Το ωτοστόπ του τρόμου

Υπάρχουν αναφορές από όλο σχεδόν τον πλανήτη για ένα φαινόμενο που έχει χαρακτηριστεί ως αστικός θρύλος και αντιμετωπίζεται και αυτό συνήθως με δυσπιστία. Ας δούμε λίγο το βασικό του σενάριο.
Υπάρχει λοιπόν ένας οδηγός ο οποίος οδηγεί τη νύχτα σε λεωφόρο ή συνηθέστερα σε κάποια έρημη, επαρχιακή οδό, μέχρι που βλέπει κάποιον να του κάνει νόημα να σταματήσει και να τον πάρει μαζί του. Ο άγνωστος σταματάει, ανεβαίνει στο αμάξι αλλά σύντομα ο οδηγός καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει στη συνέχεια ότι ο άγνωστος δεν ήταν παρά ένα φάντασμα. Θα σας παραθέσω μερικές μόνο μαρτυρίες, οι οποίες προέρχονται επίσης από το προσωπικό μου αρχείο. Να τονίσω ότι δεν γνωρίζω όλους τους μάρτυρες προσωπικά και ως εκ τούτου δεν μπορώ να έχω μια σαφή εικόνα τόσο για το τι πραγματικά συνέβη όσο και για την αξιοπιστία τους, για την οποία διαθέτω μόνο μια θολή εικόνα που σχημάτισα κατά τη συνομιλία μου μαζί τους. Για ευνόητους λόγους δεν θα χρησιμοποιηθούν ονόματα.
Ο κύριος Γ. είναι ένας νεαρός γιατρός 30 χρονών σήμερα, ο οποίος πριν από περίπου 2 χρόνια φιλοξενούνταν στα πάτρια εδάφη της Αργολίδας, στο σπίτι των παππούδων του που βρίσκεται στα ανατολικά παράλια του νομού, από την πλευρά του Αργοσαρωνικού. Επιστρέφοντας από νυχτερινή διασκέδαση κι ενώ οδηγούσε στην επαρχιακή οδό Ναυπλίου - Λυγουριού, μερικά χιλιόμετρα πριν τη γνωστή κωμόπολη, έκοψε λίγο ταχύτητα εξαιτίας ενός γεφυριού που βρισκόταν επάνω σε μια στροφή. Η ταχύτητά του δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 40 χιλιόμετρα την ώρα, όταν είδε επάνω στο στηθαίο του γεφυριού, να κάθεται ένας στρατιώτης με πλήρη περιβολή, ο οποίος είχε κατεβασμένο το κεφάλι και κρατούσε το όπλο του. Προσπερνώντας τον και κοιτάζοντας από τον καθρέφτη ξανά, δεν τον είδε και υπέθεσε ότι θα είχε μπει στα χωράφια.
Ο Γ. δεν σκέφτηκε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Υπέθεσε πως ο στρατιώτης βρισκόταν εκεί για λόγους περιπολίας πυρκαγιών, ωστόσο του έκανε εντύπωση αφενός το ότι βρισκόταν μόνος του μέσα στη νύχτα, χωρίς κάποιον άλλο στρατιώτη ή αξιωματικό, αφετέρου ότι δευτερόλεπτα αργότερα δεν τον είδε από τον καθρέφτη. Λίγο αργότερα, από κάποιες γνωριμίες που είχε, έμαθε ότι οι στρατιωτικές μονάδες της περιοχής δεν βρίσκονταν σε περιπολία πυρκαγιών αλλά ούτε και σε κάποια νυχτερινή άσκηση. Ακόμα και σήμερα δεν είναι σίγουρος για αυτό που είδε. Να σημειωθεί πως ο ίδιος δήλωσε ότι δεν είχε καταναλώσει αλκοόλ και πως δεν ήταν καθόλου νυσταγμένος.
