το λόγο μας τον εξηγούν πηγές που δεν θα γίνονταν ποτέ δεκτές από εκείνους που έχουν Υλιστική κατεύθυνση στη σκέψη τους. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους αλλά το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχουμε κι εμείς: να αξιολογούμε ως αληθινές τις γνώσεις που έχουμε λάβει και να μη στεκόμαστε μόνο σε εκείνο που τα μάτια βλέπουν. Υπάρχουν άλλα πεδία εκτός από το υλικό και η πραγματική μας κατεύθυνση είναι προς εκείνα. Από αυτό εδώ είμαστε περαστικοί αλλά όχι αφημένοι στην τύχη μας. Και είναι για εκείνα τα πεδία που απλώνονται πέρα από τις πύλες του θανάτου που θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω.

Κόλαση και Παράδεισος

Οι αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή επιβιώνει μετά το θάνατο του σώματος και κατευθύνεται προς ένα συγκεκριμένο "χώρο" ανάλογα με τις πράξεις της στο υλικό επίπεδο. Εάν οι πράξεις της ήταν αγαθές, τότε κατευθυνόταν εκεί που επικράτησε να ονομάζεται Παράδεισος. Σε αντίθετη περίπτωση πήγαινε εκεί που επικράτησε να ονομάζεται Κόλαση. Αν και ο σκοπός των άρθρων αυτών δεν είναι να μιλήσουν για τους δυο αυτούς "τόπους" και το πως ονομάζονταν και περιγράφονταν στους διάφορους λαούς, εντούτοις μπορούμε να πούμε μερικά μόνο πράγματα. Η Κόλαση συνήθως βρισκόταν στο εσωτερικό της Γης και κατοικούνταν από τέρατα και δαιμονικά πλάσματα. Ήταν πολύ ζεστή ή πολύ κρύα και εκεί ζούσαν οι νεκροί μέσα σε μια διαρκή θλίψη ή και σε αιώνια βασανιστήρια.
Ο Παράδεισος, από την άλλη, είναι ο τόπος των αιώνιων απολαύσεων ή της ένωσης της ψυχής με το Θεό και της ολοκλήρωσης που αυτή η ένωση επιφέρει. Είναι ο τόπος όπου πηγαίνουν οι Δίκαιοι και συνήθως περιγράφεται ως ένας πανέμορφος τόπος στη φύση.
Θα μας δοθεί η ευκαιρία σε εκτενέστερα άρθρα να μιλήσουμε για τις δυο αυτές "τοποθεσίες". Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σταθώ περισσότερο σε μια άλλη οπτική γωνία της Κόλασης και του Παραδείσου. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστώ ποιά αμαρτία μπορεί να είναι τόσο μεγάλη που να δικαιολογεί μια αιώνια τιμωρία. Ακόμα και ο πλέον αιμοσταγής άνθρωπος δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είδους θλιβερά βιώματα ή νοσήματα μπορεί να είχε, που να τον οδήγησαν σε μια αναμφισβήτητα απάνθρωπη στάση. Μέσα σε μια ζωή απόλυτης σχετικότητας είναι δυνατό μια ψυχή να καταδικαστεί σε αιώνια βασανιστήρια από τη λάθος επιλογή μιας και μοναδικής ζωής;
Όπως και να έχει το πράγμα, στην Κόλαση δεν υπάρχουν φωτιές και πόνος με την ανθρώπινη σημασία, που τόσο παραστατικά μας έχει μεταφέρει η χριστιανική φιλολογία, όπως και στον Παράδεισο δεν ρέουν ποταμοί μελιού, όπως μας λέει η μουσουλμανική παράδοση. Δεν θα πρέπει τις δυο αυτές καταστάσεις να τις περιγράφουμε με όρους της υλικής - υλιστικής ζωής μας, καθότι αποτελούν καταστάσεις συνειδητότητας.

Τι συμβαίνει στην απέναντι πλευρά;