Η Μ. τελειώνοντας την εργασία της στην πόλη του Ναυπλίου επέστρεφε στο σπίτι της διαμέσου της οδού που συνδέει το Ναύπλιο με το Τολό και το Δρέπανο. Η νύχτα ήταν προχωρημένη και εξαιτίας του Χειμώνα δεν κυκλοφορούσαν άλλα αυτοκίνητα στην περιοχή. Ο δρόμος εκείνος ας σημειωθεί ότι είναι πολυσύχναστος κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και μάλιστα σημειώνονται αρκετά μποτιλιαρίσματα και τροχαία ατυχήματα. Λίγη ώρα μετά είδε στη δεξιά πλευρά του δρόμου έναν Ιερέα να στέκεται και υποθέτόντας πως θα πήγαινε για κάποια Λειτουργία στα γύρω χωριά, σταμάτησε και τον πήρε. Ήταν ψηλός, κάπως σωματώδης και δεν της ενέπνευσε φόβο αρχικά. Συζήτησαν περί ανέμων και υδάτων, όταν η προσοχή του στράφηκε προς ένα μικρό Σταυρό, τον οποίο η Μ. είχε κρεμάσει από τον καθρέφτη. Ο Ιερέας μόλις τον είδε, έκανε μια κίνηση να τον πιάσει και η γυναίκα φαντάστηκε πως θα ήθελε να τον ασπαστεί, για να διαπιστώσει όμως ότι το χέρι που βγήκε από το μανίκι του ήταν απίστευτα οστεώδες, με μακριά νύχια που θύμιζε έντονα το "πόδι μιας κότας" [sic]. Φρέναρε απότομα λέγοντας μια προσευχή από μέσα της αλλά ο ιερέας είχε εξαφανιστεί.
Δεν γνωρίζω τη μάρτυρα προσωπικά και δεν μπορώ να εγγυηθώ για την αξιοπιστία της. Πάντως είναι μια κυρία που ήταν αρκετά ειλικρινής και φοβισμένη παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει χρόνια από την εμπειρία εκείνη. Στην ερώτησή μου γιατί σταμάτησε σε ένα ερημικό σημείο τέτοια ώρα για να πάρει έναν άγνωστο, μου απάντησε πως δεν φαντάστηκε ποτέ ότι ένας Ιερέας θα μπορούσε να της κάνει κακό. Ρώτησα ξανά εάν της πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να ήταν κάποιος ληστής μεταμφιεσμένος και μου απάντησε πως εκείνη την εποχή δεν φοβόταν τόσο. Δήλωσε επίσης πως είναι χριστιανή ορθόδοξη και πως εκείνος που συνάντησε πρέπει να ήταν ο Διάβολος.
Μια επόμενη ιστορία μας έρχεται από την οδό που συνδέει το Άργος με τη Λέρνα, που είναι και η παλιά οδός προς Τρίπολη. Μάρτυρες είναι ο Β. και ο Σ. οι οποίοι επέστρεφαν αργά από κάποια επίσκεψη που είχαν πάει σε ένα κοντινό χωριό. Σε ένα καλά φωτισμένο σημείο και πάλι επάνω σε γεφύρι, είδαν επίσης έναν στρατιώτη και αποφάσισαν να τον πάρουν μαζί τους, σκεπτόμενοι πως ίσως είχε ξεμείνει και έπρεπε να επιστρέψει στο στρατόπεδο του Ναυπλίου μέσω Άργους. Κάθισε στο πίσω κάθισμα και στα επόμενα λεπτά ήταν λιγομίλητος, απαντώντας κυρίως μονολεκτικά στις ερωτήσεις τους. Κάποια στιγμή τους ζήτησε τσιγάρο κι εκείνοι του πρόσφεραν ένα. Μόλις όμως ο συνοδηγός άναψε τον αναπτήρα του για να του δώσει φωτιά, εκείνος εξαφανίστηκε.
Δεν μπορώ να έχω άποψη για την εμπειρία αυτή, καθώς δεν είμαι καθόλου βέβαιος για την αξιοπιστία των μαρτύρων, οι οποίοι παραδέχονταν ότι είχαν καταναλώσει αλκοόλ αλλά όχι σε βαθμό μέθης, πάντα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους. Θα απέρριπτα αυτή την εμπειρία αν δεν υπήρχαν από παλιά φήμες για το συγκεκριμένο σημείο, στο οποίο φαίνεται πως οι χωρικοί έβλεπαν διάφορες φασματικές μορφές από την εποχή κιόλας που δεν υπήρχε φωτισμός και αυτοκίνητα. Σημειώστε για μια ακόμη φορά ότι η εμπειρία αυτή αναφέρεται να έλαβε χώρα σε σημείο που υπάρχει γεφύρι.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες εμπειρίες αλλά προς το παρόν οι παραπάνω είναι αρκετές. Είπαμε και πριν ότι παρόμοιες εμπειρίες αναφέρονται από πολλά σημεία της Γης και πως εμφανίζουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά, κάποια από τα οποία είναι τα παρακάτω:

1. οδηγός μόνος στο όχημα, σε ερημικό δρόμο, κατά τις νυχτερινές κυρίως ώρες
2. ωτοστόπερ που αρχικά δεν προκαλεί φόβο αλλά είναι είτε αμίλητος είτε ολιγόλογος
3. ο οδηγός στη συνέχεια αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πηγαίνει καλά
4. ο ωτοστόπερ εξαφανίζεται είτε προειδοποιεί τον οδηγό για ένα επικίνδυνο σημείο του δρόμου, είτε του ζητάει να τον μεταφέρει σε κάποιο σπίτι που ο οδηγός αργότερα μαθαίνει ότι αυτός που μετέφερε ζούσε εκεί αλλά έχει πεθάνει σε τροχαίο.

Φυσικά υπάρχουν πολλές παραλλαγές του παραπάνω μοτίβου. Για τις τοποθεσίες που αναφέρω στις παραπάνω εμπειρίες, στις δύο από αυτές υπήρχαν γεφύρια και σε όλες εικονοστάσια. Το γεφύρι, για τους γνώστες αυτών των πραγμάτων, είναι το σημείο εκείνο στο οποίο οι κόσμοι συναντιούνται, όπως και διάφορα άλλα για τα οποία θα μιλήσουμε στο μέλλον. Τα εικονοστάσια γνωρίζετε ότι συνήθως σηματοδοτούν το σημείο όπου συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα, θανατηφόρο ή μη.
Κράτησα για το τέλος μια προσωπική μου εμπειρία. Επέστρεφα νύχτα από διασκέδαση στο Ναύπλιο, στο αμάξι ενός καλού φίλου, όπου και ήμουν συνοδηγός. Θυμάμαι ότι ψιλοέβρεχε και ο καιρός δεν ήταν καλός. Η οδός, παρέλειψα να σας αναφέρω ότι είναι μια παρακαμπτήριος που συνδέει την παραλιακή λεωφόρο με το χωριό Δαλαμανάρα. Πλησιάζοντας στα πρώτα σπίτια του χωριού, είδα από την πλευρά μου μια γυναικεία μορφή, μέσα σε πέπλα που θύμιζαν νυφικό. Η ταχύτητα του οχήματος ήταν ιδιαίτερα μικρή και όταν ζήτησα από το φίλο μου να μου πει αν έβλεπε κάτι στην πλευρά μου, μου είπε ότι δεν έβλεπε τίποτα, πόσο μάλλον μια νύψη που βρισκόταν ντυμένη στην άκρη του δρόμου μέσα στην κρύα νύχτα.
Αυτή η εμπειρία, καθώς και άλλες πολλές που έχω, με έχουν κάνει να πιστεύω αυτό που λένε αρκετοί, ότι η εμπειρία είναι ένα αυστηρά προσωπικό βίωμα πολλές φορές που εξαρτάται από παράγοντες μη κοινούς σε όλους τους ανθρώπους.