Είναι γενικευμένη η αντίληψη ότι η ψυχή του ανθρώπου αποχωρίζεται από το υλικό σώμα τη στιγμή που σταματάει η αναπνοή και οι ζωτικές λειτουργίες. Στην πραγματικότητα, όμως, ο αποχωρισμός της ψυχής μπορεί να συμβεί ώρες ή και ημέρες πριν από το σωματικό θάνατο. Όταν η ψυχή αποχωριστεί από το υλικό σώμα, παραμένει για λίγο κοντά του μέχρι σταδιακά να αποδεσμευτεί από την ύλη. Τότε το αιθερικό σώμα στερείται του πράνα και σταδιακά κι εκείνο βιώνει το δικό του θάνατο, όπως και ένα ένα όλα τα υπόλοιπα σώματα του ανθρώπου.
Ο ετοιμοθάνατος, λίγο πριν αποχωρήσει, συνηθίζει να βλέπει αγαπημένα του πρόσωπα που πριν από εκείνον εγκατέλειψαν τη ζωή, μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως. Εκείνοι θα είναι και οι συνοδοί του στον άλλο κόσμο, στον οποίο υπάρχει καλοσύνη και ευσπλαχνία ακόμα και για εκείνους που πεθαίνουν μόνοι. Η κατώτερη συνείδηση του ετοιμοθάνατου αποκοιμίζεται, ώστε να μην υπάρχει πόνος και αγωνία και όταν ο θάνατος έχει ολοκληρωθεί και η ψυχή αποχωριστεί του υλικού της σώματος, τότε η ψυχή ξυπνάει και πάλι, μπροστά από τους συνοδούς της, που είναι έτοιμοι να της παράσχουν κάθε βοήθεια ώστε να συνηθίσει στη νέα της κατάσταση. Και δεν υπάρχει καμία ψυχή που να αφήνεται να διαβεί το κατώφλι μόνη και αβοήθητη.
Στα πρώιμα αυτά στάδια είναι δυνατό να προσπαθήσει να επικοινωνήσει κανείς με την ψυχή αλλά δεν θα συμβούλευα κανέναν να επιχειρήσει κάτι τέτοιο, όσο οίκτο και αγάπη κι αν έχει για εκείνον που έφυγε. Χρέος της ψυχής είναι να προχωρήσει πιο πέρα και χρέος δικό μας είναι να μην προσπαθούμε να τη γυρίσουμε πίσω. Μια τέτοια συμπεριφορά μόνο κακό μπορεί να της κάνει και δεν έχει κανένα όφελος. Διότι η ψυχή περνάει μετά στο αστρικό πεδίο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, όντας αφυπνισμένη σε πνευματικό επίπεδο αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα και την παρούσα της κατάσταση, δίνει μια σημαντική "μάχη" μεταξύ των ανώτερων και των κατώτερων όψεών της, προσπαθώντας να μην παρεκκλίνει από τα πνευματικά δεδομένα της. Αναγκάζεται, με απλούστερα λόγια, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της όσο ήταν ενσαρκωμένη και από αυτές να διδαχτεί. Και αυτό είναι μια οδυνηρή αλλά ταυτόχρονα και λυτρωτική εμπειρία για εκείνη, που μοιάζει πολύ με ονειρική κατάσταση, επομένως περιέχει μέσα της τους προσωπικούς συμβολισμούς και τα πιστεύω της ψυχής όσο ήταν ενσαρκωμένη. Με αυτό τον τρόπο η ψυχή διδάσκεται τα αποτελέσματα της αμαρτίας αλλά ακόμα και εκείνη την τόσο φοβερή αλλά σημαντική και λυτρωτική στιγμή για εκείνη, υπάρχει έλεος. Διότι, για πολλές από τις ψυχές, η εμπειρία αυτή αν ήταν ολοκληρωμένη, με άλλα λόγια εάν καλούνταν να αντιμετωπίσει το σύνολο των παραπτωμάτων της, θα κατέρρεε και θα χανόταν. Όμως της δείχνεται μόνο το μέρος εκείνο που μπορεί να αντέξει και σβήνει ένα μέρος μόνο από το κάρμα της, περιμένοντας κάποια επόμενη ενσάρκωση για να διαγράψει και το υπόλοιπο. Πραγματικά ελάχιστες ψυχές αντιμετωπίζουν το σύνολο των παραπτωμάτων τους και είναι εκείνες που ανήκουν στους ανθρώπους που ονομάσαμε κάποτε ως φωτισμένους.
Στο επίπεδο εκείνο η ψυχή δεν είναι μόνη. Μαζί της βρίσκονται και πολλές άλλες ψυχές που διδάσκονται ταυτόχρονα τις συνέπειες της αμαρτίας τους, σε όλα τα επίπεδα των διαβαθμίσεών της και αυτό συμβάλει επίσης στην κάθαρσή τους. Ας μην ξεχνάμε πως στο αστρικό πεδίο οι συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές από το υλικό πεδίο. Ο χώρος και ο χρόνος αποκτούν μια άλλη διάσταση. Η ψυχή κυριολεκτικά ξαναζεί τις αμαρτωλές της εμπειρίες για όσο χρόνο χρειαστεί. Κάποιες χρειάζονται λιγότερο, κάποιες περισσότερο.

Όταν οι νεκροί μιλούν

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος οικείος, μετά το θάνατο του αγαπημένου του προσώπου, τον βλέπει στον ύπνο του κι εκείνος του διηγείται πως περνάει ο χρόνος τους στην απέναντι πλευρά. Τις περισσότερες φορές οι διηγήσεις είναι χαρούμενες, οι νεκροί περνούν καλά, ξεκουράζονται και δεν ταλαιπωρούνται. Ενώ είναι ακριβές ότι ο θάνατος είναι λιγότερο οδυνηρή εμπειρία για εκείνους από όσο φανταζόμαστε, εντούτοις πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Είπαμε και πριν ότι στο αρχικό διάστημα είναι δυνατόν η ψυχή να επικοινωνήσει μαζί μας ή εμείς μαζί της, αν και κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να γίνεται ελαφρά τη καρδία. Στην αρχή, λοιπόν, εκείνο που θα δούμε δεν είναι παρά το όνειρο του θανάτου της, με λίγα λόγια η επιθυμία της την ώρα που ο Γκρίζος Άγγελος έχει κλείσει τις πύλες της συνείδησής της και την έχει αποκοιμήσει, πριν την ξυπνήσει ξανά στην απέναντι πλευρά. Είναι το δικό της όνειρο του Παραδείσου ή η δική μας επιθυμία για αυτήν, καθώς για το αγαπημένο μας πρόσωπο θέλουμε το καλύτερο. Ας είμαστε σίγουροι ότι η ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου δεν θα μείνει εκτός του ελέους του Θεού και ας μην περιμένουμε από τα όνειρα να μας διαβεβαιώσουν για κάτι τέτοιο.
(συνεχίζεται)